Lubi wěriwi, Němska je swětowy mišter w pućowanju po swěće. Stajnje w prózdninach a na swjatych dnjach su awtodróhi zatykane. Lětanišća su wućežene. Tak bě to tež lětsa za čas prózdnin. Wukraj nas přićahuje, dokelž je tam ćoplišo a słónco bóle swěći, morjo a přibrjóh, hory a jězory a wjele druheho so nam bóle atraktiwne zda hač to, štož mamy doma. Štóž móže sej to dowolić, da sej změnu swojeje městnosće lubić, zwaži so na to nowe a hišće njeznate dožiwić.

W dowolu so swojowólnje na puć podać, to je ta rjane wašnje. W tutym padźe to cuze njemyli. Nawopak, je to za mnohich hišće bóle zajimawe. Tola nimo tutych masow, kiž su po puću, zo bychu dowol činili, su po wšěm swěće milijóny ludźi, kotřiž dla hłodu, wójnow a přesćěhowanja so z ćěkańcami stanu.

Ličba ćěkańcow rosće lěto wob lěto, kiž w lěhwach žiworja, kiž nimaja wukubłanje, žane prawe doma a tak tež žanu perspektiwu. A dyrbimy wot toho wuchadźeć, zo so ličba ludźi bjez domizny a ćěkańcow dla globalneho hospodarneho, klimatiskeho, socijalneho a politiskeho wuwića hišće dramatisce stopnjować budźe.

Woči před tutej realitu nic začinić, ale ju jako wužadanje našeje wěry zrozumić, wo to dźe na tutej njedźeli, kaž je dźě tež hižo na zašłej njedźeli swětoweho misijóna było. Tuta njedźela nam wuwědomi, zo je lubosć k blišemu a z tym zwjazana solidarnosć po wšěm swěće bytostne znamjo za nas křesćanow (Mt 22,39). Z tym, zo słužimy ćěkańcam a ludźom bjez domizny, spjelnja Cyrkej we wosebitej měrje nadawk Chrystusa, kiž je prajił: Sym cuzy był a sće mje pohosćili (Mt 25,35).

Wjele bibliskich wuprajenjow su nastali na pozadku, zo dyrbjachu ludźo ćěkać abo zo jich wućěrichu. Tola z tym zwjazane je bjezposrědnje přilubjenje Boha, zo Jeho škit a wosebita pomoc cuzym słuša.

W čitanju so rěč wo cuzbje připódla jewi. Pawoł dźakuje so Tesaloničanam, zo bu jako cuzy z wotewrjenymi rukami witany: „Ludźo sami dźě wo nami powědaju, kak sće nas přijeli […]“ (1 Tes 1,9) – pisa wón po słowje.

Dźensniši ewangelij tutón tema sobu narěći (Mt 22,34-40). Z rěču wo lubosći k Bohu a blišemu mjenuje Jězus nam fundament kóždežkuli křesćanskeje aktiwity. Přetož kóžda chwalba Boža je a zwostawa prózdna, jeli nima žane wuskutki na konkretny wobchadźenje z blišim. Jara derje je swj. Hawštyn zamóhł tole zwuraznić: „Móžeš mi wšak prajić: ,Njejsym Boha widźał!‘ Móžeš mi pak tež rjec: ,Njejsym čłowjeka widźał!‘? Lubuj blišeho! Přetož lubuješ-li toho, kotrehož widźiš, wuhladaš zdobom tež Boha; přetož wuhladaš lubosć, a w jeje nutrinach bydli Bóh“.

Lubosć k blišemu je potajkim zawdawk lubosće do Boho. Tak steji za nas na prěnim městnje, zo pokazamy lubosć Božu ludźom, kotřiž su najbóle našeje podpěry potrěbni. Amen.

GN