Lubi bratřa a sotry w Knjezu!

W rozmołwje ze swojim měšniskim přećelom powědach wo młodych swójbach, kotřiž so zaso wědomišo prócuja z wěry swój wšědny dźeń zrjadować. Su tajkcy, kotrymž je tež njedźela, tón dźeń Knjezowy, a Boža mša wažny wokomik swojich dnjow.

Mój přećel mi wotmołwi: „To su tajcy, kotřiž hišće njejsu dźědźili!“

Při dźensnišim ewangeliju so na tute wuprajenje dopomnich: „Mištrje, praj mojemu bratrej, zo bychmoj sej herbstwo rozdźěliłoj“ (Lk 12,13b).

A kelko jich je, kotřiž su so herbstwa dla zwadźili, haj samo so hižo nochcedźa znać, byrnjež bratřa byli.

Je čłowjestwo woprawdźe tak surowje schorjeło, zo jenož hišće za měćom hraba? Měnja ludźo woprawdźe, zo bohatstwo, nahladnosć a wobsydstwo je garant za přijomne žiwjenje?

Potom je tola bjez dźiwa, zo njepopřatosć a zawisć mjez ludźimi wšu zhromadnosć niči. Dźeń a wjac jich je, kotřiž jenož na sebje a za sebje mysla.

Runje tute zmyslenje wotkryła Jězus jako błaznosć: „Kedźbujće derje a pasće so wšeje nahrabnosće! Žiwjenje čłowjeka dźě njewisy na tym, zo ma wjele bohatstwa“ (Lk 12,15bc).

Jeho přirunanje wo bohatym, kotremuž póda bohate płody dari, wotkrywa błaznosć čłowječeho zabłudźenja (Lk 12,16–21). „Hłupako, hišće w tutej nocy požadam wot tebje twoju dušu. A čeje budźe, štož sy nahrabał?“ (Lk 12,20bc).

Znajemy wšitcy wobraz kosćowca – smjerće. Zajimawe pak je, zo smy kaž slepi: widźimy a tola njewidźimy. Wšitko, štož čłowjek tu wobsedźi – tak wobraz smjerće – je na kóncu žratwa smjerće. Bjez wobliča a njenasytliwa je smjerć. A „Tak je to z tym, kiž sej kopi pokłady, ale njeje bohaty před Bohom“ (Lk 12,21a).

Ale kak zbohatnjemy před Bohom?

Zo njebychmy Jězusa wopaki zrozumili: Wón njezacpěwa wobsydstwo! Wažne a wšo rozsudźace pak je hač bohatstwo mje wobsedźi abo hač wěm přez swoje wobsydstwo dać smjerći „wobličo“ žiwjenja.

Myslu tu na Jězusowe słowa: „Štožkuli sće sčinili jednomu z najmjeńšich tychle mojich bratrow, to sće mi sčinili“ (Mt 25,40c).

Smjerći wohidnosć kosćowca wzać, zamóžeš, hdyž hladaš za wobličom potrěbneho; hdyž wěš z tym, štož maš, potrěbnemu k žiwjenju pomhać, njehladajo što će to płaći.

Přetož hač čłowjek to wěri abo nic: Bóh je Knjez nad žiwjenjom a smjerću! A kóždy budźe swoje rozličenje před Božim wobličom podać.

Derje je, hdyž potom wuhladaš tež wobliča wonych, kotrymž sy w žiwjenju pomhał, so lubje wěnował, jich zańč měł. Bohatstwo před Bohom nabudźeš z kóždej dobrotu, kotruž sy blišemu sčinił. A njeje to jenož materielne dobro. Tež kóždy twój paćer za blišeho a kóžda Boža mša, kotruž sym blišemu darił, wšitko, štož sy, sebje zaprěwajo, wosrjedź swěta k Božej česći nałožił, sčini z prózdneho nopa smjerće wobličo miłosćiweho Wótca, kotryž će do swojeho raja wita.

MN