Před swojim ćerpjenjom a wumrěćom přihotowaše Jězus swojich wučomnikow na swój wotchad z tutoho swěta.

W dźensnišim ewangeliju po sćeniku Janu samo přiznawa, zo z tym wučomnikow přežaduje:

„Hišće wjele bych wam prajić měł, ale nětko to hišće njeznjeseće. Hdyž pak přińdźe Duch prawdy, powjedźe was do cyłeje prawdy. Přetož njebudźe rěčeć sam ze sebje, ale štožkuli wusłyši, budźe wón rěčeć a zjewi wam přichodene wěcy. Wón mje wokrasni, dokelž wot mojeho wozmje a wam powě. Wšitko, štož ma Wótc, je moje. Tohodla rjeknych: Wot mojeho wozmje a wam powě“ (Jan 16,12-15).

Tež tute krótke sady njejsu hnydom zrozumliwe, ale wopisuja tola Boha w třoch wosobach.

Pozdaću třo su jedyn Bóh. Skrótka mjenujemy jeho potom Swjata Trojica. Jeje bytosć njezamóžemy a njetrjebamy ze swojim čłowječim rozumom hač do poslednjeho dodnić a předstajić spytać.

Ponižnje a pokornje přiznawamy, zo je Bóh nade wšo wulki a wšo přesahowacy.

Zdobom pak dźakownje začuwamy, zo je nam runje dla swojeje trojicy we wosobach njewšědnje bliski, haj čłowjesce zrozumliwy.

Směmy so jemu dowěrjeć a přituleć.

Tohodla lubuju kěrluš Michała Nawki z lěta 1951: Požohnuj nas z wysoka Trojica Najswjećiša, w kotrehož třećej štučce Boha nutrnje prosymy: „Žohnuj, Božo, serbski lud! Zdaluj błud a lutuj prut! Žohnuj dźěći, młodźinu, žohnuj našu domiznu!“

GW