Lubi wěriwi, dokelž swjećimy dźensa narodniny swjateho Jana Křćenika, chcu wam k tomu scěhowace přemyslowanja zdźělić.

Sprěnja. Nimo Chrystusa a swjateje Marije je Jan Křćenik jenički, kotrehož narodniny swjata Cyrkej swjeći. Takle dźiwa swjata Cyrkej na wosebity wuznam Křćenika, dokelž, kaž Jězus Chrystus sam praješe: „Nichtó ze žony narodźeny, njeje wjetši hač Jan” (Lk 7,28).

Čehodla je Jan Křćenik tajki wažny? Je to tak, dokelž so wón w něčim wuznaše, štož nimo njeho žadyn čłowjek na swěće njemóžeše. Što to bě? Poměrnje jednorje: Křćenik da wotmołwu na jedne wažne prašenje Stareho Zakonja.

W Knize Genezis je tajki zajimawy tekst, kotryž powěda wo tak mjenowanym Abrahamowym woporje. Jónu chcyše Bóh Abrahama pruwować a praješe jemu: „Abrahamje, wzmi swojeho syna, swojeho jeničkeho, kotrehož lubuješ, Izaaka, a dźi do kraja Morija a wopruj jeho na horje jako palny wopor“ (Gen 22,2). Abraham sčini wšitko, štož jemu Bóh praješe. Po puću pak prašeše so Izaak swojeho nana: „Mój nano! Hlej tu je woheń, a drjewo, hdźe pak je jehnjo za palny wopor?“. Wotmołwa Abrahama běše tuta: „Bóh sej jehnjo za palny wopor wuzwoli, mój syno” (Gen 22,8).

We woprawdźitosći pak njebě to dospołna wotmołwa. Bě to małka wurěć. Abraham njewědźeše praweje wotmołwy. Za čas Stareho Zakonja njeměješe ani jenički čłowjek wotmołwu na tute prašenje: Hdźe je jehnjo? Wotmołwu da jeno Jan Křćenik. W Ewangeliju po Janu čitamy wo tym sćěhowace: Nazajtra widźi Křćenik, zo Jězus k njemu dźe, a praji: Hlej, Jehnjo Bože, kotrež zběra hrěchi swěta (1,29). Tuteje wotmołwy dla je swjaty Jan Křćenik mjenujcy tak wulki a wažny čłowjek w Cyrkwi.

Zdruha. Kaž wěmy, běštaj staršej Jana Křćenika, Cacharijas a Hilžbjeta, hižo we wysokej starobje, hdyž so jimaj syn narodźi. To njeje někajki připad. Tež to ma hłuboki teologiski woznam, kotryž dopomina nas znajmjeńša na dwě cyle jednorej mysličce.

Prěnja je sćěhowaca: Wysoka staroba staršeju Jana Křćenika symbolizuje, zo je wumóženje jeničce Boži dar. Tak wuči Swjate Pismo, zo njemóže čłowjek sam sebje ze swojej mocu wumóžić. A druha myslička je tajka: Za čas staršeju Jana Křćenika běše jedna zajimawa tradicija. Kóžda swójba dyrbješe dźěći měć, wosebje pak swójba měšnika. Cacharijas, kaž wěmy, běše měšnik. Jeli pak njebě žona měšnika płódna, to smědźeše w tajkim padźe tutón měšnik rozwodny list wupisać a swoju žonu pušćić, zo by so hišće raz zmandźelił a dźěći spłodźił.

Cacharijas pak běše druheho měnjenja. Wón njewopušći swoju mandźelsku a njepytaše sej druhu. Zawěsće tohodla, dokelž lubowaše ju přewšu měru. W našim žiwjenju njech je to podobnje. Njezadwělujmy hnydom, hdyž so pokazuja problemy. Tute přewinjemy jenož z mjezsobnej dowěru a z hłubokej lubosću w mandźelstwje. Kaž činještaj to Cacharijas a Hilžbjeta. Tole přeju wšěm mandźelskim. 

DJD