Luby čitarjo SPDE, w dźensnišim ewangeliju so čita přirunanje Jězusa Chrystusa wo dźesać knježnjach (Mt 25,1-13).
Kóžde přirunanje Jězusa Chrystusa 1) powěda wo kralestwje Božim, 2) zepěra so na fakty wšědneho žiwjenja, 3) a ma w sebi wěste potajnstwo, kotrež so dyrbi zrozumić.
Přirunanje wo dźesać knježnjach njeje žane wuwzaće.
Wono powěda tohorunja wo kralestwje Božim (1): Potom budźe njebjeske kralestwo podobne dźesać knježnam (Mt 25,1). Wono pochadźa ze wšědneho žiwjenja (2): Wšako so zepěra na židowsku kwasnu tradiciju. Tež ma w sebi potajny zmysł (3), to rěka, zo słuchajo na tute přirunanje, so dyrbi prašeć za tym, što symbolizujetej woheń lampy a wolij: „Dajće nam wot swojeho wolija, přetož naše lampy hasuja“ (Mt 25,8b).
Najprjedy pak, hač spytamy tute hódančko rozrisać, bych chcył něšto wo tym prajić, štož serbsce so čita jako njemudre knježny. Dokelž po słowje z grjekšćiny přełožene to scyła hinak klinči. Nic njemudre, ale hłupe abo samo błazniwe knježny. Wězo słowje njemudre knježny klinčitej trošku mjechšo a łahodnišo. Tola originalny tekst je hłupe a / abo błazne.
To je poměrnje wažne. Biblija wšak je słowo Bože. Tuž wobsahuje prawdu a wěrnosć. A prawda je w tutym padźe sćěhowaca. Dźensniše přirunanje chce nam rjec tole: Kóždy křesćan, kotryž nječaka na druhi přichad Jězusa Chrystusa, je hłupy a błazny.
Samsne praji Biblija wo čłowjeku, kotryž njewěri do Boha: „Błazni rěča w swojej wutrobje: Njeje Boha“ (Ps 14,1).
Analogiski woznam ma tež słowo ateist. Wono pochadźa wot grjekskeho atheos a nimo bjezbóžny rěka tohorunja hłupy.
Nětko pak k druhemu dźělej prědowanja. Kaž sym naspomnił, ma so prašeć, što symbolizujetej woheń lampy a wolij.
Wosobinsce měnju, zo woheń lampy woznamjenja 1) wěru, 2) nadźiju a 3) lubosć, a wolij to je 1) słowo Bože, 2) wola Boža a 3) Eucharistija.
Kóždy z nas je w swjatej křćeńcy dóstał tři wěcy: wěru, nadźiju a lubosć. To su tak mjenowane tři bójske počinki. Tola kóždy z nich ma hišće dalše swoje žežiwidło.
Žežiwidło wěry je słowo Bože (1): „Nic jeno z chlěbom samym so čłowjek žiwi, ale z kóždym słowom, kiž z Božeho horta wuchadźa“ (Mt 4,4).
Žežiwidło nadźije je spjelnjenje wole Božeje (2). W Ewangeliju po Janu čitamy: „Mjeztym prošachu jeho wučomnicy prajo: Mištrje, pojěs! Wón pak jim rjekny: Ja mam k jědźi žiwidło, kotrež wy njeznajeće. [...] Moja jědź je, zo činju wolu toho, kotryž je mje pósłał [...]“ (Jan 4,31-34).
A žežiwidło lubosće je Eucharistija (3): „Přetož moje mjaso je zawěrno jědź, a moja krej, je zawěrno napoj“ (Jan 6,55).
Z druhimi słowami, čakajo na druhi přichad Jězusa Chrystusa so starajmy wo woheń našich lampow – 1) wěru, 2) nadźiju a 3) lubosć, wobstarajo sej za nje wolij 1) słowa Božeho, 2) jednanja po Božich kaznjach a 3) wozbožaceho swjećenja Eucharistije. Amen
DJD