Lubi wěriwi, w dźensnišim ewangeliju smy sćěhowace słowa słyšeli: „Hlej, Jehnjo Bože, kotrež zeběra hrěchi swěta” (Jan 1,29b). To je najbóle znata sada Noweho Zakonja. Wona wužiwa so na kóždej Božej mši před swjatym woprawjenjom.

Namakamy pak tam jednu mału změnu. Město bibliskeho wuprajenja hrěch swěta wužiwa liturgiska warjanta hrěchi swěta. Rozdźěl mjez tutymaj dwěmaj wuprajenjomaj je wulki, ale wo to njepóńdźe w dźensnišim prědowanju.

Dźensa, jelizo směm, bych chcył něšto druhe komentować, a mjenujcy so prašeć, čehodla pomjenowa Jan Křćenik Jězusa Chrystusa z titlom Jehnjo?

Wotmołwjejo na tute prašenje bychmy móhli znajmjeńša tři wotmołwy dać.

Prěnja wotmołwa by była sćěhowaca: Jan Křćenik pomjenujo Jězusa Chrystusa Jehnjo so dopomni na jutrowne jehnjo Stareho Zakonja, kotrež spočinajo z časa wućaha wuzwoleneho ludu z Egyptowskeje, bu kóžde lěto w Jerusalemskim templu woprowane. Tuž chcyše Jan Křćenik wozjewić, zo je Jězus Chrystus přišoł, zo by wšitkich ludźi z njewolnistwa hrěcha wumóžił.

Druhe wujasnjenje by móhło podobne być. Pomjenujo Jězusa Chrystusa Jehnjo chcyše Jan Křćenik wotmołwu na jedne prašenje Stareho Zakonja dać. Kaž wěmy, žadaše sej jónu Bóh wot Abrahama, zo by wón swojeho syna Izaaka na horje Morija zwoprował. Wězo bě to za Abrahama jara ćežko. Njehladajo pak na to, posłucha Abraham Bohu. A hdyž běše hižo wšitko za tutón palny wopor spřihotowane, wopraša so Izaak: „Mój nano, hlej, tu je woheń a drjewo, hdźe pak je jehnjo za palny wopor?“ (Gen 22,7). Na to Abraham wotmołwi: „Bóh wšak sej jehnjo za palny wopor wuzwoli, mój syno“ (Gen 22,8).

To pak njeje dospołna wotmołwa. Bych móhł prajić, Stary Zakoń njeměješe na tute prašenje wotmołwu. Dospołnu wotmołwu da nam jenož Jan Křćenik mjenujo Jězusa Chrystusa Jehnjo Bože.

A nětko třeća warjanta. Zo bychmy ju prawje zrozumić móhli, dyrbimy so na někotry fakty z prěnjeje knihi Stareho Zakonja dopomnić. Najprjedy na to, zo bu čłowjek na samsnym dnju ze zwěrjatami stworjeny (Gen 1,24-31). Takle chce Swjate Pismo prajić, zo ma čłowjek wjele zhromadneho ze zwěrjatami. Ale nic jenož to. Čłowjek bu, kaž wěmy, tež na wobraz Boži stworjeny (Gen 1,26-27). Hinak prajene, čłowjek je měšeńca, kiž ma zwěrjacu stronku a bójsku. To je tež jeho powołanje, tutej dwě stronce w dospołnej harmoniji dźeržeć. A to njeje lochko. Tohodla spyta sej čłowjek jenož jednu stronu wažić, najčasćišo tu zwěrjacu (Gen 3,1-7). Tuteje přičiny dla zwobraznja někotre teksty Swjateho Pisma tež hrěch jako zwěrjo, kotrež łaka na čłowjeka a chce jeho spóžreć (Gen 4,7). Jan Křćenik mjenujo Jězusa Chrystusa Jehnjo, chcyše pokazać, zo ma Jězus Chrystus połnomóc w kóždym z nas bydlace hrěšne zwěrjo do spodobneho jehnjeća přeměnić.

DJD