Lubi wěriwi, spěwy a čitanja dźensnišeho dnja pokazuja na wěrnosć, kiž dawa nadźiju. Njeměli ju ani we wšědnym dnju ani hdyž smy přesłapjeni a bjezradni z wočow zhubić. W časach, hdyž wěrić lochko njepadnje, wupłaći so na tych hladać, kotřiž su tajke ćeže derje zmištrowali. Wupłaći so dokładnišo hladać, zwotkel su za to mocy čerpali. Swjeći pomhaja nam, dale hladać, přez naše hranicy, kotrež su tu a nětko. Woni wubudźeja w nas zmysł za to, zo njeskónči so naše žiwjenje z wěry jednoho dnja, ale zo so dopjelni.

Kniha Apokalypsy swj. Jana rěči we wobrazach a symbolach wo tutej wulkej perspektiwje.
Smy słyšeli čitanje: Słyšach ličbu woznamjenjenych. Běchu to njezličomni ze wšěch krajow a narodow. Na to pokaza ličba 144 000. Nańdźemy tu ličby 3 a 4. Tři woznamjenja to bójske w třoch wosobach a štyri wšo zemske ze štyrjomi wobzorosměrami. Z toho wurosće ličba 12, w kotrejž je njebjeske a zemske zjednoćene. 12 króć 12 króć 1000 wjedźe k dimensijam, kotrež njemóžemy sej wjace předstajić – bjez hranicow, njeskónčne. Šansa do njebjes přińć je potajkim tóšto wjetša hač jackpot zdobyć.

Běłe suknje a palmy w rukach su znamjenja dobyća, zrowastanjenja. Kaž su za Chrystusa po Wulkim pjatku Jutry sćěhowali, tak stanje so to tež za wěriwych. Ćěsnosć a přesćěhanje nimatej poslednje słowo.

Jako dalše znamjo zboža pokaza so nam wobraz lubowaceje žónskeje a lubowaceho muža. Wšo, štož so w mjezyčłowjeskim poćahu wusoni z harmonije a přećelstwa, na kedźbnosći a lubosći, radosći a zbožu, je zapřijate do tuteje wizije wo nadźiji.

Za njebjesa wužiwa Jězus wobraz kwasneje hosćiny. Bóh swjeći swjedźeń swojeje lubosće a swěry k nam ludźom. Dawa nam podźěl na jeho hosćinje. Wón sam nas posłužuje z cyrobu wěčneho žiwjenja. Tute wobrazy a symbole njejsu fakty, ale dadźa nam začuwać, što su njebjesa. Njebjesa rěkaja: Nic wjace wohroženy być wot łžě a błuda, wot njewěry a njewěstoty. To rěka: So skónčnje schowany a přiwzaty wědźeć wot Boha, kiž wšu žadosć spjelnja. Njebjesa budu tam, hdźež je lubosć zakoń wšeho žiwjenja, hdźež jedyn druheho wobohaća, hdźež wjeselo činić wjeselo čini.

Njebjesa njejsu něšto dospołnje cuze a nowe, štož so hakle w dalokim času započina. Njebjesa započinaja so hižo w tutym swěće. Wšudźe tam, hdźež so ludźo prócuja, mjezsobu sej bliže přińć a so podpěrać.

Kak to dźe, su nam ći swjeći najlěpje pokazali. Steja z woběmaj nohomaj kruće na zemi a maja tola hišće wutrobu a zmysły za to njebjeske. Někotre citaty móža to hižo wopodstatnić:

„Zo bychmy našim blišim z pomocu byli, dyrbimy najprjedy ze wšěmi mocami a bjez přestaća na swójskim nakazanju dźěłać“ (Foucauld);

„Hdyž kritizuješ, tak lubuj čłowjeka a hidź jeho zmylk“ (Hawštyn);

„Wuzwol sej z najpřikładnišich ludźi jednoho a proš jeho, zo měł dokładnje nad twojim zadźerženjom stražować a potom wěrnje a z lubosću na zmylki pokazać, kotrež je pola tebje našoł“ (Jan XXIII.)

„Widźu, zo wšo, što so nam spřećiwja, nas tam wjedźe, hdźež Bóh to chce“ (Clemens Maria Hofbauer);

„Hdyž njejsy kmany ani jednu dobry mysličku měć, tak njewzdawaj so toho, hdys a hdys z dobreje knihi čitać. Tež hdyž sej mysliš, zo je to bjez zmysła, tak njedaj so zatrašić. Pódla so lijaca woda zawostaji na kóždy pad trochu włóžnoty“ (Alfons z Ligouri);

„Luby Bóh pruwuje mje zwonkownje kaž tež znutřkownje, zo bych jemu wjace dopokazow podaća a lubosće dawał“ (Teresia z Lisieux);

„Knježe, kaž Ty chceš, njech so mi stanje, a kaž chceš, tak póńdu. Pomhaj mi Twoju wolu jenož zrozumić. Knježe, štož Ty chceš, to přiwzam, a štož ty chceš, je mi spomóžne, dosaha, zo sym Twój.“ (R. Mayer).

Tež tam, hdźež so nam mało poradźi, nas swjeći pozbudźuja. Wot swj. Alfonsa pochadźa sada: „Runje naše zaprajenje ma nas pozbudźować, našu nadźiju hišće bóle na Božu miłosć sadźeć“.

Runje tutu mysl sym dóstał njedawno wopodstatnjenju: „Swjaty je tón, kiž ma swoje žiwjenje hižo za sobu, hrěšnik je tón, kiž ma je hišće před sobu“. Młodostny je raz prajił: „Swjaty je tež jenož čłowjek; ale čłowjek, kiž stajnje zaso znowa započina“.

Lubi wěriwi, swjedźeń Wšěch Swjatych chce nas pozbudźować, do dobreho a do dobyća dobreho wěrić, tež potom, jeli dźe so nam hubjene. Wšěch Swjatych je scyła swjedźeń nadźije za nas a našich zemrětych, kotrychž dźens popołdnju abo w druhim času na našim kěrchowje wopominamy. Amen.

GN