Jedyn muž, chudy čłowjek, žiwy we 80. lětach w New Jersey, je w Swjatym Pismje někak třiceći tysac dolarow namakał. Tehdy běše to wjele pjenjez. Kak je wón k tomu přišoł? Cyle jednorje. Pred 35 lětami zemrje jeho bohata ćěta a w testamenće dari jemu – jako swojemu bratrowcej – tutu knižku.

Muž běše přez to jara přesłapjeny, wočakowaše něšto wjac, a wotpołoži darjenu knižku. Ženje njebě do njeje pohladał. Sam bjezdźělny a bjez přećelstwa běše lětadołho w hórkej chudobje žiwy.

Jako starc dyrbješe do starownje přećahnyć. Při pakowanju swojich wěcow wza do ruki zapróšenu Bibliju, wotewri ju a překwapjeny namaka jednu 50-dolarowu bankowku. Započnje dale knižku přehladać, a na kóždej stronje namaka samsne bankowki. 35 lět běše wón we chudobje žiwy, hačkuli měješe pokład.

Tež my – w kóždym eksemplaru Swjateho Pisma – namakamy pokład, kotryž je drohotniši hač dolary abo euro. Tón pokład – mjenujcy – wobohaća naše čłowjestwo, pozběhuje je do bójskeho swěta. Bamž Hrjehor Wulki (540–604) mjenuje jón – njewučerpajomny pokład a swj. Efrem pisa (306–373): Přez tute Bože słowo namaka čłowjek mudrosć a hódnotu za swoje žiwjenje.

Njeje to žadyn dźiw, dokelž słowa Swjateho Pisma su žiwe słowa. Hdyž je čitamy, skutkuje w nas Duch Swjaty. To rěka, jeli je rozmyslujemy, póznajemy přeco wjace Božu wolu a widźimy Božu mudrosć w swojim žiwjenju. Potom je naše žiwjenje dźeń a bóle Bohu spodobne, a tež je wono bóle płódniše, a bjez wjetšich přesłapjenjow.

Tajka je teorija. Praktisce je tak, zo nimale kóžda naša swójba wobsedźi rjanu Biblju, samo druhdy ze złotym rězkom, a wona steji často na centralnym městnje we stwě. So tež rjenje na nju hlada. Do ruki so wza, ale jenož k tomu, zo by so wot prócha wurjedziła. Škoda!

Jendźelski spisowaćel Korla Dickens (1812–1870) je swojemu synej napisał: Jako staj twojej bratraj do swěta wušłoj, sym kóždemu prajił, stož tež nětko tebi praju: Čitaj Swjate Pismo – wosebje Nowy Zakoń. Čitaj a přemysluj, pretož je to najbóle wěsty wodźićel w žiwjenju. Zdobom dopominam će, zo by so prawidłownje rano a wječor modlił. Tež ja sym na to přeco kedźbował, a njejsym přez to ničo zhubił.

Efezanam je swj. Pawoł napisał: Wzmiće nahłownik spomóženja a mječ Ducha – to je Bože słowo (Ef 6,17). Potajkim je tute Bože słowo jara wótre, kaž mječ. A čim husćišo a lěpje Swjate Pismo čitaš, ćim bóle přewza Duch Swjaty inicjatiwu w twojim žiwjenju, a budźe sam jo nawodźeć.

Słowo Bože přemjenja naše žiwjenje k přeco lěpšemu a dospołnišemu. Jeli naše žiwjenje wostawa jenož rozumne a porjadne – to je hišće přemało. Něchtó je twjerdźił: Lěpje młody wumrěć, hač bjez zmysła dołho žiwy być. Njeje to ničo wopačne.

Jeli smy dźensa přirunanje wo syjerju derje słyšeli (Mt 13,1-23), póznajemy, zo Bóh wočakuje wot nas nic jenož porjadne žiwjenje, to rěka žiwjenje po Božich kaznjach, ale tež płódne žiwjenje. Bóh je tón syjer, wón spožča symjo (swoje słowo), słónco a dešć. My smy ta rola. Bóh z prawom wočakuje wot nas płody – dobre a mnohe płody. Njeńdźe pak wo wukoń, ale wo našu lubosćiwu słužbu Bohu a blišim we wšěm, bjez dlijenja. Symjo ma w nas rosć a płody dać – tohodla njedosahuja same dobre předewzaća.

Što poprawom wočakuje wot nas Bóh? Jeli čitaš Swjate Pismo prawidłownje, zeznaješ, što wón chce. Wón žada sej – mjenujcy – swoju česć w Cyrkwi, na Kemšach. Chce, zo by so ty po jeho wučbje měhł, lěpje ju znał! Chce tež, zo by spjenił swědomiće swoje winowatosće – na př. na džěle a we swójbje. A jeli maš wjetše srědki a móžnosće, chce, zo by za druhich něšto natwarił a darił.

Žada sej Boh wot nas přewjele? Mamy njesć mnohe płody, ale často chabłamy we zakładnych wěcach: Často smy njesćerpni, njeposłuchamy, ranimy druhich přez słowa, njejsmy sprawni, a naš bóh je husto mamon. Mamy pak wěrić, zo Knjez dari nam móc. Dari nam móc, dokelž nas lubuje. Lubuje, hačrunjež smy často njeswěrni. Bóh potajkim dari nam swoju móc wosebje přez Swjate Pismo. Jeli je prawidłownje čitaš, maš potom móc a motiwaciju k dobremu.

Bratře, sotra, pytaj prawe pokłady. Za někotre hižo dosaha hišće dźensa jeno wupřestrěć swoju ruku. Amen.

TAD