Wukńmy sej čas wažić!

Lubi wěriwi, w dźensnišim ewangeliju smy sćěhowacu sadu słyšeli: „Marta, Marta, starosćiwa sy a so mnohich wěcow dla njepokojiš, ale jeno jedneje je trjeba. Marja wšak je sej wuzwoliła lěpši dźěl, a tón so jej njewozmje“ (Lk 10,41b-42).

To su wažne słowa. W běhu křesćanskich stawiznow mějachu wone wulki wliw, wosebje při załoženju wšelakorych klóšterskich rjadow. Bjez nich by kultura Ewropy scyła hinaša była. Myslće sej na přikład na uniwersity, kotrež nastachu zwjetša na zakładźe klóštrow abo teologiskich fakultow.

Ale – bohužel – njemějachu tute słowa jenož pozitiwny wliw. Wone, abo lěpje prajene, jich interpretacija, načini tež škodu. Wosebje we swójbnym žiwjenju, dokelž pod wliwom tutych a podobnych słowow Noweho Zakonja počachu teologojo na instituciju swójby trochu negatiwnje zhladować.

Na přikład wěste dekrete Tridentinskeho koncila ze šěsnateho lětstotka (1545-1563) praja takle: Jeli štó mysli, zo njeje žiwjenje w knježnistwje lěpše hač swójbne žiwjenje budź poklaty (Kanon, čo. 10).

Podobnje praješe jónu tež nan zbóžnoprajeneho Alojsa Andrickeho (1914-1943) swojim synam: Najlěpše powołanje je měšniske, a hišće lěpše rjadniske. A to, kaž wěmy, skutkowaše. Andrickec swójba měješe štyri hólcy a wšitcy podachu so na teologiju,

Dźensa nazbožo je měnjenje Cyrkwje k tutej temje hinaše. Swójbne a duchowne powołani stej wobej wažnej a runoprawnej.

Hinak prajene, naspomnjene přikłady pokazuja kak wažna je interpretacija bibliskich tekstow. Dokelž wot toho, kajka wona je, wotwisuje naše žiwjenje. Wězo, Swjate Pismo to je Bože słowo, ale wone je jenož jako čłowjeske słowo wuprajene a napisane: „Hlejće, z kak wulkimi pismikami wam ze swojej ruku pisam“ (Gal 6,11) – napisa swjaty Pawoł na kócu swojego lista Galatam, kotryž jako kanoniski tekst je tohorunja słowo Bože.

Samo w padźe Jězusa Chrystusa njebě to hinak. Wón běše Bóh, ale powědaše jenož čłowjesce. Haj, jeho wučba běše hłubša a mudriša hač druhich ludźi (Mk 6,2) a tola běše jara čłowjeska (Mk 4,1-32). Tohodla tuta sada, kotruž praješe Jězus Chrystus Mariji njeje žane wuwzaće.

Takle chcyše Jězus Chrystus jenož prajić, zo sej Marija wuzwoli woprawdźe lěpši dźěl hač Marta. Ale dźěše tule jenož wo tutu chwilu.

Marija poskajo na Jězusa jednaše mudrišo hač Marta, přihotujo jemu něšto k jědźi (Lk 10,40a).

Žiwjenje Jězusa Chrystusa na zemi bě dźě wobmjezowane: „Hišće chwilku, a swět mje hižo widźeć njebudźe“ (Jan 14,19a). Tohodla běše kóždy wokomik wažny. Marija zrozumi tole a tohodla wuzwoli sej lěpši dźěl. Čas chwataše a tola chcyše wona na słowa Jězusa Chrystusa słuchać:  „[...] Marja [...] posydny so Knjezej k nohomaj a posłuchaše na jeho słowa“ (Lk 10,39). W našim žiwjenju njech je to podobne. Wukńmy wot Marije sej chwile brać a wšitko w prawym času sčinić.

DJD