Na jednej biskopskej zhromadźiznje w 80-tych lětach w Pólskej, jedyn z prědarjow zwurazni, kak rjenje to je z chudym być a tež po duchu Ewangelija. Kardinal Scepan Wyszyński (1901-1981) pak jeho narěč přetorhny a praji: Ja bych pak chcył jara bohaty być. Nasta čišina, wšitcy hladachu na kardinala, a wón ze spokojom k tomu rejkny: Haj, potom bych wjele nowych a rjanych cyrkwjow natwarić a tež wjele chudych zastarać móhł.

Powšitkownje kóždy normalny praji: Je derje mnoho pjenjez wobsedźeć, je rjenje so přeco zaso z bohatšim stawać. Pjenjezy darja stabilizaciju a powšitkownje připóznaće; zmóžnja pućowanja do dalokich krajow, lěpše a nowše auto, a bohatše towaršne žiwjenje. Štó z nas njeby to tak chcył? By hłupy był, jeli njeby za tym žadał. Jara hłuboko leži tute hromadźenje wěcow w čłowjeskej naturje.

Chrystus pak praji: „Njemóžeće Bohu słužić a mamonej“ (Mt 6,24c). Z tym je měnjene, zo často ludźo, kotrymž so materjalnje přeco lěpje dźe, činja z pjenjez mamona, to rěka: Bohatstwo je cil a žiwjenski wobsah. Tući často nahrabnje hromadźa kaž žurk, a su někak slepi, zabywajo na duchowne wěcy, nuzu druhich, modlitwu, Cyrkej, a skónčnje na Chrystusa. Potom widźiš, kak tajcy ludźo zwonkownje swoje bohatstwo pokazuja, kak wot horjeka na skromnje zdrašćenych hladaja, kak so chwala, kelko sej dowolić móža. Druhdy maš tež samo chudych, kotřiž su tež pyšni a jara nahrabni. W mojej domiznje so praji: Twój přećel je so stał z bohatym, a hižo nimaš přećela.

Swjate Pismo wuči: Maš Bohu słužić z cyłeje wutroby (Dtn 6,5). Naš Bóh je tón žarliwy, wón njeznjese přiboha w twojej wutrobje (Eks 20,5). Jenož čista, wot zwonkowneho njewotwisna wutroba lubi so Bohej najbóle, a je najkmańša přijimować Božu miłosć (Mt 5,8). Pismo tež praji: Žiwjenje čłowjeka je krótke (Ps 103,15-16). To trjechi. W přirunanju k wěčnosći je zemske žiwjenje jara krótke. Z časom rozpjerši wšo wětr, wot nas a wěcow njezwostanje ničo zwonkowneho (Koh 1,2). Naše bohatstwo so druhim zdźědźi (Lk 12,20), a do kašća woznjemy košlu bjez kapsy sobu (Jan 19,40). Kelko je potom při dźědźenju zwady mjez swójbami, kajke zawidźenje a kajka njespokojnosć (Lk 12,13). Tohodla Chrystus dźensa wuči: „Njemóžeće Bohu słužić a mamonej“ (Mt 6,24c).

Mamy potajkim dwě móžnosći.

Pak w našim žiwjenju jenož na zemju hladamy a swoje mjezwočo w ćmě mamy (Gen 4,7). Jenož tuta zemja njeje wulkomyslna, zo by wona něšto dariła (Gen 3,18). Wona jenož něšto wupožči, a to štož dari, wozmje sej potom surowje wróćo (Jez 5,14).

Pak, hladamy na njebjo (Gen 15,5), a mamy smějkot na swojim mjezwoču, kotryž nam nichtó njemóže wzać (Jan 16,22), jeli dobrowólnje naše mjezwočo zaso wot njebjes k zemi wotwobroćimy. Njebjesa darja na přeco.

Smy potajkim dźakowni za materjelne srědki k žiwjenju, za naše powołanje, strowotu, wobsydstwo a derjeměće. Wšo je pak nam jenož požčene, na wěsty čas. Potom přińdźe rozžohnowanje. Što zwostanje? Zwostanje to, štož smy dobreho sčinili, štož smy z wěry, lubosće a nadźije sčinili, kóžda modlitwa, kóžde dobre słowo, kóždy dobry skutk a wšitka starosć a próca wo druhich; kóžda Boža mša, kóžde hódne swjate woprawjenje, kóžda sprawna spowědź, kóžde słowo wodaća, kóždy dar k pomjeńšenju bědy, kóžda duchowna pomoc w susodstwje. To su wšitko kamuški za wěčnosć. Pruwujće so, dokelž „Njemóžeće Bohu słužić a mamonej“ (Mt 6,24c). Amen.

TAD