1. rěčnik: Što scyła chce tutón Jězus? Sym so dźakował. Sym Boha sławił. Při wječornym paćerju. „Luby Božo, dźakuju so, zo sy mje zaso wustrowił!“ Bóh je wšudźe. To móžu so tež wšudźe jemu dźakować. Čehodla hišće raz so nawróćić tutomu Nacaretskemu?

2. rěčnik: Hdyž chceće wo mni na kóždy pad něšto słyšeć, potom chcu wam to jedne rjec: Wěsće, kak to je hdyž sy čas žiwjenja wusadny? To ludźom radšo z puća dźeš. Stanješ so z wjelkom, při wojowanju wo žratwu. K samotnemu wjelkej. So dźakować sym sej dospołnje wotwučił. Wostajće mje na pokoj.

3. rěčnik: Bych so rady podźakował. Sym samo hižo po puću był. Sym přemyslował, što dyrbju rjec? Njenamakach žane słowa. Bych so tola jenož wokoło huzał. Bych zmylki činił. To sym so toho radšo hnydom wzdawał.

4. rěčnik: Ow, to móžemy derje. Z chwalbnymi słowami so dźakować. „Syno njebjes, mój dźak wuliwaj so nad twojej hłowu kaž drohotny wolij!“ atd.. Tajke blady a frazy! To je mi pře njesprawne. To radšo preč wostanu.

5. rěčnik: Sym skeptiski. Štóž chcyše dźak w mojim žiwjenju, tón chcyše zwjetša wjac. Chcychu sej mje rezerwować: Běda ći, zo njejsy darićelej jědźe, na kromje kolonije wusadnych, žadyn dźakny list zawostajił. Potom hižo přichodna jědź wupadny. Při mojeju staršeju bě to runje tak: „Kak prajiš?“ „Dźakuju so“, dyrbjach wotmołwić. Dźensa njemóžu so wjace dźakować.

6. rěčnik: To sym lěta dołho preč wot ludźi był. A potom přińdu zaso mjez ludźi. To mějach wšitko zwjesć, štož sym sej za dźeń X wumolował. Wšo hromadźe škrabać, eksistencu zawožić. Stare zwiski zaso nawjazać. Njewěrjachu tomu, zo so wuhoju. Sym wšak swoje mjezwočo zhubił. Ničo kaž stres. To sym so prosće zabył podźakować. A nětko prašam so was: Je to tak zlě?

7. rěčnik: Wy dźensa, w 21. lětstotku, wy wšak maće so lochko. Chodźiće do jednoho z tych wobchodow. Samo w kupinicy dóstanjeće 20 wšelakich kartow za dźakowanje. Jara kreatiwne. Podpisać, listowu znamku horje zlěpić a preč. To njeje tehdy hišće dawało. Tohodla njejsym so móhł podźakować.

8. rěčnik: Njezrozumju to. Čehodla bych so dyrbjał dźakować? Zo sym wusadny był, to dźě je mi Bóh skepsał. Wón měješe to tuž zaso do porjadka přinjesć. Wón bě na rjedźe. Mam zasadne prawo na strowotu. To mi přisteji! A štož mi přisteji, za to njetrjebam so dźakować. Přińdźe to tym, kiž su w žiwjenju dołho strowi do mysli, so podźakować?

9. rěčnik: Ta wěc bě mi wot spočatka sem spodźiwna. Hojenje bjez zapłaćenja. „To šće něšto přińdźe“, sym sej myslił. Sym so po puću z tym druhim rozmołwjał. Z tym, kiž je so dźensa w dobrym poselstwje podźakował. Wón měnješe: Ta wěc njeje hotowa, hdyž so měšnikam pokazamy. Jězus ma wjace z nami na mysli. Njeje žane narunanje za lěkarja. Chce hłubšo hojić. Widźiš, prajach. Ta wěc ma jedne „ale“. A njeńdźech z nim wróćo.

Lubi wěriwi, njetrjebamy so wo tym dale rozmołwjeć, štó ma prawje wot tych, abo štó snano jenož za wurěčemi pyta: Někotre wurěće bychmy tež měhli. 9:1 tehdyši poměr, kiž daše Bohu sławu, tón steji skerje sam. Njeje to podobnje z nami? Njezwostaja to tež dźewjeć dźělow wot nas preč? Tón dźewjaty je prawje začuwał: Tu přińdźe hišće něšto.

Hladajmy na swoje žiwjenje: Někajki dźeń, wčera abo před 10 lětami, přez krótši abo dlěši čas, je so wón mje dótknył, je mje wuhojił – Je mi mjezwočo dał – Je mi zmysł žiwjenja dał, je mje wutorhnył z izolacije, ze zhniłeho wusada. Je mje postajił zo bych rostł a tak nowe žiwjenje kćěło. Hišće něšto: 1 dźěl we mni je sej to k wutrobje wzał. 9 dźělow wot mje pak njejsu sobu činili. Su hnadu wužili, ale na kóncu wěcy tola dowěrili njejsu. A hdyž dźensa spytamy Boha sławić, potom móže to hdys a hdys wusko być z tym jednym dźělom wot nas. Derje, zo sy tu, praji Jězus tomu jednomu dźělej. Hdźe pak su ći dźewjećo? (Lk 17,17).

Prěnje poselstwo tutoho ewangelija za nas potajkim rěka: Wzmi wjace wot sebje do křesćanskeho žiwjenja, do kontakta z Jězusom. Wostań zasakłosć z mandźelskim abo mandźelskej. Wostań twoju hrubosć w zawodźe. Wostaj naročne myslenje normalneho wšědneho dnja. Wostań twoje spekulcacije wo dobytku a zmysle swěta. Njezabudź na te 9 dźělow, kiž su hišće zwonka, ale wosławjej Boha z wjace hač jednym dźelom wot tebje.

Poskajmy hišće raz hinak na prašenje Jězusa: Hdźe su ći zbytni dźewjećo? (Lk 17,17). Snano praša so nas: Hdźe su ći, kotřiž čuja so njezrozumjeni? Hdźe su ći, kotřiž prosće kontakt k spomóžnemu žiwjenju zhubja, dokelž jich nichtó njewopyta. Dokelž jich nichtó za ruku njewozmje. Jim nichtó njepomha, nichtó jim zmysł za dźakowanje njedawa.

Mamy přićinu, dać dźakej w nas rosć. Njewobhladujmy to, štož sym tu přednjesł, jenož jako dźiwadło, ale jako zawod do prašenja Wumóžnika: Hdźe su ći dźewjećo? (Lk 17,17). Bóh budźe dźakowny, hdyž wot zbytnych dźewjećoch potom někotři jeho wumóženje druhim začuwać dadźa, wot zbytnych 9 podźělach našeje duše. A wot zbytnych 9 blišich, kotřiž su nam jako nadawk napołožene. Hdźe su ći dźewjećo?

GN