Hlejće, swjećimy zaso Jutry – swjedźeń nade wšě swjedźenje. Kaž to Jan Pawoł II praješe: W Jutrach dopjelnjeja so stawizny čłowjeka. My tohorunja začuwamy, zo dźěše Jutry (a dotal tež dźe) wo dóńt, wo přichod wšeho čłowjestwa. Za mnohich, zwonka Łužicy, je pak swjedźeń Jutrow ćežko rozumić. Čehodla „ćežko”?

Hody je Bóh bliski, mały, čłowjeski – Jutry je wón skerje dobyćer, nimale wojowar.
Hody widźiš žłobik – Jutry hladaš na row.
Hody maš pjeluški – Jutry: ćělnu płachtu.
Hody su jednori pastyrjo – Jutry maš zymnych wojakow.
Hody swěći hwězda – Jutry je kruty, twjerdy kamjeń.

Njeje pak dźensa městna a čas za sentimentalnosće. Jutry su drama. Tu rži zemja, tu so skały pukaja (Mt 27,51; 28,2), tu rozćěkaja stražnicy (Mt 28,4.11), tu ludźo widźa prózdny hrow (Mt 28,5–6). Žónske běchu zatrašene a twjerdźachu – Smy jandźela widźeli, – tón rjekny: Jězus je z mortwych stanył (Mt 28,8).Wšitcy so prašeja: Čehodla je row prózdny? Je swědkow, što woni k tomu praja?

• Najprjedy wojacy. Ći twjerdźa, zo sej ničo njespomjatkuja. Ničo njejsu widźeli. Wědźa pak, zo je row prózdny. Wzachu pjenjezy a łža: Jězusowe ćěło su wučomnicy pokradnyli (Mt 28,12–15).
• Potom Marja Madlena. Tale žónska chwataše cyle zahe rano k rowej. Chwataše, dokelž Jězusa lubowaše, – Jězusa, kiž njeje dowolił ju skamjenjować, ale – po nakazanju – jej woda. Wona bě prěni swědk zmortwychstanjenja. Přišedši, wona płakaše. Zapłakanej wočce njejstej Knjeza zeznałoj. Ale najskerje njeje wona móhła Jězusa zeznać, dokelž nichtó z ludźi njeje hišće čłowjeka widźał, kiž je z rowa stanył. Jězusa bě překrasnjeny (Jan 20,1.11–18).
• Poslědni swědk rěka Pětr. Wón je prěni wosrjedź japoštołow. Słyšo powěsć wo zrowastanjenju, bjez komdźenja k rowu spěchaše. Tam wuhlada jeničce płachtu a pótne rubiško. Potom wozjewješe po wšej židowskej zemi: Smy swědkojo toho, kotrehož sće morili, wobwěsnjeneho na drjewjanym křižu. Bóh pak je jeho třeći dźeń z mortwych zbudźił.
• Pódla Pětra běše hišće japoštoł Jan. Njeje přeni do wopušćewneho rowa zastupił, dokelž nochcyše awtoritu prěnistwa Pětra do prašenja stajić. Jan, kiž njeje Jězusa samo při skřižowanju wopušćił, steji nětk před rowom a wěri. Zo by wěrił, dosaha jemu, zo widźi Jězusowe płachty (Jan 20,2–10).

Hlejće, to su bibliscy a wěryhódni swědkojo zmortwychstanjenja. Woni njejsu Jeho jenož widźeli, ale tež z nim jědli, a  so jeho překrasnjeneho ćěła dótkali (Jan 20,19–20,14).

A što z nami? Stejimy před prózdnym rowom, słuchamy na wjesołe poselstwo. Zrozumimy pak, što to za nas wosobinsce woznamjenja? Myslu sej, najprjedy woznamjenja tole, zo čłowjek njeje w stawiznach rjeńšeje nowiny słyšał, mjenujcy: Smjerć je předobyta, předobyty je satan.

Křiž a zmortwychstanjenje dawatej nam nowu perpektiwu: Dawatej nadźiju, dawatej cil žiwjenja, dawatej zmysł wšemu našemu prócowanju. Zrozumimy to? Moji lubi, za tónle dar bychmy so měli Bohu wodnjo a w nocy dźakować! Kóždemu, kiž je z Chrystusom zwjazany, njeje smjerć hižo hróza.

Tuž so njebojmy a njebudźmy zatrašeni. Nawopak, mamy wšu přičinu, zo bychmy do přichoda z nadźiju hladali. Přetož přichod słuša runje Chrystusej a wšěm, kotřiž so jemu dowěrjeja. Amen.

TAD