Lubi wěriwi, w dźensnišim ewangeliju smy jednu próstwu słyšeli: Knježe přispor nam wěru (Lk 17,5b).

To je jara wažna próstwa. Ju bychmy móhli na spočatku kóždeho noweho dnja prajić. Wěra je dźě wulka hnada Boža, wo kotruž směmy a mamy so modlić. Wězo Bóh je swobodny a njemóžemy jeho nuzować. Tola kóžda naša modlitwa woznamjenja našu wotewrjenosć a zwólniwosć Bože hnady přiwzać.

Tule pak bychmy so móhli prašeć: Na kajke wašnje Bóh nam wěru přisporja?

Jedna móžnosć je cyle jednora. Štóž chce, zo by jeho wěra rostła, dyrbi Swjate Pismo čitać. Biblija, to je zežiwidło našeje wěry. Při tym je pak jedne wuměnjenje. Tute čitanje dyrbi naboźne a nic lajske być.

A kajki je rozdźěl mjez prěnjej a druhej formu? Ja bych prajił: zasadny.

Lajske čitanje Biblije je jenož čitanje wo ludźoch, to rěka, wo wosobach, kiž su w bibliskim času žiwi byli, a kotrež nimaja z nami a našim žiwjenjom ničo činić.

A nabožne čitanje Swjateho Pisma je to čitanje, kotrrež płaći za nas wosobinsce. Při tajkim čitanju Biblije rosće nam wěra. Nabožne čitanje Swjateho Pisma je jara stare. Tak stare kaž sama Biblija. Lajske čitanje nasta hakle někak wot XVII. lětstoka. Wot tutoho časa započachu někotři Bibliju jenož jako historisku knihu čitać.

Jelizo dźe pak wo Jězusa Chrystusa, to běše jeho reakcija na próstwu wučobnikow „Přispor nam wěru” (Lk 17,5b) trošku spodźiwna. Wón, kaž smy słyšeli, njeje namjetował Swjate Pismo čitać, ale wotmołwjejo powědaše wo žonopowym zornjatku a wo swěrnym wotročku (Lk 17,6-9).

Što ma to zhromadneho z prašenjom wučomnikow? Na prěni pohlad ničo. Ale to je jenož na prěni pohlad, dokelž we woprawdźitosći  pomjenowa Jězus Chrystus pućej, kotrejž, kaž čitanje Swjateho Pisma, wjedźetej tež k pohłubšenju wěry.

Prěni puć zwobraznja přirunanje wo žonopowym zornjatku (Lk 17,6). Štóž ma znajmjeńša wěru kaž žonopowe zornjatko, a je to najmjeńše zornjatko Swjateho kraja, tón zamóže samo figowcowy štom do morja přesadźić. Wězo ma tute přirunanje symboliski woznam. Wono symbolizuje wšelakore žiwjenske ćeže, kotrež skruća tež nam wěru.

A druhi puć zwobraznja přirunanje wo swěrnym wotročku (Lk 17,7-9). Štóž kaž tutón swěrny wotročk, jedna po Knjezowych kaznjach, tón postupuje tež we wěrje.

Z druhimi słowami, wěru móžemy sej na wšelakore wašnje skrućić:  Bibliju čitać, w žiwjenskich přećiwnosćach wutrać a po Božim zakonju jednać. Kóžda z tutych třoch móžnosćow je prawa. Móžemy sej z nich jednu wuzwolić, kiž je nam najbliša. Ale najrjeńšo by było wšě tři wužiwać.

DJD