Lube sotry a lubi bratřa, najskerje najwjetši dar Jězusoweho wumóženja je, zo směmy Boha swojeho Wótca mjenować. Nječesćujemy Boha jeničce jako byće we wyšinje. Jězus je w tak mjenowanym Prědowanju na horje (Mt 5,1 – 8,1) rjekł: „Tuž so takle modlće: Wótče [...]“ (Mt 6,9). Ale nimamy jeno prosće Wótče rjec, ale lubosćinsku formu wužić, potajkim: Abba, luby nano, luby papa (Gal 4,6). Tak něžnje směmy wo Bohu a z nim rěčeć. Bóh njeje někajke wyše byće, kotrež so wo nas njestara. Ně, Bóh je kaž nan, kotryž so za tebje zasadźuje, kotryž će za ruku dźerži, hdyž chceš tróštowany być, kotremuž njeje wšojedne, kak so ći wjedźe, kotryž so wo tebje stara.

Japoštoł Jan je w swojim prěnim lisće wosadźe w Małej Aziji pisał – a wón so hori, hdyž pisa: „Hlejće, kajku lubosć je nam Wótc dał: Rěkamy dźěći Bože a smy to tež“ (1 Jan 3,1ab). To je naš Bóh, naš Wótc.

Dźensa w čitanju z Lista Hebrejam 12,5-7.11-13 so strona Božeje wótcowskeje lubosće předstaja, kotraž je nam najprjedy raz cuza. To pisa awtor Lista Hebrejam: „Přetož Knjez chłosta toho, kotrehož lubuje, a šwika kóždeho syna, kotrehož lubuje“ (12,6). Hdźe je syn, kotrehož nan jeho ženje njepochłosta?

Dyrbju přiznać, zo bě mi tónle tekst dołho cyle cuzy. Z tym njemóžach ničo započeć. Kohož Bóh lubuje, toho pochłosta. Mamy da nětko lubowaceho Wótca abo chłostaceho Boha, kotryž so roznjemdri, kotryž nas z prutom bije, snano dokelž smy zhrěšili? Je to woprawdźe Bóh?

Haj, to je woprawdźe Bóh! Ale jedne dyrbiš wobkedźbować: Hdyž nas Bóh chłosta, je to kaž pola zahrodnika. Hdyž zahrodnik kwětku abo druhu rostlinu plahuje, potom ju porjadnje hlada. Wón dyrbi ju tež wobtřihać. Čłowjesce widźane to rostlinu snadź tež boli. Ale dobry zahrodnik nječini to, zo by rostlinje zeškodźał, ale zo by ju podpěrał a wona tak lěpje rostła. Tohodla rostlinu plahuje, ze zestarjenym serbskim wurazom k tomu móhł tež rjec, zo rostlinu kubła. A runje tak kaž zahrodnik dźěła, tak dźěła Bóh z nami. Wón nas kubła.

K tomu mjenuju wam přikład z Noweho Zakonja, kotryž wšitcy znajeće: přirunanje wo zhubjenym synu (Lk 15,11-32). To přińdźe młódši syn k nanej a praji: „Nano, daj mi podźěl zamóženja, na kotryž mam prawo“ (Lk 15,12b). Nan jemu podźěl da (Lk 15,12c). Syn so do cuzby zminy a wšo přečini (Lk 15,13). A nětk wobhladajmy sej nana. Nan da synej hić, hačrunjež dokładnje wě, hdźe to raz skónči. Jako potom hłód wudyri a syn, dokelž bě wšo přečinił, hižo ničo w zaku nima, jako je so hač k swinjom ponižił, hač k swinjacemu kortu, to njeje jemu nan někajki šek abo paket z jědźu pósłał (Lk 15,14-15). Wón da jemu so hač na hasu ponižić, dokelž dokładnje wě: Jeli jemu nětkole šek pósćele, so wón njenakaza. Ale jako so potom tónle młódši syn nakaza, prěnju kročel nakazanja sčini, to póčnje nan spěchać, nic wony syn. Nan chwata synej napřećo (Lk 15,20).

To je Boža wótcowska lubosć. Bóh dopušći druhdy w našim žiwjenju nuzu, ćerpjenje abo ćežke situacije, w kotrychž scyła njewěmy, kak móhło dale hić. Wězo prašamy so druhdy: Kak je to Bóh dopušćić móhł? Čehodla runje ja? Čehodla dyrbi runje naša swójba takle ćerpjeć? Móže być, njedyrbi wšak, ale móže, zo je tajke ćerpjenje Boži prut. Zo Bóh nam takrjec kij mjez noze ćisnje, dokelž smy na wopačnym puću. A snano měli so w tajkich situacijach raz prašeć: „Što chceš mi z tym rjec, z tutymi ćežemi? Chceš mje na druhi puć dowjesć?“

Zaměnimy druhdy dobreho nana z dobrym wujom. Znajeće rozdźěl mjez dobrym nanom a dobrym wujom? Dobry wuj nas hdys a hdys wopyta a přinjese dźěćom słódčizny. Hdyž so jedne z dźěći špatnje zadźerži, praji wuj: „Ach, wostaj tola. To njeje tola tak zlě“. Nan pak cyle dokładnje wě: „Jeli tole dowolu, njenawuknje moje dźěćo ničo za žiwjenje“. Nan dyrbi hranicy postajeć, dyrbi zapřimnyć. Wón dyrbi dźěćo kubłać, wón dyrbi jemu porokować. Wuj to njetrjeba. A Bóh njeje dobry wuj, kotryž dźěćom słódčizny daruje, ale wón je kaž dobry, prawy nan.

Najwjace z was znaje najskerje stawiznu, kotruž hdys a hdys słyšiš: „Stopy w pěsku“. To widźi muž dwoje cyłe žiwjenje před nutřkownym wóčkom kaž w filmje. A přeco běchu tam swoje stopy, jeho a Bože. Bóh bě jemu přeco po boku. Jenož druhdy pobrachowachu druhe stopy, tak zo běchu jenož jedne widźeć. A jako muž dokładnje pohlada, spózna, zo běchu to přeco časy, w kotrychž bě w nuzy, hdyž měješe něšto přećerpjeć, hdyž měješe ćeže zmištrować. Přeco potom pobrachowachu druhe stopy. A modlo prašeše so wón nětko: „Božo, čehodla njejsy mi we wonych wokomikach po boku był, jako sym će najnuznišo trjebał, jako je so mi zlě šło? Čehodla su potom jeničke stopy widźeć? Hdźe sy to był?“

Na to jemu Bóh wotmołwi: „Na wšěch městnach, na kotrychž sy jeničce jedne stopy wuhladał, sym će njesł. Stopy, kotrež sy widźał, njeběchu twoje, ale moje“.

W Starym Zakonju w Knize Deuteronomium steji hižo: „[…] je će Jahwe, twój Bóh, nosył kaž něchtó, kiž swoje dźěćo nosy [...]“ (1,31). A hdyž nas Bóh chłosta, hdyž nas kubła, potom zwuraznja to jeho wulku wótcowsku lubosć k nam. Amen.

HFF