Lubi wěriwi, dźensniši ewangelij powěda wo jednym podawku, kotryž je so w najstaršim měsće swěta stał. Mjeno – Jericho – so přełoži wšelako, na přikład jako město palmow abo město aromow.

W tutym měsće pak njerosćechu jenož palmy. Tam běchu tež figowcy. Wo jednym z nich smy w dźensnišim ewangeliju słyšeli (Lk 19,4). To je snadź najbóle znaty figowc Swjateho Pisma. Wón zmóžni cłownikej Cachejej Jězusa Chrystusa wohladać (Lk 19,5). Ale nic jenož to. Z jeho pomocu běše tež Cachej Jězusej Chrystusej widźomny.

Hinak prajene, dźensniši ewangelij wujasnja, što to rěka Jězusa Chrystusa widźeć. Tutón tema běše w času spisanja ewangelija po Lukašu wosebje wažny.

Jězusa Chrystusa je wjele ludźi widźało. A zawěsće je so wo tym wjele powědało, wosebje tym, kiž njejsu jeho wosobinsce widźeli.

Wězo z jedneje strony, Jězusa Chrystusa widźeć běše wulka hnada. Ale z druheje strony běše to tež problematiske, dokelž, kotřiž su jeho widźeli, započachu cyle wěsće so hordźić, a kotřiž njejsu jeho widźeli, započachu so rudźić.

Tuteje přičiny dla, znajmjeńša ja sej tak myslu, bu tutón podawk wo zetkanju Cacheja a Jězusa napisany (Lk 19,1-10). Tak chcyše sćenik Lukaš hordych napominać a zrudźenych tróštować. Dokelž bě wón přeswědčeny, zo, kotřiž su Jězusa Chrystusa wosobinsce widźeli a njejsu kaž Cachej swoje žiwjenje změnili (Lk 19,8), njejsu we woprawdźitosći so z nim zetkali, a kotřiž njejsu Jězusa Chrystusa wosobinsce widźeli, ale wěrjo do njeho swoje žiwjenje změnili, su so woprawdźe z Nim we swojim žiwjenju zetkali.

Něšto podobneho so stawa w našim žiiwjenju. My wšitcy dźemy k swjatemu woprawjenju, ale hač je to woprawdźite zetkanje z Jězusom Chrystusom, to pokazuje so hakle pozdźišo w našim wšědnym žiwjenju, a wosebje w našim poměrje k swójbnym a druhim ludźom.

A hdyž směm wolić, to hišće jednu małku mysličku k tomu dodam. Cachej, kaž smy słyšeli, chcyše Jězusa Chrystusa widźeć, ale njemóžeše to zdokonjeć ludu dla (Lk 19,3). Wězo běše z přičinu tež jeho mała postawa (Lk 19,3), nic pak ta najwažniša. Tomu zadźěwaše předewšěm lud, kiž Jězusa wobdawaše. Jelizo pak čitamy grjeksku warjantu tuteho teksta, to zhonimy hnydom, zo njebě tuta přičina lud, ale črjóda. Grjeksce lud je laos (λαός), a Lukaš pisa ochlos (ὄχλος) – črjóda. A črjóda je skupina ludźi, kotřiž njeznaja swoju identitu. Woni njewědźa ani zwokal pochadźeja, ani dokal du. Smy-li my křesćenjo tajcy, to my zadźěwamy zetkanje Jězusa Chrystusa z druhimi ludźimi!

DJD