Lubi wěriwi, „Štóž je swěrny w najmjeńšim, bywa swěrny tež we wulkim. Štóž pak je njesprawny w najmjeńšim, bywa njesprawny tež we wulkim“ (Lk 16,10). Při tutej sadźe sym w ewangeliju třacy wostał. Dźe wo małe a banalne wěcy wšědneho dnja a wo prašenje, kak z nimi wobchadźam. Z tym storčimy na wěste zasady.

Před někotrymi lětami smy na přihotowanskim dnju přiwzaća do wosadneje młodźiny wo hesle Ty sy kowar swojeho zboža přemyslowali. To bě tež tema při filmowanju wšelakich scenow ze wšědneho dnja, při čimž nas mjeztym zemrěty Jan Krawža z Pančic-Kukowa tehdy wěcywustojnje přewodźeše. Smy zwěsćili, zo wobsteji wšědny dźeń zwjetša z małych a banalnych wěcow. Dopominam so derje, jako běch hišće pola Salesianow w Praze, a słyšach raz wuprajenje wot Franca Saleskeho (1567-1622): „W žiwjenju je wažne, cyle normalne wšědne wěcy wosebje derje zmištrować“. 

Lubi wěriwi, na tute wašnje maja wjele pódlanskich wěcow, kiž su druhdy tak małke a banalne, cyle nowu kwalitu. Bych tuž móhł rjec: Praj mi, kak z małymi wšědnymi wěcami wobchadźeš, a ja ći praju, štó sy.

Jednoho dnja praji wěsty rabi swojemu šulerjej: „Arono, sy pola mje tóšto nawuknył. Njemóžu ći pak nětko ničo wjace nawučić. W susodstwje pak bydli tež rabi z mjenom Mosche: Dźi k njemu!“. Přichodny dźeń hotowaše so Aron na puć. Doběhnywši zapklepa skedźbliwje pola sławneho rabija wo durje a zastupi. Rabi pak ani njepohlada. Bě zaběrany z tym, zo sej črije wjazaše. A to činješe tak pobožnje, zo wšo wokoło sebje zaby. Aron wosta chwilku čakajo stejo. Potom dźěše přesłapjeny z domu a nawróći so zaso swojemu bywšemu wučerjej. Wopraša so jeho: „Čehodla sy mje jenož k tomu rabijej Mosche pósłał? Njeje ani słowo ze mnu porěčał. Što da dyrbju wot njeho wuknyć?“. – „Što da je činił?“ wopraša so na to jeho bywši wučer. „Je cyły čas jenož swojej črije zwjazał“. – Na to wotmołwi rabi: „Aronje, to je runje to, štož maš wot tutoho muža nawuknyć. Najwažniše je přeco to, z čimž so runje zaběraš“.

Składnosće, kaznju lubosće blišemu, spjelnić su rědke. Tola we wšědnym dnju su dosć móžnosćow, druhim pomhać. Tež wo tym smy na přihotwanskim dnju rozpominali.

Něchtó je raz prajił: „Hač něchtó nadobo žiwjenje chutnje bjerje, njepóznaješ na tym, zo wulke rozsudy twori, ale kak wšědnje na swoje małe nadawki dźe a je spyta zmištrować“. 

A to, lubi wěriwi, płači tola za wšě pady. Hač wobsedźer předewzaća chutnje ze swojim dźěłom měni, njepóznaješ na tym, kak při wulkich posedźenjach a witanjach wustupuje, ale hač ma tež wucho za naležnosće sobudźěłaćerjow. Hač starši chutnje měnja z tym, zo čuja so zamołwići za swoje dźěći, njepóznaješ na tym, kelko kapsnych pjenjez jim dawaja abo kak drohe su dary k Hodom. Póznaješ to na tym, kak na banalne prašenja swojich dźěći wotmołwjeja. Hač duchowny ze swojim słowom chutnje měni, njepóznaješ na tym, hač w połnje wobsadźenej cyrkwi wulkotnje prěduje, ale na tym, hač so prócuje kóždy čas dobry přikład być. Ewangelij móhł so dźensa takle zjeć: Hdyž chceš někomu wulke wěcy přicpěwać, potom hladaj na to, kak so z małymi wěcami zaběra. A kiž to zdokonja, tón je na najlěpšim puću być kowar swojeho zboža.

Sćěhowace prašenje měł sej hdys a hdys stajić: Kak postajam swój puć, kiž dźě ma wjesć do zboža? Při tym hraje swědomje wulku rólu. Sym tuž hižo kmany, prawje na swědomje słuchać abo činju skerje to, štož zda so mi runje prawje być? Njedźiwam pak na to, kotre sćěwki móhło moje zadźerženje měć. Překlepanosć w zmysle ewangelija pak njese swoje płody.

Lubi wěriwi, smy křesćenjo a mamy so tu a dźensa rozsudźić. „Njemóžeće Bohu słužić a mamonej“ (Lk 16,13b) – Jězus cyle jasnje praji. W cyrobje eucharistije, w kotrejž chce so wón nam darić, chce nas wón skrućeć, zo bychmy so za njeho a jeho dobre poselstwo rozsudźili. A nječakajmy, doniž njeje pře pozdźe. Amen.

GN