Lubi wěriwi, jónu wěsty młodostny powědaše wo swojim praktikumje w dźěćacym domje. Běchu tam dźěći ze swójbow, kiž běchu socialnje myleni. Pola tutych dźěći pak bě wosebje wuwite začuće za sprawnosć. By so snano tež móhło mjenować žedźba za dospołnej runohódnosću. Hdyž měješe tam něchtó narodniny a dósta darik, potom wobliči hnydom kóždy, hač njebě dar snano dróši hač swójski. A při tym dźěše tež hišće wo starobu: Tón je wjace dóstał, hačrunjež je tola wo wjele młódši. Při wšěch móžnych přikładach so jasnje pokaza, zo mějachu dźěći stajnje strach, zo by so jim móhło něšto zhubić. A poprawom běchu tola wšitcy w žiwjenju na najwšelakoriše wašnje překrótko přišli. Zdobom běchu stajnje z tym zaběrani, swoje wubědźene městno sej wobchować.

Jako dźensniši ewangelij čitach (Lk 14,1.7-14), mějach zaćišć, zo wobsteji tu wěsty zwisk. Jězus rěči wo ludźoch, kotřiž maja žadosć za wyšimi městnami (Lk 14,7). Po zdaću sej něchtóžkuli předstaji, zo skića lěpše městno tež wjace dobrotow. Abo je jenož starosć w zmysle: Jeli so sam wo dobre městno njeprócuješ, potom jo ženje njedóstanješ.

Šulerjo kotřiž so lětsa zaso do wosadneje młodźiny přiwzaja, sedźa potom móhłrjec tež na čestnych městnach. Maja potajkim na zakładźe jich staroby prawo na tute městno. Wěmy tež, zo bój wo prěnje městno je skoro normalne. Kóždy so za tym žedźi być připóznaty. Tuž je derje, zo nimamy wjace w našich cyrkwjach městna za lěpje stajenych. Dźensniši ewangelij chce nas pak dale wjesć, hač jenož k tomu, štož so w dźensnišim času wothrawa. Sprěnja dóstanjemy městno w Božim raju wšitcy darjeni (Jan 14,2). Njemóžeš sej je scyła wudobyć abo zasłužić. A zdruha wě kóždy čłowjek, kiž so wot Boha přeprošeny čuje – t.r. zo Bóh jeho znaje, sej jeho waži a jeho hódnotu znaje, njetrjeba so wjace čuć nučeny, ze wšěmi mocami wo swoje městno wojować (Jan 14,3). Woboje słuša hromadźe: Nazhonjenje, zo Bóh wo mni wě a mi městno w žiwjenju dawa – a pokoj, kiž runje z tutoho nazhonjenja přińdźe: Luby čitarjo, kóždeho z nas tu Bóh jako jednotliwca narěći: Njepołož swojej ruce do klina. Dźěłaj a spěwaj. Nječiń to pak wjace z namocu abo wopačnej česćelakomnosću, jenož zo by sej swoje městno wubědźił, kotrež pak scyła twoje městno w žiwjenju njeje.

Štóž potajkim tute słowo wot Boha „Sym će wołał. Njedam će spadnyć“ słyši a wěriwje přijima, tón směz dowěru žiwy być, swobodny wot stracha, zo móhł w žiwjenju překrótko přińć. A budźe tež kmany, přełamać čertowski kruh, kiž Jězus z tym měni, zo praji: Wšelacy ludźo wostanu stajnje w samsnym kruhu ludźi, dokelž jenož z tymi wobchadźeja, kotřiž móža wšo wróćo płaćić. We wěstych kruhach so na swjedźenje a na podobne składnosće jenož tajcy ludźo přeprošuja, kotřiž móhli někomu być na někajke wašnje wužitni (Lk 14,12). Woni maja potajkim dobre zwiski. Mnozy pak su dyrbjeli zwěsćić, zo tajke kontakty k žiwjenju njedosahaja a zo móžeja wěrnych přećelow na porstach jedneje ruku wotličić. Njewuńdźemy potajkim z tym, štož jenož k něčemu słuži a štož je wotwisne wot toho, zo dóstanu na někajke wašnje zaso wšitko wróćo. Naša wěstota w žiwjenju přińdźe wot darjeneho městna, kiž nas do zhromadnosće z Chrystusom wjedźe. Njetrjebamy wjace dopokazać, zo chcemy być wulcy kaž něchtóžkuli druhi. A wosebje njetrjebamy sej na kóšty druhich někajku dobru poziciju wudobyć. To wopisuje zdobom słowo skromnosć, ke kotrejž nas Bóh pohonjuje. Z křćeńcy sem smy dźě smy po  Chrystusu pomjenowani: Sym křesćan resp. křesćanka. Cil je tuž być Jězusej Chrystusej podobni (1 Jan 3,2).

Na tute wašnje wažimy sej zawěsće tež dźeń a bóle, zo mamy naše městno pola Boha zawěsćene. Naše žiwjenje je hłownje ze zwólniwosću a prócu zwjazane. Bóh pak tute nastajenje k žiwjenju mytuje kaž smy hižo na kóncu sćenja słyšeli: Tebi so wotpłaći při zmortwychstanjenju sprawnych (Lk 14,13-14). Amen.

GN