Luby čitarjo SPDE, w dźensnišim ewangeliju so čitaja sćěhowace słowa: „Dawajće potajkim, štož je kejžorowe, kejžorej, a štož je Bože, Bohu“ (Mt 22,21d).

Tuta sada to jedne mudre přisłowo. Kaž so widźi njeje Jězus Chrystus jenož přirunanja wužiwał, ale tež přisłowa.

Tuto přisłowo wuči, zo kóždy z nas dyrbi płaćić dawki. Najprjedy dawki za stat: Dawajće, štož je kejžorowe, kejžorej.

Tola nic jenož.

Dyrbimy płaćić tež dawki za Boha a za naš njebjeski stat: Dawajće štož je Bože, Bohu.

Čehodla je to takle?

Wotmołwa je cyle jednora: Dokelž čłowjek je wobraz Boži (Gen 1,27) a ma swoju domiznu w njebjesach [ (Fil 3,20).

Što to rěka, płaćić dawki za stat, je jasne.

Ale što woznamjenja płaćić dawki za Boha?

Zo by so móhło to prawje zrozumić ma so dopomnić na to, što rěka, zo je čłowjek wobraz Boži.

Znajmjeńša tule steja tři wěcy.

Sprěnja. Bóh je žórło žiwjenja. Čłowjek kaž jeho wobraz móže a dyrbi tež płódny być. Hdyž Bóh čłowjeka stwori rjekny: „Budźtaj płódnaj a množtaj so a napjelńtaj zemju […]“ (Gen 1,28b).

Zdruha. Bóh je Knjez wšeje stwórby. Čłowjek, kaž jeho wobraz, dyrbi tež knježić. Zaso w Knize Genezis rěka: „Knježtaj nad rybami morja a nad ptakami njebja a nade wšěmi zwěrjatami, kotrež so na zemi hibaja!“ (1,28c).

Ztřeća. Bóh je Knjez a žórło žiwjenja, ale nic jenož, Bóh je tež lubość (1 Jan 4,8). A čłowjek, kaž jeho wobraz, tež móže a dyrbi lubować. „To je moja kaznja: Lubujće so mjez sobu, jako sym ja was lubował“ (Jan 15,12).

Z druhimi słowami, płaćić dawki za Boha a za njebjeski stat rěka, być płódny, knježić a lubować.

Wězo njeje to cyle jednorje, dokelž čłowjek je hrěšna bytosć. A jako hrěšna bytosć čłowjek, Bohužel, dosć často město toho, zo by žiwjenje dawał – zabiwa, město toho, zo by knježił – wotroči hrěchej, a město toho zo by lubował – hidźi.

DJD