Luby čitarjo SPDE, loni prědujo na swjedźenju Božeho Ćěła, sym prajił, zo dopomina nas Eucharistija na Božu lubosć, mjenujcy na to, zo je Boža lubosć něžna. Na Kemšach, kaž wěmy stanjetej so chlěb a wino ćěło a krej Jězusa Chrystusa, ale njezhubitej při tym ani chlěb, ani wino, swoju přirodnu kajkosć. Słód, barba a forma zwostawaja samsne. Boža lubosć je něžna.

Tola Eucharistija njewujasnja jenož potajnstwo Božeje lubosće. Wona powěda tež wo čłowjeku. Wězo najprjedy pokazuje na to, zo nježiwi so čłowjek jeno z chlěbom samym (Mt 4,4). Za dospołne žiwjenje na zemi trjeba čłowjek tež njebjesku jědź.

Nic pak jenož. Eucharistija wujasnja nam tež, što to rěka wěrić. Znajemy wšelakore definicije wěry. Někotre su prawe a druhe nic cyle. Biblija wo tym tež mnoho rozprawja. W prědowanju njemóžemy wšitko pomjenować. Tohodla dopomnimy so na to najwažniše, a mjenujcy na wěru Abrahama.

Abraham, kaž wěmy, je přikład dospołneje wěry. Wón běše wot Boha powołany za wótca wulkeho ludu. Jahwe praji Abramej: Wućehń ze swojeho kraja a sčinju će wulki lud (Gen 12,1-2). To bě zmysła połne a wažne powołanje. Ale za Abrahama běše to jara problematiske powołanje. Wón dźě běše 75 lět stary (Gen 12,4) a jeho mandźelska – Sara – běše njepłódna (Gen 11,30). Takle chce Biblija prajić, zo hladajo jenož na to čłowjesce, Abraham njemóžeše z wótcom wulkeho ludu być.

Tola Abraham běše druheho měnjenja. Wězo zwonkownej faktaj – wysoka staroba a njepłódna mandźelska – njerěčitej za njeho. Abraham hladaše wšak na to hinak, mjenujcy z wočomaj Boha.  Tohodla wěrić woznamjenja, widźeć wšitko, kaž Bóh to widźi. Z Eucharistiju je to podobnje. Zwonkownje widźimy jenož běły chlěb, wuznawamy pak přitomneho Jězusa Chrystusa.

W našim wšědnym žiwjenju dyrbi to tež podobne być. Wšudźe mamy Bože skutkowanje widźeć. Samo tam, hdźež zwonkowne fakty přećiwo tomu rěča, kaž na přikład chorosć, njezbožo, smjerć etc. Swjata Eucharistija dopomina nas na to a pohnuwa nas k tomu, zo bychmy wěru měli kaž Abrahama.

DJD