Ewangelij wo Miłosćiwym Samaritanje (Lk 10,25-37) je tak znaty, zo so samo jedyn dobroćelski zwjazk po nim mjenuje. Runje tohodla, zo je tak znaty a pozdaću jednorje zrozumić, móže tež swoju skutkownosć zhubić. Tuž je derje, w nim tež wěsty kopolak spóznać.

Prašenje, kotrež wučer zakonja Jězusej staji, rěka: Štó je mój bliši, kotrehož mam lubować kaž sebje samoho? (Lk 10,29). Wotpowědnje stawiznje měła wotmołwa rěkać: Tón, kotryž je mjez rubježnikow padnył a moju pomoc trjeba, je mój bliši. Tak pak so w tutej stawiznje njewotmołwi. Bliši je tón, kiž lubuje a wotpowědnje jedna (Lk 10,37ab).

Z tym je wjace měnjene hač powšitkowne karitatiwne nastajenje. Po starym křesćanskim wułoženju móžemy w Miłosćiwym Samaritanje Jězusa samoho widźeć, kotryž padnjenemu čłowjekej, tu mjez rubježnikow padnjenemu, pomha (hlej tež logo Lěta Božeje smilnosće).

Nawopak móžemy tež w napadnjenym čłowjeku Jězusa Chrystusa spóznać, kotryž bu za naše hrěchi zbity a zo je runje w tym swoju lubosć k nam jako swojim sotram a bratram, swojim blišim, pokazał.

W swojej wulkej narěči wo sudźenju swěta praji Jězus, zo to, štož smy jednomu z jeho najmjeńšich bratrow činili, smy jemu, Jězusej samomu, činili (Mt 25,40). Z toho wuchadźa, zo móžemy w kóždym čłowjeku nic jenož blišeho, ale Boha samoho spóznać.

Tónle ewangelij njeje potajkim jenož stawizna wo karitatiwnej lubosći k blišemu. Je to zawěrno stawizna wo jednoće lubosće k Bohu a blišemu a wo tym, zo móžemy Jězusa Chrystusa w kóždym čłowjeku spóznać.

GW