Čehodla dyrbimy misijónować?

1. Na dźensnišej misijónskej njedźeli smy wosobinsce namołwjeni, swoje misijónske zmyslenje wobnowić. Prosymy wo mudrosć a zmužitosć, zo bychmy kmani byli, Chrystusa wozjewjeć tam, hdźež bydlimy a dźěłamy. Kaž na kóncu kóždeje Božeje mšě měšnik wěriwych rozžohnuje prajo: Dźiće w pokoju!, tak měli my wšitcy so jako pósłani misijónarojo čuć.

Dźensa wjazamy so w paćerjach z katólikami krajow wšeho swěta. Na přikład hladamy na Indisku abo daloku Aziju, wosebje pak na islamske staty, hdźež su naši bratřa we wěrje přesćěhani, haj jich samo morja. Dźensa sej tež wuwědomjamy, zo je naša Cyrkej po wšej zemi rozpřestrěna. Přidatnje myslimy na to, zo smy wšitcy japoštoljo (kóždy wězo na swoje wašnje), potajkim – hač do dźensnišeho dnja do misijónskeho nadawka Jězusa zawjazani.

Čehodla mamy misijónować? Njeby lěpje było wšěch njekřesćanow, njewěriwych, kiž su žiwi w swojich nabožinach a kulturach, na pokoj wostajić? Naš Knjez pak praji: Tuž dźiće k wšitkim ludam a sčinće jich wšitkich z mojimi wučomnikami; křćiće jich a wučće, wšo sćěhować, štož sym wam kazał (Mt 28,19-20). Jeli naš Mištr takle praji, je to wěrnosć; jeli kaza wěru rozšěrjeć, smy Jemu dołžni posłušnosć. Wěrnosć, prawda, móže jenož jedna być. Prawda ma nas a blišich wumóžić, a jenož w njej je prawa Boža lubosć skutkowna.

Misijón woznamjenja potajkim ničo druhe, kaž pósłanje. Tak, kaž je so Jězus wot Boha Wótca do našeho swěta pósłać dał, tak je Wón tež potom swojich japoštołow posłał (Jan 20,21c). K čemu? K tomu, zo by kóždy čłowjek šansu měł, dobre poselstwo zapřimnyć a přijmać. Tehdy dyrbjachu japoštoljo wšudźe prědować a samo z swojim žiwjenjom prawdu wobswěčić, mjenujcy, zo Bóh eksistuje, zo Wón nas lubuje, a zo chce kóždeho wot złeho a wěčneje smjerće wumóžić. Mějachu dźě swědčić wo tym, zo nimaš žadyn wěsty alternatiwny puć, kiž wjedźe ke zbožu a zbóžnosći.

 

2. Hdyž hladamy na misijónarow, kotřiž swoje žiwjenje hač k wućerpanosći druhim wěnuja. Abo hdyž myslimy, na kajke eksotiske chorosće schorjeć su woni wohroženi. Potom jich wobdźiwujemy. To su tajcy katólscy misijónarojo, kotřiž su wot swojeje domizny do dalokeho swěta wućahnyli, a tam husto swójske žiwjenje mnohim rizikam wustajili. To pak nic pjenjez dla abo swójskeje sławy dla. Ně! Woni su Knjeza dla šli a prědowali, posłušni woli a nadawkej Chrystusa.

Najbóle znaći misijónarojo su swj. Franciskus (1181-1226) ze swojim wulki ludowym misijónom, swj. Franc Xaver (1506-1552), kotryž je we wulkej Aziji skutkował, abo tež w nowšich časach – mać Tereza (1910-1997) a jeje woporniwe skutkowanje w Indiskej. Čehodla misijón, čehodla agegament? Lubosće k Chrystusej dla!

W Swjatym Pismje steji jedna zakładna sada, kotraž chutnu prócu wšěch misijónarow wujasnja. Mjenujcy Jězus praji: Štóž wěri a so wukřćić da, tón budźe wumóženy (Mk 16,16). Tak to je: Misijónar je jako grat w rukach Božich, a tak wumóža duše, abo hinak prajene: wón dobudźe je za Chrystusa a jeho kralestwo.

 

3. Wězo, njemóže kóždy tak aktiwnje jako misijónar skutkować a prědować. Hačrunjež je nuza wulka. Tu w Sakskej mamy tež wosebity – haj – wulke misijónske polo. My wšitcy pak móžemy na wšelakore wašnje misijónować.

Mała Terezija wot dźěćatka Jězus (1873-1897), stajnje za murjemi klóštra žiwa, jónu rjekny: Kak rady bych přez swět běžała a Twoje mjeno – Jězuso – wozjewjeła. Kak rady bych chcyła Twój křiž w krajach njewěriwych postajić... To pak ja njemóžu. Hdyž pak njemóžu so z aktiwnej misijónarku stać, chcu tola z murjow klóštra sem misijónować – přez lubosć a pokutu.

Jako bě mała Terezija tute słowa spisała, njewědźeše tehdy hišće, zo so wona lětdźesatki pozdźišo stanje z patrónku misijóna. Wona je pytnyła, zo móžeš přez móc nutrneho a hłubokeho modlenja runje tak k nakazanju druhich skutkować. Terezija je jako jara młoda wumrěła. Do jeje smjerće je wona kóždu ból, kóžde ćerpjenje za poradźenje misijóna a tež za nakazanje hrěšnikow woprowała.

Bratřa a sotry! Kóždy z nas móže mały kusk misijónować, nic w Afriskej, nic w Aziji, ale tež tu, hdźež bydlimy. Wokoło nas su ludźo, kotřiž snano na naš hłós, na naše swědčenje wo Jězusu Chrystusu čakaja. Snano runje tam, hdźež njeje hižo nadźija, hdźež je rozkora, zawišć a hida; runje tam, hdźež je njepřećelnosć. Tam mamy přez swoje žiwjenje, dobry přikład, pokazać, zo je Boža lubosć mócniša, hač wša złósć. Jenož tak móže swětło Jězusowe wutrobu našich blišich docpěć.

Naš Knjez chce jara, zo wšitcy Jeho dobre poselstwo nańdu, a zo jo zapřimnu, a zo su po nim žiwi. Chce to, dokelž jeničce Wón sam móže nam zbožo a zbóžnosć darić.

TAD