Adwentne žiwjenje

Lubi wěriwi, z dźensnišej njedźelu smy zaso na spočatku adwentneho časa. Adwent swjećić rěka za nas: Přihotować so na přichad našeho Knjeza Jězusa Chrystusa. To rěka: Kročić přichadźacemu Knjezej napřećo. Jězus sam rěči w sćenju wo swojim přichadźe na kóncu časow (Lk 21,25–28.34–36).

Kak pak so nam dźe, hdyž tute słowa Jězusa słyšimy? Njenačinja wone nam skerje strach hač nadźiju? Přetož w słowach Jězusa pokazuja so nazhonjenja, kotrež kóždy dźeń činimy. Trjebamy jenož nowiny wočinić abo sej powěsće naposkać.

W hroznych wobrazach rěči Jězus wo přesćěhanjach, kotrež předeńdu jeho přichad na kóncu časow a wozjewja, zo nastanu přirodne katastrofy, wójny, namóc, strach a wšě naše wěstoty zańdu. Njeje to runjewon aktualne? Přetož dyrbimy přeco zaso starosćiwje do přichoda hladać. Haj, smy, štož naš přichod nastupa, wohroženi.

A tak zdadźa so tute słowa Jězusa daloko znatemu pesimizmej hišće přidatnje puć hrubać, dokelž wjele ludźi su pod strachom před přichodom žiwi: Nastupajo přiběraceje njeprawdy a nječłowjekskosće, nastupajo zničenje přirody přez čłowjeka samoho, njeje přichod našeho swěta hižo wěsty. A při tutym wobrazu, kotrež nam Jězus moluje, bychmy so móhli woprawdźe prašeć: Haj, kajki zmysł ma to poprawom wšitko hišće – hdyž tola do dospołnje njewěsteho přichoda kročimy?

Wupuć při tym je potom snano, hdyž sy jenož tak žiwy, kaž runje přińdźe, hdyž so do wšědnosće dnja podaš. Akceptuj zničenje a rozpad po móžnosći zmužiće. Dyrbiš jenož hišće raz „porjadnje“ žiwy być. A potom je to runjewon paradoksne, hdyž w sćenju steji: Hdyž so to póčnje podawać, zrunajće so a pozběhńće hłowu, dokelž waše wukupjenje so bliži (Lk 21,28). Naše wumóženje je bliske? Njejsu tute słowa trochu pře wjele? Hdyž naše žiwjenje rozpadnje, hdyž naš porjadk a wěstota so zwjezetej, potom dyrbimy hłowu pozběhnyć, přetož naše wumóženje so bliži? Kak móžeš při tajkich hroženjach hišće optimistiski zwostać?

Jězus nochce ze strachom operować. Nawopak, Jězus chce nam runje pomhać, strachi přewinyć, nic zo je jenož wot so storkamy. Štož mjenujcy na nas přińdźe, njeje šerjenje, ale Syn Boži sam. Jězus chce nam přez słowa sćenja jasnje před woči stajić, zo ani přez naše čłowječe zamóžnosće, ani přez swět wumóženje móžne njeje. Bóh přima so sam gratu. Při wšej našej prócy wo wěstotu a zbožo, wo pokoj, při wšěch wuměnjenjach za přichod, dyrbimy sej dać rjec: W poslednim móže jenož Bóh sam wumóžić. Wón skića wěstotu a wumóženje.

A wot Boha wumóženy być rěka potom: So schowany čuć – domiznu a wěstotu namakać – žadyn strach wjace měć. Tak njewidźimy naše žiwjenje wjace jeničce jako wohrožene, połne strachow, ale nazhonjamy wěstotu a schow. Poselstwo wo přichadźe Božeho Syna ma nas wubudźić. Ma stróžele w nas wubudźić, stróžele ze žiwjenja, kiž často přewšo „normalne“ wotběži, we woprawdźitosći pak njewuńdźe bjez dobroćiwosće Božeje.

Konsekwenca, kotruž sej Jězus žada, rěka: Budźće tuž na straži a modlće so wšón čas (Lk 21,36). Stražliwi być njewoznamjenja pasiwni być, ale słuchać; spytać znamjenja časa póznać; so na Knjeza nastajić, kóždy čas z nim ličić. Kedźbnosć měła so jednorje ze zakładnym nastajenjom křesćanskeho žiwjenja stać. A to pokazuje so runje w modlitwje: Budźće na straži a modlće so! (Lk 21,36). Tute napominanje steji cyle jasnje na spočatku adwentneho časa.

Runje w tutych dnjach měłoj kedźbnosć a stražliwosć do modlitwy wjesć, dokelž to je potom zawěrno adwentne žiwjenje. Sčińmy sej runje tohodla w tutych dnjach sprócniwosće a dźěławosće, kiž často do hektiki a njeměra wjedźe, časy měra a rozpominanja. Adwent trjeba měr, spokojnosć a chwile, zo bychmy móhli swójske a Bože puće zaso nańć, swětło a sćin znowa nazhonić, wočaknyć a znowa so modlić nawuknyć.

Adwent je mjezyčas, čas přihota, nic pak jenož na wysoki swjedźeń sčłowječenja Božeho Syna, potajkim swojeho prěnjeho přichada na swět. Adwent rěka wjele bóle, před swjedźejom Hód sej znowa wuwědomić, zo přińdźe Wón zaso w krasnosći na kóncu časow. Amen.

GN