Přeprošenja su w žiwjenju wšelakore. Z někotrymi so sprawnje wjeselimy, zo je na př. dobry znaty abo přećel nas k sebi přeprosył. Dźemy tež rady na wopyt, hdyž je přićina witana. Wjeselimy so na nowe kontakty, nowych ludźi, chcemy tež něšto rjaneho swojeho pokazać.

Su pak tež tak mjenowane winowatostne terminy zwjazane z našim powołanjom, kotrež słušeja k wosebitym składnosćam. Přerady wšak je nimamy. Akceptujemy tute, dokelž je trěbne, zo tych a tamnych wopytamy, abo tući k nam přińdu.

Skónčnje znajemy tež přeprošenja, kotrež su nam njepřijomne. Najradšo bychmy je wotprajili. Na př. wopytuješ swoju přichodnu mać, kotraž so často do twojich swójbnych naležnosćow měša. Abo sy přeprošeny wot znateho, z kotrymž je rozmołwa wostudła. Druhdy namakamy wurěč, druhdy pak dyrbimy tute přeprošenja sćěhować w nadźiji, zo so spěšnje minje.

Kak ma so to wšo z Bohom Knjezom? W ewangeliju słyšimy, zo Wón – jako kral předstajeny – tež přeprošuje (Mt 22,2-3). Jasne je, zo je wot Boha samoho přeprošeny być, za čłowjeka najwjetša česć a wuznamjenjenje. Dyrbimy so sprawnje prašeć: Štó sym, što mam ja do wukonow a zasłužbow, abo z čim bych so móhł hordźić, zo bych měł prawo, wot Boha najwyšeho přeprošeny być? Wotmołwa rěka: Ničo. Woprawdźě ničo sami njeskićimy, štož by tohole přeprošenja hódne było. Bóh tola přeprošuje. Skónčnje je to najwažniše přeprošenje, mjenujcy k zastupej do Božeho raja, na kwasnu hosćinu wěčneho žiwjenja.

Dźensniše přirunanje (Mt 22,1-14) zdawa so nam na prěni wid jako wunamakana basnička, kotraž so dźěćom powěda. Ale nic tak. To je woprawdźitosć, kotraž kóždeho potrjechi, to rěka, zo Bóh (zwoławši do žiwjenja) cyle wosobinsce nas potom tež hišće přeprošuje. K čemu přeprošuje? Zo by po Jeho pućach chodźił, na Jeho słowo słuchał, Jeho wolu pytał a spjelnił. Kak dyrbiš wotmołwić? Nimaš žaneje lěpšeje alternatiwy, hač z konsekwentnym haj wotmołwić.

Wězo, maš ludźi, kotřiž tutemu přeprošenju – k wěrje, nadźiji, lubosći – njesćěhuja. Maš wšelakore přićiny tajkeje njewěry, často negatiwne. Praji so zakładnje, zo je to hłuposć, sleposć wutroby, duchowna lěnjosć abo znutřkowna złósć, a we wšěm njemoralne žiwjenje, atd. Nam zwostawa naposled potajnstwo, čehodla ludźo dobreho Boha, a hłubši zmysł žiwjenja njepytaja, abo tež njenamakaja.

Tež za nas wěriwych je dźensniši ewangelij powučenje. Budźmy skedźbliwi! Tónle muž w njekwasnej drasće (Mt 22,11-12) woznamjenja čłowjeka, kotryž je drje Bože přeprošnje sćěhował, ale njeje na kwas přihotowany był. Bychmy prajili: Wón je wšo w žiwjenju přelochko brał. Teologisce woznamjenja to cyle jednorje: Jeli čłowjek zemrěje w stawje ćežkeho hrěcha (= njekwasna, mazana drasta), bjez wobžarowanja a sakramenta spowědźe, njesmě wón z Bohom kwasować, budźe cyle jednorje zatamany. Hačrunjež je Bóh Knjez smilny a sćerpliwje čaka. Wón wočakuje želnosć čłowjeka hač do poslednych sekundow. Jeli čłowjek želnosć njezbudźi, njemóže ani Bóh někoho nuzować, Wón respektuje čłowjesku swobodu.

Kak je z našim přeprošenjom? Mamy hišće tutu wotewrjenosć a dźěsćowsku dowěru, zo tajki poskitk Božeje lubosće a hnady njepřesłyšimy, ale zo jón přiwozmjemy a sćěhujemy? Abo smy znutřkownje hižo zrezignowali a wot žiwjenja hižo ničo wjac njewočakujemy prajo: Na kóncu je tak a tak smjerć – a po njej – nichtó njewě, hač a kak dale dźe? Kak wupada pola nas to nabožne? Spjelnjamy swoje winowatosće jenož mjenje abo bóle ze zwučenosće, abo mamy te wědomje, Božemu přeprošenju z horliwej lubosću sćěhować? To je wažne prašenje, dokelž wot toho wotwisuje wosobinska wěčnosć w zbóžnosći.

Hdyž Bóh nas zawoła, potom njemóžemy so schować. Hdyž Bóh nas zawoła, potom nima zmysła so wotsalić. Hdyž Bóh nas zawoła, potom njedawa ničo wažnišeho, hač Jemu wotmołwić. Tuta wotmołwa rěka: Haj, Knježe, tu sym. Sym zwólniwy. Čiń ze mnu, kaž chceš. Chcu Tebje w mojim žiwjenju sćěhować a wšitko to činić, štož wote mnje wočakuješ. Moje žiwjenje dyrbi cyle Tebi słušeć. Ty maš srjedźišćo mojeho žiwjenja być. Přetož wšitko, štož sym a štož mam, přińdźe wot Tebje a so w Tebi dopjelni.

TAD