Lubosć přeměnja

Lubowani, swjaty Pawoł je zawěrno njesmjertne słowa napisał. Nimale wšitke pory přeja sej je, za swój kwas: chwałospěw lubosće. „Lubosć wšitko znjese, wšitko wěri, […] wšo ćerpi“ (1 Kor 13,7). Woprawdźe?

Tež alkoholikarja, kiž poćahi, swójbu, dźěłowe městno, socialny staw, strowotu, přichod – kiž to wšitko zanjecha a podrywa? Lubosć wšitko znjese?

Tež toho muža, kiž přeco zas a zaso namóc wužiwa? Žony a dźěći pod tym ćerpja. Hewak dźě je poprawom měrliwy čłowjek. Lubosć wšitko znjese?

Tež dorosćaceho hólca, kiž ze swojej wotwisnosću za hračom wšitko přetrjeba, poněčim tež natulotwane pjenjezy staršeju? Lubosć wšitko znjese?

Lubosć tež wšitko wěri? Tež pohnuwacu stawizničku cuzeho při durjach, kotryž tola jenož pjenjezy za přichodny joint trjeba? Tež mandźelski, kiž twjerdźi: To z cuzym poćahom k druhej žonje, to bě nětko woprawdźe posledni raz? Lubosć wšitko wěri?

Tež šulerce, kotraž z krutym hłosom praji: Tutón raz je to woprawdźe wěrnosć? Lubosć wšitko znjese, wěri wšitko?

Pytnjeće, hdźe tči problem? Lubowany njedyrbi so dać znjewužiwać. Lubowacy njedyrbi so stać z hamplakom, z kotrymž móžeš wšitko činić.

To pomha druha sada hižo dale: Lubosć wšitko ćerpi. Haj, lubosć wšitko ćerpi! Žona lubuje swojeho muža, kiž chori na alkoholu, přeco hišće – „w dobrych a w złych dnjach!“, - Tola runje dokelž jeho lubuje, dźe wona hač do poslednjeho, zwjaza so z jeho dźěłodawarjom a jeho přećelskim kruhom a staja jeho porjadnje pod ćišć: Terapija abo dźělenje, terapija abo dźěłowe městno!

A syna, kiž je dla stajneje zaběry z hrami chory, njewuhonju ze swojeje wutroby. Runje dokelž jeho lubuju, dawa jenož jedne: Wón staja so swojej chorosći, abo zleći won!

A bita mandźelska praji swojemu mužej zdobom: Lubuju će, haj lubuju će dale, ale zasudźuju twoje njeskutki. A z toho maš konsekwency sćahnyć.

Haj lubosć wšitko wěri, njewěri pak zełžencej a wobšudźerjej. Tole wšitko wutraje. Wobchowa sej swoju strowu skeptiku. Njeda pak sej zakładnu dowěru brać a njezetka so ze wšěmi jenož hišće z njedowěru. To by była smjerć wšitkich poćahow. To by była smjerć lubosće.

Lubowani, nochcu kónčić bjez toho zo bych najhłubšu přićinu za tajku wobšijacu lubosć mjenował - poprawny nastork za Pawoła, tajke njesmjertne słowa zbasnić: My wšitcy smy lubowani, bjezwuwzaćnje lubowani – wot Boha samoho. To je wulka směrnica, z kotrejež smy wšitcy žiwi – jeho bjezwuwzaćna lubosć!

Nic pak tak: Bóh njelubuje nas tohodla, dokelž dźě jeho tež lubujemy, ale – kaž rěka w lisće Romjanjam: „Bóh je nas lubował, jako běchmy hišće hrěšnicy“ (přirunajo Rom 5,8). Prjedy hač smy scyła na ideju přińć móhli, Boha lubować, běchmy hižo wot jeho lubosće wobdaći, z tym zo je Chrystus za nas wumrěł. A tuta lubosć znjese woprawdźe wšitko! Amen.

GN