Lubi wěriwi, dźensniši ewangelij (Mt 25,14-30) dawa nam drohotny pokiw wo našim přichodźe. Čas zańdźe, lěta so minu. Knjez pak přichadźa! Nic smjerć a row na nas čakatej. Wón přichadźa nam napřećo. Naše žiwjenje steji w swětle jeho přichada. Smy zwólniwi, jemu napřećo hić, smy zwólniwi, so z nim zetkać?

Kak jeho wočakujemy hdyž přichadźa, rozsudźi so tu a dźensa. Naš přichod rozsudźi so nětko. Móžemy dobywać ale tež wšitko přěhrawać, kaž słužownicy, wo kotryž Jězus w dźensnišim sćenju rěči.

Knjez přepodawa swojim słužownikam wšitko, štož ma, swoje cyłe wobsydstwo. Dwajo z nich dowěru Knjeza wopodstatnitaj. Wobaj wěštaj, kak móžetaj so před jeho wulkosću wopokazać. Tak słyšitaj skónčnje tež wobaj přeprošenje Knjeza: Zastuptaj do radosće waju knjeza! (Mt 25,21b).

Kóždy wotročk dóstawa talenty. Što ma so pod tym zrozumić, so jasnje njepraji. Móžeš je jako nadarjenosć, w šěršim zmysle słowa, zrozumić: Talenty jednotliwca, kotrež bohatosć jeho eksistency wučinja.

Prěni wotročk přima so ruče gratu. Tole so jasnje wuzběhnje. Zrozumi dar jako nadawk, kiž jeho wužada. Runje tak jedna druhi wotročk. Wobaj zasadźujetaj swoje mocy, zo byštaj dobytk nadźěłałoj z tym, štož je jimaj dowěrjene. Je to riziko jich žiwjenja, riziko dowěry a poddatosće. Tak a nic hinak sej to zakoń Knjezowy přeje: Štóž chce swoje žiwjenje zachować, zhubi je, štóž pak zhubi swoje žiwjenje mje dla, namaka je (Mt 16,25). Je to zakoń pšeńčneho zorna, kotrež jenož potom płód njese, hdyž do zemje pada a wuměra (Jan 12,24). Zachowaš jenož to, štož tež podawaš.

Třeći wotročk je centralna figura přirunanja. Jeho zaprajenje njeleži w někajkim złu. Njeje ničo złeho skućił, njeje jemu dowěrjene zamóženje rozpraskał a njeje tež nikoho wobšudźił. Njeje tež jenož prosće lěni był. Korjenja hubjenosće leža hłubšo. Pobrachuje jemu prawe zrozumjenje za swojeho Knjeza.

Město toho, zo by so dospołnje dowěrił, podsuwa jemu zasakłosć a nahrabnosć a so jemu zawrěje. Knjez zwostawa jemu cuzy kaž talent, kotryž jemu na kóncu zaso wróći: Tu maš, štož je twoje (Mt 25,25). Ma před nim strach. A tak zahrjeba talent, zo by wšěm komplikacijam z puća šoł. Jeho posłušnosć njewuwije so k tworićelskej a zwólniwej pomocy, kotraž by móhła wurosć z dowěry do swojeho Knjeza. Wotročk widźi so na fatalne wašnje w prawje a zapowě z tym swój nadawk. Je dźě so ze wšeho naroka swojeho žiwjenja wuwinył. Runje tole zadźěła tomu, zo by žiwjenje zmištrował. A tak trjechi jeho wusud Knjeza: Zły a lěni wotročko! (Mt 25,26). Zhubi wšitko a dobudźe ćmu. Je přesłapjeny a mjerza so přez skutk, kotryž njeje skutkował.

Na tute poselstwo trjeba Pawoł w lisće Tesaloničanam, w swojim prěnim lisće, jenož mjelčo dopominać (hlej 2. čitanje tuteje njedźele). Bě to po wšěm zdaću jara dobra wosada z pohaństwa: Wo času a hodźinje njeje trjeba, zo bychmy wam pisali. Sami dźě derje wěsće, zo dźeń Knjezowy přińdźe kaž paduch w nocy (1Tes 5,1sć.). A tute zasadne křesćanke poselstwo je njesměrnje wažne. Tohodla, pisa Pawoł, napřećo třećemu wotročkej w dźensnišim sćenju wo ćmě: Wšitcy sće dźě dźěći swětła a dźěći dnja, njejsmy dźěći nocy, ani ćmy. Tuž nět njespimy kaž druzy, ale budźmy wotućeni a strózbni (1Tes 5,5). Tole, lubi wěriwi, měli sej runje tak k wutrobje wzać. Amen.

GN