Swjatosć mjena čłowjeka

Lubi wěriwi, w našim kraju buchu ludźo prašani za tym, što je jim swjate. "Swjate" je jim w prěnim rjedźe přeće za mjenom. Mjeno měć rěka, so wot druhich strowić dać a připóznaty być. Měć prosće wopodstatnjenje, zo něchtó sy.

Swójske mjeno nas wupokazuje. Přez njo rozeznawamy so wot druhich, přez njo dobudźemy na profilu: My sami smy měnjeni – a nichtó druhi. Smy jónkrótni a tuž njemóžemy so dać wuměnić. Ludźo našeho časa ćerpja pod tym, hdyž je něšto anonymne. Jich mjeno zdawa so dźensa wjele mjenje hódne hač čisło wosoby, kaž je to na př. na wupokazach mzdowych dawkow, na skazankach kupca, na zličbowankach a chorobnych přepokazankach. Štož pak čini čłowjeka k wosobje, to so přeco bóle podryła a wjedźe skónčnje k tomu, zo nječuje so čłowjek hižo přiwzaty. Ludźo dóstanu čisło, jich mjeno hižo njezajimuje. Njeje pak za čłowjeka derje, haj, je samo jara strašne, hdyž nima hižo mjeno, kotrež so wobchedźbuje. Tohodla je jemu přeće za mjenom tak "swjate".

Dźensniše sćenje powěda: Jězus pućuje při Galilejskim morju. Zetka tam, hnydom dwójce za sobu, dweju bratrow. Napomina jich, zo bychu jeho sćěhowali. A hnydom wostajiwši wšitko, wopušća swójbu a ćahnu z Jězusom přez kraj.

Tuta powědka njerysuje psychogram wučomnikow. Wjele bóle pak wuzběhuje rozsudne wokomiki jich sćěhowanja: su wuzwoleni přez Jězusa, su powołowani k wozjewjenju Dobreho poselstwa, radikalnosć jeho naroka, su zwólniwi, so wšeho wzdać, maja wulku dowěru do Jězusa, su posłušni jeho słowam, zhromadnosć, kotraž wurosće z toho, zo maja podźěl na Jězusowej połnomocy, rosće bjezposrědnje.

Spomóženje, kiž Jězus nam přinjese, so konkretnje pokazuje w jeho skutkowanju. Tola nima žanej ruce, jenož našej ruce, zo by swój skutk dźensa dopjelnić móhł. Ruce pak, kotrež daruja, powědaja wo Bohu, woči, kotrež widźa, ert, kiž žohnuje, słowa, kotrež hoja, powědaja wo Bohu.

Mje při tym jara jima, zo mjenuje ewangelij mjena powołanych wučomnikow. Móžu sej derje předstajić, zo nazhonjenje, njebyć z čisłom, je było za wučomnikow sylna motiwacija, přeprošenje Jězusa přiwzać a na kralestwje Božim jako "rybarjo ludźi" sobu skutkować.

Sym sej wěsty, zo ludźo, kotřiž so z nami křesćanami zetkawaja, swoje přihłosowanje dźensa bóle dyžli prjedy wotwisne činja wot toho, hač so woni wot nas narěčeć dadźa z mjenom a wobličom, kotrež so njeda hižo wuměnić z čisłom na někajkich papjerach, kotrež při sebi noša. Přeju jim a nam tu zhromadźenym, zo móhli swoje powołanje w cyrkwi a w swěće namakać z tym, zo w našej zhromadnosći to nazhonjamy, štož je modlitwa z Aziskeje raz tak wuprajiła: „Nošu Twoje mjeno, Knježe, a sym tola bjez mjena. Často sym zhubjeny – móžu so dać namakać?“.

Zdawa so, zo móža so masy dać statistisce zarjadować a zo stawaja so z ludźi čisła. „Ty pak, Knježe, wołaš mje z mjenom“.

Přeju wam, lubi wěriwi, zo byšće sej waše mjeno wažili a zo byšće druhich přeco zaso z mjenom narěčeli. Amen.

GN