Lubi wěriwi, sće hižo raz dožiwili, zo so wam tak prawje hubjenje dźe, zo sće cyle hłuboko we wutrobnje cyle zrudni a bjez kóždeje nadźije byli – scyła žanu zmužitosć wjac k žiwjenju?

To móže so stać, zo so staršej dźělitaj a dźěćo wjac njewě, hač hišće k woběmaj, abo jeno k nanej, abo jeno k maćeri, słuša. Abo něchtó w swójbje, dźěd abo wowka, staj zemrěłoj. Snano njeje jedne dźěćo dobre w šuli, a hačrunjež so prócuje, ma hubjene znamki. Abo něchtó je w swójbje, kiž je na smjerć chory. Abo někajke domjace zwěrjatko je zemrěło, abo sće so z wašim najlěpšim přećelom abo přećelku zadźěrałoj.

Hdyž so tajke něšto stanje, njeje ničo wjace kaž do toho: Potom měni tón abo tamny, zo njemóžeš ženje wjac wjesoły być. Najradšo by čeknyć móhł a ničo wjace widźeć a słyšeć. A přeješ sej, zo će něchtó do ruki wza a praji: Sym při tebi. Móžeš so runjež wupłakać. Pozdźišo hladamoj potom zhromadnje, hač da so hišće něšto k lěpšemu rozrisać. Hdyž někoho mamy, kiž nas tróštuje, je mnoho wo wjele lóchšo.

Zo je Jězus čłowjek, kiž je druhich tróštować zamóhł, to powěda nam dobre poselstwo často. Tež dźensa smy to słyšeli: Měješe sobuželnosć z nimi, dokelž běchu kaž wowcy, kotřiž žanoho pastyrja nimaja, mučni, wučerpani a zrudni, kaž běchu (Mt 9,36).

Wěmy wo Jězusu, zo je wjele chorosćow wuhojił, zo je ludźi pozbudźował, zo je z nimi chlěb łamał […]; wěmy a wěrimy tež, zo nas widźi a nas tróštuje, hdyž smy zrudni.

Snano sće to tež hižo raz začuwali, zo so wam lěpje dźe, hdyž sće so pomodlili a waše starosće Jězusej prajili. Je pak hinak, hdyž nan abo mać abo hewak něchtó z lubych so wam přiwobroća a słyšiće: To wšo zaso budźe! Trjebamy to jedne, zo móžemy w modlitwje Jězusej wšo prajić, a tak so zaso změrujemy. A trjebamy tež to druhe: Zo je něchtó, kiž našu nuzu z nami dźěli, kiž nas dźerži a nas tróštuje.

Tohodla je tež Jězus swojich wučomnikow rozpósłał: Mějachu k ludźom hić a w jich městach a wjeskach z nimi žiwi być (Mt 10,1.5b-6).

Mějachu jich wjeselo, ale tež jich zrudobu z nimi dźělić. Mějachu ludźi tróštować, chorych wuhojić a samo mortwych zbudźić (Mt 10,8).

Mějachu tam, hdźež běchu, to činić, štož je Jězus činił, zo bychu po móžnosći mnozy nazhonili: Bóh je za nas tu.

Ewangelij mjenuje nam mjena 12 wučomnikow, kotrychž je Jězus wupósłał: Japoštołow (Mt 10,2-4). Njeje pak jenož jich k ludźom pósłał. Tež wjele druhich, kotřiž běchu jeho přewodźeli, rozpósła wón, zo bychu Božu bliskosć a lubosć a jeho tróšt dale dali. To bě tehdy.

A štó su wučomnicy dźensa? Znajeće jich mjena? Rěkaja Měrćin a Handrij a Christoph – my wšitcy to smy a hišće mnozy druzy. Waša mać abo waš nan to staj, hdyž was wobjimataj, was troštujetaj a was pozbudźitaj.

Wy sami to sće, hdyž sej mjezsobu prajiće: To wšo zaso budźe. Přeco potom su wučomnicy dźensa po puću, hdyž při někim začuwać móžu: Hdyž na mnje pohladnje, hlada Bóh na mnje. Hdyž mje tróštuje, tróštuje Bóh mje, hdyž mje wobjima, wobjima Bóh mje.

Njebjesa su na zemju přišli, hdyž to, štož Jězus nam dari, dale dawamy a mjezsobu dźělimy, hdyž sej mjezsobu začuwać damy: Bóh je mjez nami. Amen.

GN