1/. Smy woprawdźe wjele wot Boha dóstali. Wot Njeho mamy žiwjenje a darjenu strowotu, wot Njeho daruje so nam miłosć a pomoc k wšelakim wobćežnym wobstejnosćam. Wot Boha su dobri ludźo k nam pósłani, wot Njeho dóstanješ tež čas.

Tež wjele wot ludźi smy dóstali. Wot swojeje maćerje mamy darjene njesparne noce, powšitkownu kubłansku ćežu, a k tomu přińdźe kóždy dźeń snědań a wobjed, wupłokana drasta a wulka próca wo strowotu. Pódla maćerje steji tež nan ze swojim ćežkim dźěłom, swójskej prócu, zo by swójba dosć k jědźi měła a zastarana była. Smy wot swojeju staršeju telko dóstali, zo nimo swojeho najwjetšeho napinanja, njebychmy móhli to jimaj wotrunać.

Po swójbnych maš potom wšěch swojich kubłarjow a wučerjow. Tući su za nas swoje čuły woprowali a swój hłós přenapinali. Woni su nam wěnowali wjetši dźěl a čas swojeho žiwjenja. Naposled su wšitcy druzy ludźo – ći, kiž nam předawaja něšto k jědźi, kiž pjeku w nocy chlěb, kotřiž hromadźa płody zemje za přichodnu zymu.

Kóždy z nas bjerje, njepřestajnje bjerje. Što zcyła maš, štož njejsy dóstał? Pomysliš druhdy na to, sy tež dźakowny? Sy dźakowny za to, štož dóstawaš? Žiwjenje křesćana by měło być stajne dźakowanje, kóždy dźeń.

2/. To pak njeje hišće wšo! Křesćan dyrbi rozumić, zo wón dóstawa wšo darjene k tomu, zo by to druhim dale dawał. Hdyž tole zabudźe, potom wšo to, štož sej čas žiwjenja wot druhich nazhromadźi, budźe jeho jónu sudźić. Prjedy abo pozdźišo zrozumi tónle čłowjek, zo zmysł žiwjenja njewobsteji w tym, zo bychmy hromadźili a sej něšto njetrjebawše kopili, ale žiwjenski zmysł je tón, zo stajnje něšto darimy, rozdźělamy.

Čehodla to naspomnju? Dokelž dźensa stejimy napřećo wulkemu darej – mjenujcy swjatej eucharistiji. To je dar, kiž nas někak wohańbi abo šokuje. Čehodla? Naš Knjez Jězus Chrystus je dał ze sebje w swojim zemskim žiwjenju wšitko. Wšón swój čas, wšě swoje mocy, a naposled samo swoje žiwjenje. Tola běše to wšo hišće přemało. Wón chcyše na wšě wěki, hač do skónčenja swěta, darić sebje samoho. Wón daruje sebje kóždemu, we kóždym wokomiku a času.

Wzmiće a jěsće, wzmiće a pijće! Tute dwójne wzmiće wuprajene, někotre hodźiny do křižoweje smjerće, je wobraz Chrystusa. Wón njeje hromadźił, ale je dawał. Wón njeje nahrabny abo zawistny był, ale je darował a so woprował. To je tež za nas přikład – mjenujcy k swjatemu woprawjenju njemóže so bližić čłowjek, kiž njespyta sćěhować njesebične Jězusowe zadźerženje, kajkež so pokazuje při poslednjej wječerji.

Jeli přijimamy swjate woprawjenje a pobožnje Božu mšu swjećimy, jeli so poklaknjemy před Najswjećišim, činimy wšitko za to, zo bychmy móc přijimali, zo móhli potom ludźom rjec: Wzmiće! – Wzmiće mój čas, moju energiju, moje čuły, moje kubła, wzmiće wšo, štož sym a mam!

My často zabywamy, zo žada sej woprawdźity kontakt k Najswjećišemu wot nas woporniwe zadźerženje! Potajkim je čłowjekej časćiše swjate woprawjenje njewužitne, jeli čini wón tole bjezmyslnje a zwjeršnje, abo jenož, zo bychu to druzy widźeli. Tebi tež ničo njepřinjese časte přijimanje swjateje eucharistije, jeli maš někak skamjentnjenu wutrobu, jeli nochceš so změnić, jeli nochceš druhemu wodać. Ničo tež njepřinjese tebi Jězus w swjatym woblatku, – jeničce zahubu, jeli mysliš a hódnoćiš jenož materjelnje.

Po Božej mši wuńdźemy dźensa wšitcy z procesionom do wsy. Wuńdźemy po wupyšenym puću, njeso sobu Najswjećiši sakrament – našeho eucharistiskeho Jězusa. Čehodla to tak činimy? Chrystus praješe něhdy swojim připosłucharjam takle: Přetož moje mjaso je zawěrno jědź, a moja krej je zawěrno napoj. Jedni su wěrili, ale druzy, kiž su so do swojich wšědnych wěcow wróćili, su dwělowali. Dźensa wuńdźe Knjez z cyrkwje, zo by nam wšitkim tute swoje słowa hišće jónu wospjetował. Mjez nami su tu dźensa zawěsće tajcy, kiž tute słowa přiwozmu, druzy sej přemysla, a hišće druzy wostanu bjez kóždeje reakcije. Što budźeš činić ty?

Luby bratře, luba sotra! Jězus w běłym swjatym woblatku dopomina tež tebje, zo Wón tu woprawdźe je. Njejsy wosamoćeny. Wón přeco na tebje čaka, na twój wopor. Wuńdź Jemu napřećo z čistej, njesebičnej wutrobu, bjez hrěcha. Wuńdź z krutej wěru bjez dwělowanja, wuńdź z lubosću bjez wobmjezowanja. Bratře, sotra, wěr, so wopruj a lubuj – a njemóžne stanje so móžne. Amen.

TAD