W dźensnišim ewangeliju słyšimy přirunanje wo dźěłaćerjach w Knjezowej winicy (Mt 20,1-16a). Zajimawe je, zo dźěłaćerjo, kotřiž su cyły dźeń dźěłali samsnu mzdu dóstanu, kaž ći, kotřiž su jenož jednu hodźinu přistajeni byli (Mt 20,11-12). Jězusej pak njeńdźe wo nowe mzdowe rjadowanje, kotrež by było njesprawne. Dźe wo to, zo je kóždy, tež hišće w poslednjej hodźinje kmany, njebjeske kralestwo docpěć, pod wuměnjenjom, zo to čłowjek dowidźi, zo to chce a zo so wo to prócuje.

Kóždy čłowjek je putnik do njebjes (Fil 3,20). Na tutym žiwjenskim puću smy pak druhdy wohroženi, zo na př. zhubimy strowotu, swoje dźěło a wosobinske zbožo. Móžeš pak tež scyła směr zhubić abo wotbočić, abo bjez směra kružić. Dźe tu wosebje wo wěru. Mamy ludźi wokoło nas, kotřiž su wěru zhubili. Dźensa dźe to cyle jednorje, zo na Chrystusa, Cyrkej a modlitwu zabudźeš. Maš telko zajimawosćow, kotrež wot Boha wotwabja, kotrež wot wěrneho žórła žiwjenja a swětła wotrěznu. Myslće, prošu, na mnoho techniskich wěcow, kotrež su poprawom dobre ale ze swojim błyšćom čłowjeka slepja.

Dźensniše přirunanje je runje za nas powučace. Z winicarjom je měnjeny Bóh Knjez (Mt 20,1). Dźěłaćerjo su ludźo, powołani dźěłać w Knjezowej winicy, potajkim k dźěłu za swoje wumóženje (Mt 20,2). Wšelake hodźiny su měnjene wšelake periody našeho žiwjenja (Mt 20,1.3.5-6). Pjenjez (denar) je mzda, to rěka wěčne zbožo w njebjesach (Mt 20,2). Hlejmy:

Winicar wuńdźe na switanju (Mt 20,1). Switanje je naše dźěćatstwo a naš spočatk wěry. W swjatej křćeńcy wučisći so duša dźěćatka wot herbskeho hrěcha, so zašćěpi hnada a z njej zornjatka wěry, lubosće a nadźije. Maš w dźěćastwje prěnje pokřižowanje, prěnje paćerje z maćerju abo wowku. Staršej rěčitaj wo Bohu a z jeju žiwjenjom wo Nim swědčitaj. Zbožowne je dźěćo, kotrež tajke dźěćatstwo dožiwi, kotrež zahe dyrdomdejstwo w Knjezowej winicy započnje. Štož dźěćo z nadrow maćerje coma, to tež w pozdźišim žiwjenju lubuje. Hišće wjace – to budźe jemu druha natura. W tajkim dźěsću so dopjelnja słowa z Knihi přisłowow: Kubłaj dźěćo na prawy puć a njewoteńdźe z njeho ani w starobje (22,6).

Winicar wuńdźe wokoło 3. hodźiny (Mt 20,3). To je čas hólčeca abo holcy. Farar a staršej dźěłaja homadźe při nabožnym kubłanju, w formowanju rozuma a wutroby hólca abo holcy. Tu přińdu prěnje napominanja k dobremu a skromnemu žiwjenju. Je to tež čas rozpalanja wotućaceje lubosće k Bohu, swjatej Mariji a k swjatym.

Winicar přińdźe wokoło 6. hodźiny (Mt 20,5). To su lěta młodosće. Pod starosćiwym wóčkom staršeju a měšnika je dźěćo zrostło ke knježnje a młodźencej. W tutym času su wjele spytowanjow, wjele wěcow, kotrež wot Boha wotwabja: Pjenjezy, wužiwanje žiwota, karjera, erotiske wobrazy, etc. To je čas, hdyž so někotři wot wěry wotwobroća. Mudri su ći, kotřiž so w Knjezowej winicy w tej starobje přistajeja – to rěka – kotřiž maja čas za modlitwu, Kemše a pohłubšenje wěry.

Winicar wuńdźe wokoło 9. hodźiny (Mt 20,5). Tuta hodźina je zrała staroba. Połojca žiwjenja je nimo. Je čas chutneho rozmyslowanja, čas prašenja, hač sym pilny we winicy Knjezowej był, što sym dobreho zdokonjał, kelko sym zakomdźił, kelko přinošował? Sym-li za druhich něšto natwarił, abo jenož na so myslił?

Hdyž wuńdźe winicar wokoło 11. hodźiny, nadeńdźe tam druhich stać a rjekny jim: Što tu stejiće wšón dźeń prózdni? [...] Dźiće tež wy do mojeje winicy (Mt 20,6-7). To su ludźo, kotřiž swoje nakazanje hač do wysokeje staroby wotstorča. Mi je so jónu prajiło: Hdyž budu stary, potom mam wjace časa Kemši chodźić. Ničo njemóže strašniše być! Ćežko je so nakazać, hdyž za čas žiwjenja so njemodliš, hdyž njejsy po Božich kaznjach žiwy. Ludowe přisłowo praji: Kajkež je twoje žiwjenje, tajke budźe tež twoje wumrěće.

Tola mamy ludźi, kotřiž so na kóncu žiwjenja nakazaja. Ćežko je zrozumić, zo Bóh tež tajkich přiwozmje – ludźi, kotřiž su cyłe žiwjenje znjewužiwali w hłuposći, w přehnatym piću a jědźenju, w sebičnosći, nječistoće a njesprawnosći. Bóh je pak njeskónčnje dobroćiwy a smilny. Jednemu złóstnikej na křižu, kotryž je sprawnje wobžarował, je Jězus krótko do swojeje smjerće wodał (Lk 23,39-43). Kóždy čas je potajkim dobry k nakazanju – čim spěšnišo pak, ćim lěpje. Tež na kóncu žiwjenja móžeš „denar“ dóstać, byrnješ sy mało, lědma w Knjezowej winicy skutkował. Nihdy potajkim njesměš wahać, dokelž žiwjenje je kaž dźeń, kotryž so k wječorej nachili. A hdyž přińdźe nóc – je čas dźěła a zasłužby nimo. Njech njeje přepozdźe! Amen.

TAD