Lubi wěriwi, prědowanje Jězusa na horje, kajkež je z 5. stawa w sćenju swj. Mateja čitać móžemy, je zdobom zajimawa a woskoćiwa naležnosć. Přemjeta mjenujcy často naše normalne začuće a zadźerženje. Snano měnimy, zo smy ze sćenjom, kiž je so runje na dźensnišej na Božej mši přečitało, spěšnje hotowi.

Kaž na druhich městnach ewangelijow praji Jězus swojim wučomnikam: „Přetož praju wam: Njebudźe-li waša sprawnosć dospołniša hač ta pismawučenych a farizejow, njepřińdźeće do njebjeskeho kralestwa“ (Mt 5,20).

Farizej nochce wězo nichtó z nas być. Tola kedźbu: Farizejojo njeběchu jenož někajke naduwaki, kajkiž jich rady hódnoćamy a wot kotrychž so distancujemy. Farizejojo běchu mužojo z wulkej nabožnej chrobłosću. Stajeja so přećiwo wšěm, kiž su njerozsudni a kotrymž je wšo wšojedne. Wot sebje samoho žadaja sej runje telko kaž druhim prěduja. Wěra je jim telko hódna zo stajeja ju nade wšo. Bóh je jim stajnje přitomny. Pola ludźi běchu připóznaći a ličachu k najsprawnišim.

Jězus pak praji, zo to njedosaha: Waša sprawnosć dyrbi być wjetša. Potajkim hišće wjac wukazow a kaznjow? Hišće wjace so posćić a woprować? Ně, wo to Jězusej njeńdźe. To njeby tež scyła móžno było.

Jězusej dźe wo něšto cyle hinaše. Bóh chce wutrobu, srjedźišćo, nas samych. To dobre ma tam wurosć, naša lubosć, kotraž jenožněšto njedawa, ale zdobom stajnje sebje samoho.

Přetož wjele móžeš darować a woprować kaž na přikład pjenjezy za nuzutradacych na swěće, swoju wutrobu pak sej zdźeržeć. Bohaty móže swoju žonu, swoje dźěći ze wšěm móžnym nakopić, z drohimi šatami a hrajkami. A tola móže so jim zdobom jako muž kaž tež jako nan wotcuzbnjeć.

Tak móžemy so wot Boha přez naše pobožne zwučowanja a wopory tež wotcuzbnjeć, so distancować wot jeho naročnych žadanjow. Tež derje měnjene kaznje a zakonje móža so stać ze srědkami, kotrež słuža jenož swójskim cilam, hača pak poprawnu naležnosć.

Dopominam staršich ludźi jenož na praksu eucharistiskeje strózbnoty; jako njesmědźachu njedźelu před swjatym woprawjenjom scyła žanu jěsć k sebi brać. To pak zadźěła praktisce někotrym, zo scyła k woprawjenju dóńdźe. Běchu wosłabli, dokelž mějachu na přikład, kaž bě to po wójnje hišće dołho normalne, daloki puć Kemši a to pěši.

Jězusej dźe wo noweho čłowjeka, wo nowu towaršnosć, hdźež njeje stracha, žanych rozdwojenjow a žaneje přerady. Je to wizija, kiž jedna wo přezjednosći ludźi na swěće; hdźež radźi so wuswobodźace žiwjenje.

Jězus chce nas wuwjazać z wuskotliweho zakońskeho myslenja, runje zo by zmysł zakonja spjelnił: So radźace mjezsobne žiwjenje mjez ludźimi, kiž da kóždeho k sebi, wzajomnje w zhromadnosći a k Bohu přińć.

Tam hdźež so čłowjeska dostojnosć a čłowjeske prawo wobchowa, hdźež eksistuje wulka pokornosć před potajnstwom kóždeho čłowjeka, dokelž přińdźe z Boha. Tam móžemy sprawnje a wotewrjenje mjezsobu wobchadźeć. Tam njetrjebamy za chribjetom powědać.

Jedyn z najrjeńšich přikładow za to, kak jara so wosebje lubosć, kotruž je Bóh nam jako najwažnišu kaznju nadał, da zwoprawdźeć, bě swjata mać Tereza (1910–1997). Wona je zamóhła najchudšeho čłowjeka lubować kaž Jězusa. Z tym pak je jenož přiwzała słowo Knjeza: „Štožkuli sće sčinili jednomu z najmjeńšich tychle mojich bratrow, to sće mi sčinili“ (Mt 25,40c).

Lubi wěriwi, jeli so nam poradźi w lubosći tak w mjezsobnym wobchadźe žiwi być, potom wuskutkuje so to tež na wšě wobłuki našeho žiwjenja: W partnerstwje, w swójbje a wosebje w poměrje a we wobchadźe z njenarodźenym žiwjenjom. Amen!

GN