Lubi wěriwi, dźensa bych chcył jednu sadu z ewangelija komentować. Smy scěhowacy tekst słyšeli: „Njeboj so, małe stadło, přetož wašemu Wótcej je so zespodobało wam kralestwo dać“ (Lk 12,32).

Kóždy člowjek ma strach. Strach słuša k našej naturje. Samo prěni čłowjek měješe so tež strachować. Bóh tón Knjez přikaza čłowjekej: „[…] ze štoma spóznaća dobreho a złeho njesměš jěsć, přetož na dnju, na kotymž by z njeho jědł, by wěsće zemrěł“ (Gen 2,17). Prěni čłowjek měješe so před smjerću strachować.

Ale w času Noweho Zakonja změni so tuta perspektiwa. „Njeboj so, małe stadło [...]“ (Lk 12,32). Po měnjenju Jězusa Chrystusa bychmy móhli tola bjez stracha žiwi być. Žiwjenje bjez stracha je tak znamjo našeje přisłušnosće k Nowemu Zakonjej a k porjadej wumóženja.

To pak je tež znamjo změny našeje čłowječeje natury, znamjo so woblečenja noweje drasty Jězusa Chrystusa: „Wšitcy, kiž sće na Chrystusa wukřćeni, sće so Chrystusa woblekli“ (Gal 3,27).

Samsnu ideju změny dočasneho porjada nadeńdźemy tohorunja w knize Zjewjenja swjateho Jana, hdźež čitamy wo wohenju a wodźe, kiž stej zjednoćenej bjez kóždeje  přećiwnosće, štož w nětčišim času poprawom možne njeje: „A wuhladach něšto kaž škleńčane morjo, změšane z wohenjom […]“ (Apk 15,2).

Ale kak je móžno bjez stracha žiwy być? Su wšelake móžnosće.

Jedne přisłowo praji na přikład: „Tón, kiž ma wisać, njemóže so zatepić“. Tak chce wono rjec, zo štóž ma wosud smjerć přez powěsnjenje přiwzać, tutón čłowjek smě měrny być, hinak njebudźe wón wumrěć. Tute wašnje strach přewinyć je wosebje pola njewěriwych popularne.

Ale naš Knjez Jězus Chrystus namjetuje druhi puć. Po jeho měnjenju mamy za přewinjenje stracha našu přisłušnosć k Bohu wuznać, k jednemu Bohu, kiž je naš Pastyr (Ps 23) a kiž so wo swoje stadło starosći: „Njeboj so, małe stadło [...]“ (Lk 12,32).

Tule pak by móhł něchtó prajić. Ale pastyr mori swoje stadło a zežiwi so z njeho (Gen 18,7). Haj, to trjechi. Ale tak jedna jenož čłowjek. Bóh njetrjeba cyrobu (Ps 50,12-13).

Na druhim boku pak je to woprawdźe słaby dypk metafory Boha jako pastyrja. Snano měli tutu metaforu šmórnyć? Na žadyn pad! To je jedna z najrjeńšych bibliskich metafrow. A woprawdźita metafra njema wšitko wujasnić, ale jenož k přemyslowanju pohnuwać. Tohodla kaž strach, tak tež metafra Boha jako pastyrja dopomina nas na našu čłowječu wobmjezowanosć a pohnuwa jenož w Bohu dospołne zbožo pytać.

DJD