1. „Duch Knjeza je nade mnu, tuž je mje wožałbował. Pósłał je mje chudym donjesć dobre poselstwo, […] Dźensa je so dopjelniło tute pismo před wašimi wušemi“ (Lk 4,18.21). Tute słowa rjekny Jězus w synagoze, w Nacareće, hdźež běše kublany. Běše to zmužita rěč, přetož Jězus mjenuje tu sebje Chrystusa – potajkim Mesiasa, to rěka wón je tón wožałbowany, wot Boha pósłany a wuswobodźer ludu.

Mesiasa, kotryž je měł k izraleskemu ludej přińć, přepowědowachu hižo lětstotki dołho wulcy profeća, na př. profet Jezaja. Mesias měješe čłowjek być, wot Boha wuzwoleny, kotrehož nadawk rěkaše: Radikalnu změnu přinjesć a załožić kralestwo, kotrež ženje njezańdźe. Lědma móžeš sej předstajić, kak jara so Židźa dźiwachu, hdyž Jězus Jezajowe hrónčko w synagoze přečitawši, tute na so počahuje. Na překwapjenje pak sćěhowaše agresija na Jězusa.

Cyłe třilětne skutkowanje Jězusa w židowstwje wuwabješe přeco znowa prašenje: Je tónle Jězus wot Boha slubjeny Mesias abo nic? Naposled dóńdźe dla toho k procesej před židowskim sudnistwom. Wysoka rada pod nawodu wyšeho mešnika Kajfasa zasudźi Jězusa, Bohahanjenja dla. Tam je so prajiło: Wón mjenuje so Mesias, haj, samo Boži syn!

2. Křesćenjo wěrja, Jězus je Mesias. Kotreho mesiasa pak Židźa wočakuja? Tehdy njerodźachu wo Jězusa, dokelž njeje jich wočakowanja spjelnił. Woni wočakowachu skerje sylneho politiskeho wuswobodźićela, bóle zemskeho krala. Skřižowany chuduški Mesias běše za nich poprawom lědma předstajomny. Japoštoł Pawoł komentuje tole takle: „Židźa žadaja sej znamjenja, a Grjekojo pytaja mudrosć. My pak prědujemy Chrystusa skřižowaneho, kiž je Židam pohóršk a pohanam błaznosć“ (1 Kor 1,22-23).

Prašenje je: Běchu Židźa přežadani z tajkim wobrazom Mesiasa, kotryž je Jězus za sebje wotkrył? Jeli tomu tak je, su woni zamołwjeni, zo njejsu do njeho wěrili? Wotmołwa njeje lochka, naposled dźě jeno Bóh sam znaje kóždu čłowječu wutrobu a jeje rozsudy. Zasadnje, objektiwnje prajene, su Židźa – swojeje njewěry dla – winowaći, kaž Wótcojo Cyrkwje wuča, dokelž woni Jězusa widźachu, jeho słowa słyšachu, jeho dźiwy zhonichu, a tola njewěrjachu.

3. Jeli Jězus wo sebi na př. praji: „Ja sym puć a prawda a žiwjenje“ (Jan 14,6b), njeje to potom jedna z mnohich opcijow a móžnosćow, ale jeničke, konkretne wužadanje – to rěka njeje nikoho druheho, kiž by zamóhł wumóžić čłowjeka hač jeničce wón sam. Što pak budźe z tymi wšěmi, kotřiž do Chrystusa njewěrja? Přetož bjez wěry njeje móžno Bohu so lubić rěka w Pismje (Hebr 11,6). Jězus Chrystus praji k tomu po zdaću cyle krute słowa, mjenujcy: „Štóž wěri a so wukřćić da, budźe wumóženy, a štóž njewěri, budźe zatamany“ (Mk 16,16).

Cyrkej je po Lisće swjateho japoštoła Pawoła Romjanam (1,20) přeswjedčena, zo Bóh jako cil a spočatk wšeho da so wěsće zeznać ze swětłom čłowječeho rozuma přez stworjene wěcy (Dei Verbum, § 36). Hačkuli započina so ta prawa wěra w čłowjeku potom, hdyž Bóh tomule pytacemu swoju miłosć wopokaza, kotraž jeho wutrobu k Bohu pozběhnje. Jasne je, zo čłowjek ma w tajkej situaciji wotmołwić a Boži hłós sćěhować.

Praji so, zo jónu dóstanje kóždy tajku hnadu, zo by wěrił. Za tych, kotřiž njesu so křćić dali a Cyrkwi njepřisłušeja, mamy tola nadźiju, zo woni w swojim swědomju to dobre pytaja a tole tež činja, a tak namakaja wumóženje. Tutón puć njeje pak wěsty, tohodla spytamy swědčić wo Chrystusu z skutkami křesćanskeje lubosće napřećo pytacym a njewěriwym.

Boha dźensa namakać njeje pak lochko, dokelž su wšelake wobstejnosće druhdy wobćežne. Fakt je, zo so wo wěrje a Cyrkwi wěrnosć njerěči, a zo maš tež křesćanow, kiž su přitym ze swojim žiwjenjom špatny přikład a pohóršk. My sami pak nimamy być křesćenjo ze zwučenosće, ale z wědomjom a we wutrobje. Mamy swoju wěru sylnić, zo njemóhli žane wobstejnosće abo bohatstwa, abo škódne měnjenja nam ju rubić.

4. Jězus je Mesias. Wón je Boži syn a jenički wumóžnik, kotryž wěčne žiwjenje daruje. Ma tuta wěra w přichodźe dalše wobstaće? Dźensa dožiwjamy w Europje stupacu ličbu tych, kotřiž so křesćanstwu a Cyrkwi stajnje bóle wotsaluja. Tola měli sej wuwědomić: Wěrnosć wěry njemóže so wotstronić, samo jeli so mnozy wěry zdawaja. Bóh Knjez zwostawa nawěčnje tón samsny, a jeho słowo a skutk wumóženja je postajenej na wšě časy, a maja mnohich docpěć.

Za nas wobsteji pak dwójny nadawk: Sprěnja, měli so sami wosobinsce w duchownym žiwjenju wobnowjeć, a tak – zdruha – smy potom kmani wěru dale dawać. Tole stawa so předewšěm z nutrnym paćerjom, z dóstojnym přijimanjom sakramentow, a ze wobstajnym kubłanjom swojeho swědomja. Na tajke wašnje zmóžnjamy wěrjomne žiwjenje wjesć. Jězus Chrystus – Mesias – njech nam wěru dale skruća; njech wona nam njewuhasnje, ale mnohich docpěje jako puć k wěčnemu žiwjenju. Amen.

TAD