Lubi wěriwi, kak často je w našich nowinach rěč wo tym, zo sej zaso raz politikarjo swoju zańdźenosć na pomazku mazaja – někajke špatne skutki z młodych lět, na přikład z „dźiwjeho lěta 68“, zo bychu na te wašnje so profitowali, štož nastupa swójske wuhlady na móc přińć. Tež tóšto nowinow žedźa so za tym, nješwarne wěcy ze zańdźenosće zaso na swětło přinjesć. Kaž prajene: W politice čakaja napřećiwne strony jenož na to, zo so tajka móžnosć skića. – To zdawa so być bjezčasny fenomen, kaž bój wo najlěpše městna, kotryž runje zaso dožiwjamy.

Tu přińdźe – smy runje słyšeli – žona k Jězusej (Lk 7,38). Jej njemóže zańdźenosć wjace wjele načinić. Zjawnje nosy dźě po wšěm zdaću swój dóńt kaž brěmjo ze sobu (Lk 7,37a). Je hač do wutroby trjechena, hdyž słyši wo Jězusu a jeho žiwjenju a jeho poselstwu wo miłosćiwym Bohu (Lk 7,37b). Ze sylzami we wočach přińdźe k Jězusej a koši jemu noze. Po tym lije jemu drohotny wolij na noze (Lk 7,38). Za hosćićela a jeho zbytnych hosći wonja wolij za ćežu a dopomina bóle na skandal a hrěch: By tola dyrbjał wědźeć, kotra žona so jeho dótka! (Lk 7,39). To so Jězusej sćicha, za to pak jasnje wumjetuje. A tak so Jězus tež hnydom z pomocu přirunanja k tomu wupraji, zo by tych, kiž tutón skandal wćipnje sćěhuja, powučił. Krótka stawiznička wo dweju dołžnikow je tak přeswědčaca, zo farizejej Symanej a tež druhim dych wothrazy (Lk 7,40-42). Njewědźa scyła ničo na to wotmołwić (Lk 7,43). Jasnje dyrbja sej wot Jězusa prajić dać: „Jej je so wjele hrěchow spušćiło, dokelž je wjele lubosće pokazała“ (Lk 7,47b). A tež dalše słowa Jězusa: „Wodate su ći twoje hrěchi“ (Lk 7,48b), trjechja přitomnych tak jara, zo njezwaži sej nichtó, wo tutej połnomocy z Jězusom debatować (Lk 7,49).

A kak dźe so nam, kotrymž so tuta podawizna po 2000 lětach křesćanstwa wozjewja? Kak je to pola nas, hdyž žona abo muž, kotrychž dóńt je podobny a nam horje storka – myslu tu na př. na Stasi-zańdźenosć wšelkich ludźi – kotřiž pak su so nakazali a so nětko čuja wot tutych słowow Jězusa narěčani. Kelko praja: „Tón farar by tola dyrbjał wědźeć, z kim so do rozmołwy da!?“

Znaju dóńt fararja ze zańdźenosće, hdyž přińdźe na nowu faru. Wona bě dźělena do byrgarskeje štwórće a do štwórće, hdźež bydlachu dźěłaćerjo. W běhu prěnjeho tydźenja dósta słyši: „Njenasadźujće so tola z tymi wot štwórće Hohenberg, tak rěkaše tuta štwórć – to je pod wašim niwowom!“ a: „Naš farar nima ničo za nas dźěłaćerjow wyše. Tón jenož tych zamóžnych wopyta!“

Lubi wěriwi, njejsmy da po 2000 lětach křesćanstwa přeco hišće zrozumili, zo dźe Jězusej, wo to, zo by wutrobu ludźi zdobył a nic wo stare předsudki!

Štóž přińdźe k Jězusej, smě wotwrjenje swoju zańdźenosć pokazać a njetrjeba so swojeho pochada hańbować. A kotřiž słušeja do jeho wosady, dyrbja nawuknyć z tym žiwi być, zo bydla zhromadnje z dobrymi a špatnymi ludźimi, kotřiž wšitcy bjez hrěcha njejsu a kotřiž steja před Bohom z prózdnymaj rukamaj: „Zbóžni su chudźi po duchu, přetož jich je njebjeske kralestwo“ (Mt 5,3).

Bóh hlada kóždemu do wutroby a je w swojej miłosći zwólniwy, kóždemu winu spušćił. Tohodla swjeći z nami nětko tež Eucharistiju – a smy w dobrej zhromadnosći, w zhromadnosći miłosćiweho Boha. Amen.

GN