Dźensa, kaž tehdy, žedźa so ludźo za nahladnosću a mocu, tež nahrabnje pytaja za wobsydźenjom. Tehdy, w Israelu, spytachu sej farizejojo wliw a nahladnosć z zwonkownym nabožnym jednanjom zdobyć. W našim postmodernym času hospodarskeho wuwića dźe w postkřesćanskej towaršnosći zakładnje wo pjenjezy. Hodnoći so tak, zo tón njebohaty často njeje wažny, a tón kiž wobsedźi wjele, wjeseli so přez awtoritu a najčasćišo rozsudźa bjez přemyslowanja złožujo so na marijonetowych politikarjow. Chudy běše přeco hrajka mócnych a bohatych. Budźe-li tutón chory abo stary, leži tak a tak na móšni bohatych. W stawiznach běchu přeco zaso tendency, čłowjeka sej sčinić k srědkej swojich wotpohladow, jeho wuklukować a znjewužić. Dźensa rěči so wo modernych njewólnikach w běrowach a bankach.

Knjez Jězus pokazuje nam hinaši wobraz čłowjeka. Njech je wón samo mócny, bohaty a wysoko w hierarchiji, tola – Jězus praji – Chceš-li knježić, maš druhim słužić (Mt 23,11). Čehodla? Dokelž je kóždy čłowjek, wšojedne hač chudy abo bohaty, mócny abo bjezmócny, nahladny abo zacpěty – kóždy je jónkrótne stworjenje Bože, ze šansu być dźěćo Bože a docpěć wěčne žiwjenje w zbóžnosći (Gen 1,26-27).

Chrystus je na swět přišoł, zo by słužił a nic, zo by sej dał posłužować. Wón je so woprawdźe ponižił hač do prócha. Bě tak ponižny, zo je swojim słužownikam noze mył a so wot njekmanikow do mjezwoča bić a pluwać dał. Hdyž potajkim Jeho slědujemy, njesměmy so tež dźiwać, zo – tež na nas – ponižowanja a křižiki přińdu. Wšojedne što na nas přińdźe, smy na kóždy pad k radostnemu słuženju postajeni.

Smy wšitcy synojo a dźowki našeho njebjeskeho Wótca: Smy potajkim mjez sobu bratřa a sotry, štož pak njewoznamjenja, zo smy runja, kaž je to komunistiska ideoligija twjerdźiła, kotraž je w mjenje tuteje runosće milijóny ludźi moriła. Nichtó nima prawo, so nad bratrow pozběhnyć, jenož dla toho, zo wjace wobsedźi. My pak rady špatnje přirunujemy, na př. mam inteligentniše dźěći, wobsedźu rjeńši dom, w mojej garaži steji lěpše awto, sym w žiwnjenju mudriši a wuspěšniši hač druzy. Tón, kiž tak mysli, je woprawdźe wbohi a směšny. Bóh Knjez hlada na hinaše kwality w čłowjeku, hač na zwonkownosć, rjanosć abo samo inteliganciju.

Slepy je wěriwy křesćan, hdyž njewidźi, zo wšitko, štož wobsedźi, wot Boha přichadźa. Stara křesćanska prawda praji: Čim wjace wobsedźiš, čim wjace sy, a čim wjace wěš, budźeš tež potom krućišo sudźeny! W samospokojnosći a sebje powyšenju móžeš woprawdźe woslepić a potom tež druhich zacpěwać. Žórło kóždeje hordosće je naposled samospodobnosć: O Božo, dźakuju so Tebi, zo njejsym tajki kaž druzy (Lk 18,11).

Swjaty Bjarnat pisa: Čehodla so ty tak pozběhuješ, ow hordy čłowjeko. Hdyž njeje Bóh samo jandźela přelutował za swoju hordosć, ćim bóle tebje, kotryž sy jenož pjeršć a popjeł. Djaboł njeje hišće ničo złeho sčinił. Wón bě jenož hordeje mysle a tohodla bu we wokomiku do hele ćisnjeny, dokelž njeje – kaž sćenik Jan pisa – we wěrnosći zwostał.

Tón bliši njeje mój konkurent, njeje tón, kotrehož dyrbju stajnje přetrjechić. Mi scyła ničo njepomha, hdyž druhich zwužiwam a sam so naduwam. Tak moje zbožo njenamakam. Jězus nam pokazuje, što woprawdźe liči, što je wažne w žiwjenju. To njeje nakopjenje bohatstwa a čestnych titulow. Štož liči, je lubosć. A lubosć je konkretna – w mjezsobnym słuženju. Jeničce z bjezhrěšnej, čistej a Božej lubosću je móžno wustrowić naš lud, a wožiwić naše wjeski a wosady. Amen.

TAD