Lubi wěriwi, hospodlitwosć je tema prěnjeho čitanja z 2. knihi Kralow (4,8-11.14-16a). Z tym je šěroki wobłuk našeho žiwjenja naspomnjeny. To je prastara situacija našeho žiwjenja, kotraž so w mnohich napjatosćach zwuraznja: Napjatosć mjez znutřkownemu a zwonkownemu, mjez zhromadnosću a samotu, mjez doma a po puću, mjez schowanosću a hotowanjom, domiznu a cuzbu, ale tež: Mjez znatym a nowym, mjez wobmjezowanjom a přewinjenjom wobmjezowanosće, mjez wuskosću a dalokosću, kruće sklepanym a swobodu.

Historisce wjedźe tuta stawizna Eliše do 8. lětstotka do Chrystusa, do sewjerneho Israela. Eliša je šuler profety Elije. Profeća jako mužojo Boha, kotřiž so jako jednotliwcy za wěru do jednoho Boha zasadźuja, ale to wjedźe jich přeco zaso do politiskeho rozestajenja a přesćěhanja. Eliša je tu, kaž we wjacory profetiskich stawizničkach, posoł zboža a posoł połnosće žiwjenja z božeho wida a z wěry do Boha.

A tohodla su so tute rjunjewon wobdźiwajne stawiznički jako tróšt a pozbudźowanje přeco zaso powědali. Tohodla so stawiznička tež dźensa jewi jako tróštowanje a pozbudźowanje, jako pokiw na to, zo su přeco zaso ludźo, žony a mužojo, kotriž nuzu druhich přewinu – z mocy wěry, wědomje abo njewědomje.

Tu je žona w nuzy, štož jeje žiwjenske začuće jimawje zwurazni, je njepłódna. A tam je muž boži jako znamjo połnosće žiwjenja z božeho wida. Čłowječa nuza tu a bohatosć božeho žiwjenja tam a profet jako direktny posrědnik. Hdźe sym to nazhonił? Na koho myslu? Štó – abo běchu to wjacori – su mi přeco pomoc w mojej nuzy – wšojedne w kotrej nuzy – połnosć božeho žiwjenja posrědkowali?

Runje w dźensnišim času, hdyž so tak často kritika tež nad Cyrkwju artikuluje, runje dźensa mam to za wažne sej wuwědomić, kotre pozitiwne nazhonjenja žiwjenja, kotru pomoc a woprawdźity tróšt, kotre pozbudźowanje přez wěriwych křesćanow za rozwiwanje žiwjenja dóstawam. A to ma tola tež rozsudnje z Cyrkwju činić.

Pomoc, kotruž žona w swojej nuzy nazhonja, ma so wosebje widźeć před pozadkom jeje hospodliwosće. Wo tym je spočatnje a jasnje w tutej stawizničce rěč (2 Kral 4,8). Napřećo mužej božemu přewšo hospodliwa žona nazhonja nětko sama hospodliwosć Boha jako žiwjenski dar, jako podźěl na žiwjenskej połnosci Božej w jeje płódnosći (2 Kral 4,16).

W tym tči nazhonjeje židowskeje spirituality: Bóh je tam, hdźež jeho witaš. W swojej hospdlitwosći napřećo Eliši, je wona hojacemu, přichadźacemu, nowemu přichodej, žiwjenju napřećo wotewrjena. Wona, njepłódna, stanje so płódna, přija syna (2 Kral 4,17). Štóž daruje je wobdarjeny.

Stawizna wšak dźe dale. Tak dołho wočakowane dźěćo pak po někotrych lětach schorje, jako bu dorosćeny, a zemrěje w rukomaj maćerje (2 Kral 4,18-20). Dołho wočakowane a darjene je tež wohrožene, potajkim scyła jeničce darjene.

W dramatiskej stawizničce so wumóženje dźěsća přez profeta powěda (2 Kral 4,27-37). Bóh je tón žiwjenje darowacy, stworićel a tón k nowemu žiwjenju zbudźacy – čłowjek smě a ma posrědnik toho być. Je to z božeho wida zmóžnjenje dawać a brać – mjez Bohom a čłowjekom, mjez nuzu ćerpjacym a tomu, kiž nuzu přewinje.

A stajnje je to z wida čłowjeka njemóžne, tak kaž porod dźěsća pola njepłódneje, tak kaž zbudźenje mortweho, tak kaž tróštowanje zadwělowaneho ... To su stawiznički, z čehož su sony Israela (a sony křesćana); to su nadźije wěriwych, z kotrychž nastawaja stawiznički, stawiznički wuhojenja, zbudźenja, wšo spowalaceje hospodliwosće, kaž je to bohosłowc Gotthard Fuchs raz zwuraznił. Amen.

GN