Lubi wěriwi, kak samozrozumliwje praju, po tym zo sym ewangelij přednjesł: „Dobre poselstwo našeho Knjeza Jězusa Chrystusa!“, a wotmołwa je: „Chwała Tebi, Chrysće!“ Ale je to woprawdźe Dobre poselstwo, kotrež na tutej njedźeli słyšimy? Praji so, zo njezwostanje kamjeń na kamjenju (Lk 21,6): Wójny a njeměr přiběraja (Lk 21,9). Praji so, zo su zemjerženja, hłód a hrózby (Lk 21,11), křesćenjo so přesćěhuja a přeradźa (Lk 21,12). Kaž by rjekł zo njedawa hižo dosć njepokoja na tutym swěće!

W Italskej wočakowachu hižo, zo sćěhuje po prěnim zemjerženju dalša katastrofa, hdyž so mjenujcy hakle po powšitkownym zrumowanju woprawdźity rozměr škody pokaza. Hižo nětko liča z tysacami mortwymi. Statysacy ludźi su bjezdomni. Njewobsedźa často ničo wjac, po słowje jenož hišće sebje. A k tomu ewangelij dźensnišeje njedźele, kotrež mje skerje znjeměrnja. Je hižo chětro wulke wužadanje něšto dobre w nim widźeć.

Wid do stawiznow móže nam pomhać, ewangelij lěpje zrozumić. Dwaj podawkaj so w tutym teksće rysujetej. Ewangelij zhladuje na zničenje Jerusalema 70 po Chr. (Lk 21,5-7). Za židow kaž tež za křesćanow bě to katastrofa. Templ słušeše něhdy k sydom wulkim dźiwam swěta. Njepředstajomny bě čas bjez templa, dokelž bě samo na sebi postajeny za wěčnosć. Templ woznamjenja srjedźišćo wěry do Boha samoho. Ze zničenjom tutoho wulkotneho twara sypny so móhłrjec swět. Nabožny centrum njebě wjace znamjo zwjazka Boha ze swojim ludom, ale městno zadwělowanja. Hdźe je wostał Bóh? Njepłaća jeho slubjenja ničo wjace?

Jako druhe rěči ewangelij wo přesćěhowanjach křesćanow (Lk 21,12-19). Čuja so wohroženi a su wustajeni předsudkam – tež w swójbje njenamakaja hižo žadyn pokoj. Čuja so zacpěći a morja so samo mjezsobu. Před tutym pozadkom da so rjec, zo njeje tutón ewangelij zaso tak cuzy. Njeposkićuje tež žadyn alibi. Nawopak, ewangelij rěči na kóncu samo wo nadźiji. A tu započina so snano hižo Dobre poselstwo. Njedajće so zatrašić! Dam wam ert a mudrosć (Lk 21,15). Ze swojej sćerpliwosću zachowaće swoje žiwjenje (Lk 21,19).

Wěra do Zrowastanjeneho, kotryž ma přińć, nam mocy dawa. Žadyn złoty templ, žana hišće tak derje fungowaca cyrkej móže skićeć prawy schow. Wosrjedź tutoho swěta rěči Bóh swoje wumóžace słowo: „Tehdy wuhladaja woni Syna čłowjeka na mróčeli z wulkej mocu a hordosću přichadźeć. Hdyž so to póčnje podawać, zrunajće so a pozběhńće hłowu, dokelž waše wukupjenje so bliži“ (Lk 21,7-28).

Najebać wšeje hrózby, wšěch prašenjow a starosćow je nadźija. Italčenjo njezadwěluja, byrnjež měli k tomu přičinu. Mnozy su hižo wosobinsce nazhonić móhli, zo móže nadźija w najhóršich situacija dale njesć. Wěra do Chrystusa zamóže wožiwjeć a pohonjeć. Najebać wšeho skutkuje dale a njezrezignuje. Tajke křesćanske nastajenje njeje jednore. Je a wostawa to wužadanje. Hdźe pak je napisane, zo je ewangelij něšto přijomne? Nochce nam hrozyć, ale je Dobre poselstwo, kotrež nas pohonja, małe a wjetše wužadanja tutoho swěta kaž tež w swójskim žiwjenju jako šansy widźeć a so w nich wopokazać.

Přikład: Muž zhoni wot swojeho lěkarja, zo bě na raka schorjeł. Dnjej pozdźišo měješe so operować. Hišće do operacije prosy wo spowědź. Při tutej składnosći powěda duchownemu: „W tutym dnjach nazhonich dwě wažnej wěcy wo sebi samym. Zprěnja: Zwěsćich, zo nimam žadyn strach před smjerću. Sym so cyłe žiwjenje na tutón wokomik přihotował. A zdruha: Bu mi wědome, zo je Jězus mój přećel. Sym so wot dźěćatstwa sem wšědnje z nim rozmołwjał“.

Naš swět trjeba nuznje tajkich ludźi, kotřiž nadźiju wuprudźa – hłuboku z wěru zwisowacej nadźiju. Jenož wěrna nadźija wotpowěduje chutnosći a nuzy tutoho žiwjenja. Jenož so nadźijacy čłowjek móže w ćerpjenju a přesłapjenju pokoj a radosć wobchować.

Na kóncu mam přeće za žohnowanjom, kiž sym w lisće japoštowa Pawola na wosadu w Romje namakał, kiž tež za naš čas płaći: „Bóh nadźije pak napjelń was ze wšej radosću a z pokojom we wěrje, zo byšće z mocu Ducha Swjateho zbohatli w nadźiji“ (Rom 15,13). Amen.

GN