W dźensnišim ewangeliju smy wo jednym dźiwje Jězusa Chrystusa słyšeli (Mk 1,29-31). To bě wustrowjenje přichodneje maćerje swjateho Pětra, kotraž chorowaše na zymicu. Z tym pokaza Jězus Chrystus swoju bójsku móc.

Tule pak bychmy móhli so prašeć za rozdźělom mjez dźiwami Jězusa Chrystusa a dźiwami rjekow druhich nabožinow, kotřiž, kaž Jězus Chrystus, tež chorych wustrowjachu. Na přikład pola starodawnych Grjekow běše jara popularny přibóh strowoty Asklepijos. Wón móžeše wšelakore chorosće hojić a samo, kaž Jězus Chrystus, jedneho zemrěteho k žiwjenju zbudźić.

Tajkich přikładow mamy wjele. A to pola wšelakorych ludow a nic jenož ze starodawnych časow. Jelizo potajkim to, štož činješe Jězus Chrystus, tež druzy móžachu, njeje to potom jedna kompromitacija jeho wosoby?  

Na prěni pohlad je to mjenujcy tak. Tohodla běchu tajke přirunanja Jězusa Chrystusa z rjekami druhich nabožinow, wosebje tutych pohanskich, jara rozšěrjene w druhej połojcy XIX. lětstotka, kaž tež w prěnjej połojcy XX. lětstotka, to rěka w času racionalizma a ateizma. Takle chcychu racionalisća a ateisća rjec, zo njebě Jězus Chrystus woprawdźe sčłowječeny Bóh.

Něšto podobneho čitamy w Knize Eksodus. Tuta podawizna je so někak w XIII. lětstotku do Chrystusa wotměła. To sta so w Egyptowskej. We wonym času běchu Židźa w ćežkim socialnym połoženju. Woni dyrbjachu wjele a ćežko dźěłać a jich nowonarodźene hólcy buchu morjene. Jahwe Bóh, chcyjo swój lud wuswobodźić, powoła Mójzesa a pósła jeho k faraonej z próstwu, zo by wón dowolił Wuzwolenemu ludej Egyptowsku wopušćić. A jako wón nochcyše, to činješe Mójzes někotre dźiwy. Tute pak njejsu pomhali, dokelž, kaž čitamy w Swjatym Pismje, měšnicy a kuzłarjo faraona móžachu to samsne sčinić, na přikład jedyn kij do hada přeměnić. Tohodla njewuskutkowa tutón dźiw žadyn zaćišć na faraona ani njewopodstatni bójsku misiju Mójzesa.

Analogisce bě w časach dominowanja na wědomostnym polu prjedy naspomnjeneju racionalizma a ateizma. Racijonalisća a ateisća wědźo, zo činjachu rjekojo druhich nabožinow podobne dźiwy, nochcychu do Jězusa jako do Syna Božeho wěrić, dokelž po jich měnjenju, jelizo móžachu samsne dźiwy mytologiske bytosće wuskutkować, to potom je Jězus tež jedna mytologiska wosoba a dźiwy buchu jemu jenož připisane.

Dźensa, Bohudźak, nimamy hižo strach před tajkej zestawu. Wona njekompromituje Jězusa Chrystusa. Skerje nawopak. Jedne solidne přirunanje dźiwow Jězusa z dźiwami rjekow druhich nabožinow abo mytologiskich tekstow njepokaza jenož na podobizny, ale tež na rozdźěle. A rozdźěle su cyle wažne. Štóž njekedźbuje na nje, njemóže originelnosć Jězusoweho skutkowanja zrozumić. Wězo njesměmy zabyć, zo čini dźiwy tež satan. Ale mjez dźiwami Jězusa Chrystusa a dźiwami mytologiskich rjekow, kaž tež satana, je znajmjeńša jedyn wažny rozdźěl. Na to dopomina nas dźensniši ewangelij.

Kaž smy słyšeli, Jězus wustrowi přichodnu mać swjateho Pětra. A swjaty sćenik Mark wopisuje to jara dokładnje: Jězus k njej přistupi, hrabnje ju za ruku, pozběhny a z tym so zymica zminy (Mk 1,31a).

Tola to najwažniše sćěhuje potom. Sćenik Mark přida hišće, zo po tutym wustrowjenju přichodna mać jim posłužowaše (Mk 1,31b).

Wězo tute jeje posłužowanje bychmy móhli zrozumić jako přihotowanje jědźe Jězusej Chrystusej a jeho wučomnikam.

Njeńdźeše pak swjatemu Markej tule jenož wo to, dokelž wužiwa wón w tutym padźe jedne wažne słowo, mjenujcy werb  diakoneo, kotryž rěka słužić, a nic jenož jědź přihotować.

Tohodla wšitke přełožki, kotrež wužiwaja jedyn druhi werb město słužić, kaž na přikład so starać, wobmjezuja teologiski zmysł tuteho słowa.

Wustrowjena přichodna mać swjateho Pětra njeje so jenož wo přihotowanje jědźe starała. Wona je tež cyle wěsće přez cyłe jeje žiwjenje druhim słužiła.

Mjenujcy w tym tći jedyn z najwjetšich rozdźělow mjez dźiwami Jězusa Chrystusa a dźiwami mytologiskich rjekow, kaž tež złeho ducha. Štóž dožiwi w swojim žiwjenju Chrystusowy dźiw, tutón so stanje z słužownikom druhim ludźom.

DJD