Hdyž hladamy do telewizije, mjerzamy so často, zo je rjany film druhdy přetorhnjeny přez reklamu. Wona wabi, a pozbudźuje twoje žadosće, budźi twoju wolu, to a tamne wobsedźeć chcyć. Maš skónčnje tajke začuće, zo hdyž sej tutu wěc kupiš, da budźeš dołho spokojny a zbožowny. Je tomu tak? Snano nic. Potom stajiš sej zakładne prašenje: Što sej ja žadam, što ma za mnje hódnotu? Što pytam za swoje žiwjenje, do kotreho směra wšo moje běži? Abo cyle jednore prašenje: Što je mój najwjetši pokład, štož bych wobsedźeć chcył? Dorosćeny by snano dobre dźěło a pjenjezy chcył. Druzy spytaja z móžnymi srědkami swoju starobu womłodźić. Rentnar chce strowotu a swój pokoj. Młodostny woptawa alkohol a cigarety, wuspyta awta, modu a hudźbu, chce připóznaće a wuspěch. Někotři činja wulke jězby po swěće abo inwestuja do swójskeje chěžki a hobbya.
Jedna wěc je pak za wšěch samsna, mjenujcy wšitcy žadamy za zbožom. Žadanje za zbožom je Bóh hłuboko zapisał do wutroby kóždeho čłowjeka. Najlěpje, jeli by tajke zbožo było, kotrež so ženje njekónči. Často pak kaž slepi pytamy zbožo wopaki, něhdźe drudźe – to rěka w tym, štož nas womłodźa, wobohaća, abo derje žiwi. Pozdźišo, lěta dołho žadajo, docpějemy skónčnje swój „pokład“, wobsedźimy to abo tamne. Po wěstym času pak přińdźe přesłapjenje. Čehodla? Dyrbi přińć, dokelž čłowjek je stworjeny na wěčne, jeho duša budźe přeco njespokojna. Čłowjek so mjenujcy njespokoji z matarielnym, ani samo z zemskim-duchowym, samo ani z čłowjeskej lubosću.
Jězus Chrystus praji, zo so wšě naše zemske žadosće spjelnja a nas zaspokoja, jeli budźemy pytać za wěstym pokładom. Tón pokład rěka Bože kralestwo (Mk 4,26.30). Wone so wuwiwa přez zapřijeće Božeje wučby, modlitwy, slědowanje Jězusowych žiwjenskich wašnjow, pytanje Božeje lubosće, a kónči so z docpětymi njebjesami. Bože kralestwo rosće w čłowjeku (a wokoło njeho) pomałku (Mk 4,27-29). Jeli je pytane a prawidłownje pěstowane, budźe mócne kaž wulki štom (Mk 4,32).
Křesćan ma pytać w swojim žiwnjenju na zemi najprjedy Bože kralestwo. Jězus dźě wě, kak lochko zaběramy so z mnohimi druhimi wěcami, kotrež njejsu wažne a nas myla, a kotrež do rowa sobu njewozmjemy. Štož pak wěčne wěcy a njewučerpajomnu Božu mudrosć nastupa, je nam ćežko druhdy nadeńć tři mjenšiny za rańši paćer!
Mamy dźensa telko liwkich, njedźelskich katólikow, kiž na př. praja: Ja wěrju, ale njepraktikuju, nic kóždu njedźelu. Abo: Wěrju, ale to, štož je za mnje wužitne. Tući njejsu połnu prawdu póznali. Něchtó je jim napowědał, zo tajki pokład wěčneho žiwjenja drje eksistuje, ale njeje wěste, hač je to wěrno; tohodla móžeš so tak zwonkownje zawěsćić a druhdy so w cyrkwi pokazać.
To, štož nas wot Božeho kralestwa wotwjeduje, je najprjedy wobsedźenje a wužiwanje. Čim bóle hromadźiš a sej zawěsćuješ, ćim bóle sy slepy za Bože wěcy. Wšo pak je kničomne. Wosebje w smjertnej hodźinje wotedaš wšo darmotnje. Předstaj sej raz swoju situaciju: Stejiš před Božim tribunalom a budźeš wohańbjeny, zo njesy na př. za Bohom tak žadał, kaž za kołbasu, modisku frizuru abo party. Zo sy radšo we łožu ležał hač kemši šoł.
Młody Salomo dósta jónu poskitk wot Boha: Proš, što mam ći dać (1 Kral 3,5). Salomo njeprosy pak wo bohatstwa, ani wo strowotu a dołhe žiwjenje. Wón prosy wo Božu mudrosć. Jahwe jemu wotmołwi: Dokelž sy runje tutu próstwu wuprajił, a njejsy žadał za dołhim žiwjenjom, ani za bohastwom [...] hlej, tohodla chcu ći próstwu spjelnić. Hlej, dam ći tajku mudrosć a rozumnosć, kajkuž njeje před tobu nichtó měł a tež po tebi nichtó njezměje (1 Kral 3,11-12).
Bratře, sotra, hlej, kak šćědriwy je Bóh. Prašej so potajkim, hdźe stejiš w Božim kralestwje? Što je twój žiwjenski pokład? Prašej so tež, wo čo by ty dźensa prosył, zo by Bóh ći to darił? Amen.
TAD