Wšědny dźeń z Chrystusom

Dźiwać so jenož móžemy, zo Knjez Jězus runje swjatemu Pětrej jara wumjetuje (Mt 16,23) – Pětrej, kotremuž zastojnstwo nawjedowanja Cyrkwje a kluče njebjeskeho kralestwa dowěri (Mt 16,17-19). Jězus rjekny samsne słowa, kotrež je spytowarjej w pusćinje prajił: Dźi wote mnje, satanje! (Mt 4,10). A potom wopodstatni: Ty mysliš jeno kaž ludźo mysla, nic kaž Bóh (Mt 16,23). Kak často – moji lubi – myslimy my podobnje kaž Pětr, prajo: To so mi stać njesmě (Mt 16,22), abo: To njemóže sej Bóh wote mnje žadać, abo: Je da Bóh Knjez scyła sprawny? Što hišće dyrbju znjesć? Puć a žiwjenje wěry njewoznamjenja pak jenož to přijomne. Žro dobreho poselstwa njeje wuspěch, ale křiž: Chce-li štó za mnu přińć, njech zaprěje sam sebje, njech wozmje swój křiž, a njech mje sćěhuje! (Mt 16,24).

Je snano Pětr přikład zadźerženja dźensnišich katólikow? Najprjedy juska so z hurra, maš wjeselo, derjeměće a optimizm, a spěwajo radostne halleluja, deklarujemy něšto wažne. Jewja-li so pak w žiwjenju wobćežnosće, a naše deklaracije sej runje wobkrućenje žadaja, potom naša swěra k Jězusej chabła. Wobraznje prajene: Jutrowny procesijón je lochki a swjatočny, ale wšědny dźeń sej něšto wjace žada – mjenujcy Bože kaznje dodźeržeć, při Bohu wutrać a swěru so modlić, byrnjež ćerpjeli. Jeli to njezrozumimy, stanje so naše halleluja tupe, a potom tež wumjetujemy samo Bohu, a smy blišim wobćežni.

Hladajće na př. na dźeń swojeho wěrowanja a kwasa – kak sće zbožowni a radostni byli. Kelko běše kwětkow, darow a přećow. Wšo bě radostne, smějkotace a nadobne. Potom pak přińdu šěre a wostudłe dny, w kotrych nimaš wjace telko pozběhowacych myslow, w kotrychž zahoritosć pobrahuje. Runje w tajkich wokomikach pokazuje so naša wěra a swěra k Jězusej.

Jako wučomnicy Chrystusa dyrbimy runje potom haj rjec, hdyž mamy so z ćežemi bědźić. A jeli chcemy sprawni zwostać, dyrbimy přiznać, zo ma něchtóžkuli často wjele wjac wudźeržeć. Móžno je, zo smy často na swojim bědźenju sami wina – poćeženi swojich zmylkow dla, njehladajo na Bože kaznje, kotrež nas před wjele problemami škitaja.

Dźiwadźělnik Curd Jürgens (1915–1982) jónu praješe, zo budźe jemu zatrach, jeli je so jemu wjele lět derje šło. To rěka, někohožkuli mytuje Bóh, byrnjež mjenje dobreho skutkował. Ale što budźe po smjerći? Japoštoł Pawoł pokazuje nam dźens, w kotrym duchu mamy žiwi być. Wón praji: Podawajće swoje ćěło Bohu jako žiwy, swjaty a spodobny wopor – to budź waša Boža słužba. A njebudźće podobni swětej (Rom 12,1).

W ludźe so praji: Ničo njeje ćešo přetrać hač pospochi dobre dny. To rěka mjez druhim, zo jeli so nam derje dźe (zasłužba, strowota, wuspěchi, atd.), smy drje ze zemskim spokojom, ale bohužel wyše, k njebjesam, wjace njehladamy. Tole pak je strašne a je runje to nawopačne porno sebjezaprěwanju! Potom dźe w našim žiwjenju jenož wo zdźerženje a dobywanje materjelneho, naš zwisk z Bohom pak hasnje. Potom stejiš před problemom: Město zo by z Chrystusom wuměrał (k čemuž sy powołany), dobywaš pozdaću wšón swět, ale na kóncu zhubiš swoje wěčne žiwjenje. To je, moji lubi, najwjetši paradoks křesćanskeho žiwjenja: Hižo w času zemskeho žiwjenia wuměrać z Chrystusom!

Při wšěch mylenjach, měł naš křesćanski žiwjenski program tuž rěkać: Chce-li štó za mnu přińć, njech zaprěje sebje samoho, njech wozmje swój křiž, a njech mje sćěhuje (Mt 16,24). Amen.

TAD