Njech mortwi mortwych pohrjebaja!

W Nowym Zakonju so powěda wo rozmołwje Jězusa Chrystusa z wěstym čłowjekom. Jězus rjekny jemu: Pój za mnu! Na čož tamny wotmołwi, zo rady by to činił, tola ma najprjedy hić a swojeho nana pohrjebać. Na to rjekny Jězus: Njech mortwi mortwych hrjebaja a ty wozjewjej Bože kralestwo! (Mt 8,21; Lk 9,59-60).

To je jedna z mnohich bibliskich podawiznow, kotraž pohnuwa k prašenjam na tekst Swjateho Pisma.

Za mnohich je wona cyle njezrozumliwa a zastarska.

Tola je jeje zmysł sćěhowacy.

Tule ma so na to dopomnić, zo znaješe Judaizm Jězusowych časow dwě warjanće pohrjebow.

Prěni pohrjeb wotměwaše so najčasćišo, klimatskich wuměnjenjow dla, na samsnym dnju wumrěća. To bě swjaty nadawk, kotryž njemóžeše zachomdźić žadyn přiwuzny zemrěteho, wosebje nic dźěći.

Druhi pohrjeb pak měješe městno jenož potom, hdyž bě ćěło zemrěteho dawno roztłate a zwostawachu jenož suche kosće. W tajkim padźe buchu tute poslednje, přez wukubłanych a k tomu postajenych ludźi, zhromadźene do tak mjenowaneho ossarium, kašćika za kosće, a hišće raz pohrjebane na wotpowědnym městnje.

W naspomnjej bibliskej podawiznje dźe najskerje wo tutu druhu praksu. Po měnjenju Jězusa Chrystusa, powołany čłowjek, njetrjebaše na tutym druhim pohrjebje wosobinsce so wobdźělić. Nadawk wozjewjenja Božeho kralestwa bě w tutym padźe wažniši.

DJD