Luby čitarjo SPDE, dźensniši ewangelij (Mt 11,25-30), rěči wo Jězusowej wutrobje, a ma dwaj dźělaj. W prěnim modli so Jězus Chrystus: Chwalu će Wótce a Knježe njebjes a zemje (Mt 11,25) a w druhim wobroća so na nas: Pójće wšitcy ke mni, kiž sće sprócni a wobćeženi (Mt 11,28).

Tohodla dźe w prěnim dźělu prědowanja wo modlitwu, a w druhim wo tym, što to rěka wzać na so spřah Jězusa Chrystusa (Mt 11,19).

Modlitwa

Na spočatku swojeje modlitwy Jězus Chrystus praji: Chwalu će… (Mt 11,25).

Jězus Chrystus so modli ze swójskimi słowami, a jeho modlitwa njeje próstwa. To je chwalba. Naša modlitwa ma podobna być. Nic jenož próstwa, ale chwalba a dźak.

Potom Jězus Chrystus rěči: Chwalu će, Wótce a Knježe (Mt 11,25).

Jězus Chrystus mjenuje Boha Wótca a Knjeza. Nic jenož Wótca, a nic jenož Knjeza, ale Wótca a Knjeza hromadźe. To je wažne za nas. My mamy to tež podobnje činić.

Ale što to rěka a čehodla je to tak wažne? To je wažne, dokelž prěni titul – Wótc – rěka zo je Bóh bliski a zrozumliwy, a druhi – Knjez – zo je Bóh daloki a potajny.

Z druhimi słowami: Modlitwa Jězusa Chrystusa pokazuje nam, kajka je a ma być woprawdźita předstawa wo Bohu. Grjekski filozof Sokrates (IV lětstotk do Chrystusa) je prajił: Ja wěm, zo ničo njewěm. Ja pak měnju, zo je lěpje prajić: Ja wěm, što ja wěm, a ja wěm, što ja njewěm.

Jedyn přikład k tomu.

W Ewangeliju po Janu čitamy: Bě prawe swětło, kotrež rozwětla kóždeho čłowjeka, kiž na tónle swět přichadźa (Jan 1,9).

Z jedneho boka praji tekst, zo swětło, to rěka Bóh, rozswětla kóždeho čłowjeka, ale z druheho boka njepraji nam tekst, kak wón to čini. Wěmy jenož, zo dótka so Bóh kóždeho čłowjeka, ale kak to čini njewěmy. To je potajnstwo.

Podobnje je tež z Bohom. To, štož my wo nim wěmy, njeje wšitko, štož wo nim je móžno wědźeć. Z druhimi słowami. Jelizo chcemy, zo by modlitwa była sprawna, dyrbimy měć woprawdźitu předstawu wo Boha.

Spřah

Jězus Chrystus wobroća so na nas a praji: Pójće wšitcy ke mni, kiž sće sprócni a wobćeženi (Mt 11,28).

Jězus přeprošuje wšitkich, kotřiž maja problemy, to rěka tych, kotrychž žiwjenje je mučne a ćežke, a slubi wokřeće: Ja was wokřeju (Mt 11,28).

Ale kedźbu. Kedźbu na to, kak budźe wón to činić. Jězus Chrystus njepraji: Pójće wšitcy ke mni, kiž sće sprócni a wobćeženi, a ja rozrisam wšitke waše problemy. Wón praji: Pójće wšitcy ke mni, kiž sće sprócni a wobćeženi, a wzmiće na so mój spřah (Mt 11,29), to rěka wzmiće sej hišće jednu ćežu.

To je spodźiwne a njezrozumliwe. Ale tajka je Boža logika a mudrosć. Tón spřah abo ta ćeža wo kotrež rěči Jězus Chrystus, to je jeho Ewangelij. Z druhimi słowami, štóž přijima wučbu Jězusa Chrystusa, tón namaka wotpočink za swoju dušu a to rěka, zo budźe zbožowny a swobodny, kaž tež, zo nabudźe mocow k rozrisanju swojich problemow.

Podobnje je jónu prajił romski filozof Cicero (106–43): Štóž chce być swobodny, dyrbi wotročk zakonja być.

DJD