Něchtó je jónu rjenje napisał: Knjez přichadźa k nam jako Chlěb žiwjenja a Darićel žiweje wody. Jeho dary su swjate, wone su kmane čłowjeka integrować – čłowjeka, kiž je znutřkownje rozpjeršeny, kiž je dźensa jako šrót na smjećišću swěta. Jeničce Bože dary zamóža čłowjeka połnje pozběhnyć a jemu čłowjesku dostojnosć wróćić.

Knjez Jězus – jako to njebjeske manna – do dźensnišeho nas zežiwja a pozběhuje: To hišće wěrimy. Kaž manna w Starym Zakonju posylni fizyske mocy Israelitow, chce Jězus w Nowym Zakonju być sam žórło našeho duchowneho žiwjenja. Wón mjenujcy praji: Štóž moje mjaso jě a moju krej pije, zwostawa we mni a ja w nim (Jan 6,56).

Možeš so pak prašeć: Jeli přijimamy prawidłownje Jězusa w swjatym woprawjenju na Kemšach, a kóžde swjate woprawjenje woznamjenja wuski zwjazk čłowjeka z Bohom, čehodla pola nas njewidźiš skutkownosć přeswědčaceje lubosće? Možno je, zo mamy dźensa radšo swój wšědni chlěb hač Eucharistiju, – chlěb swětnych starosćow a chlěb swojeje materjelneje existency, – radšo hač Bože slubjenja a dary!? By-li nam Jězus jenož tón wšědni chlěb prawidłownje dawał, bychmy jeho najskěrje spěšnje jako krala abo prezidenta měć chcyli. Dawa-li jenož njebjesku manna, zajim za nim njeje hižo přewulki.

Bamž Jan Pawoł II, w swojej encyklice Ecclesia de Eucharistia wuči a kruće napomina, zo my wšitcy smy z tohole eucharistiskeho chlěba žiwi; zo wón je najwažniša cyroba křesćana, a zo nimaš wažniše zetkanje a wažniši podawk hač njedźelsku Božu mšu. Štó pak bjerje dźensa tele słowa chutnje?

Hišće jónu samsne prašenje: Čehodla skutkuje w nas swjate woprawjenje skerje mało? Je tomu snadź tak, zo kaž kóžde wšědne žiwidło sej přiswojić dyrbiš, je podobnje z Eucharistiju. Kaž mjenujcy twój organizm kóždu wšědnu jědź předźełać ma, zo by ty z toho energiju a material za swoje nowe bańki zdobywał, je tomu tež tak z Eucharistiju, kotraž ma w tebi Bože žiwjenje sylnić.

Kak mamy to činić? Kak zmóžnić, zo so Bože žiwjenje w nas skrući? Hlej, hdyž k swjatemu woprawjenju dźeš – njedosaha jenož twój staw hnady, njedosaha hodźina (do Kemšow) eucharistiskeho pósta, njedosaha dobra intencija? Što ći hišće pobrahuje? Móžno, zo pobrachuje ći prawa atmosfera hłubokeje wěry. Smy najskěrje dźensa kaž awtomaty, kotrež bjezzmyslnje konsumuja běłe woblatko. To rěka, zo kaž wšědnu jědź njejěš přespěšnje, zo njeby će žołdk bolał, podobnje je ze swjatym woprawjenjom: mamy jo přijimać w atmosferje spokojnosće, dowěry a lubosće, a tež ze začuwanjom swojeje małosće. W tutym wokomiku mamy cyle swoju wutrobu wotewrić, słuchać na to, štož chce nam Jězus rjec; mamy so k njemu někotre mjeńšiny modlić. Jenož potom to bójske w nas rosće.

Loni w swojim dowolu, w někotrych wulkich městach Němskeje přebywajo, mějach přiležnosć, sej wjacore cuze wobliča wobladać. To bě zajimawe nazhonjenje. Bych skedźbliwje prajił: Wjele tychle mjezwočow, wšojedne kotreje staroby, běše někak bjez wutrobneho wuprudźenja. Běchu to mjezwoča z prózdnymaj wočomaj. Zwotkel tole maja? Myslu sej, zo postmodernemu čłowjekej pobrachuje měra – zo pruwuje a pije wšo móžne, zo pyta často wšelake nazhonjenja a njeznjese ćišinu. Je někak programěrowany, to rěka kruće zawjazany do mody, techniki a zwonkownych wjeselow. Zo žada za nowym a modernym; zo bjez stajneho jědźenja, posłuchanja hudźby a mobila w ruce njemóže wutrać. Zo dyrbi pozdaću přeco něšto činić, hewak je w ćišinje njespokojny. Swět tež na nas skutkuje, tež my smy wohroženi, so zwjeršni stać a zwjeršnje swjate woprawnjenje přijimać.

Bjez dobreho, prawidłowneho modlenja nimaš korjenje w Bohu, nimaš radosć a pokoj. Bjez dobreho modlenja nimaš žiwu wěru, a bjez žiweje wěry bywa twoje žiwjenje tunje a zwjeršne. Knjez Jězus pak chce, zo bychmy žiwjenje měli w połnosći, hižo tu na zemi. Wón praji: Štóž ke mni přińdźe, njebudźe hłódny, a štóž do mnje wěri njebudźe nihdy lačny (Jan 6,35).

Połne žiwjenje je wjace, hač zwužiwanje, jědź a piće. Je wjace hač dźěło a wobsydstwo; je wjace hač wšelake nazhonjenja a zabawa. Połne žiwjenje rěka podać so na puć – a je to puć modlitwy, puć Eucharistije a puć lubosće. To je puć, kotryž nam njeměrnu wutrobu spokoja a naše njeměrne mjezwočo zwjesela. Njech je nam swjaty Franz Saleski přikład. Wón wědźeše mjenujcy wuznać, zo je so jemu w žiwjenju jenički raz stało, najdleje 15 mjenšin wobdźeń, zo njeje wón na Boha jasnje myslił.

TAD