Šula w Štrasburgu so zwaži na eksperiment. Mjenujcy, 10 dnjow pospochi, dyrbjachu šulerjo bjez wobrazowki wutrać. Potajkim, 10 dnjow – žanu telewiziju, žadyn kompjuter, a žane kompjuterowe hry.

Konsekwetnje, wšitcy šulerjo (z pomocu staršeju) tónle čas přetrachu. Na kóncu cyłeje akcije běchu wšitcy překwapjeni, přetož nic jenož dźěći so lěpje čujachu, ale tež staršej dowidźachu swoju wotwisnosć wot medijow.

Direktor šule komentowaše: Dźěći započachu wjace powědać a z druhimi sobuhrać. Na wučbje běchu bóle spokojni, koncentrowani, a lóštni. – Widźo dobroty z njehladanja na wobrazowku, smy tutu „kistu” do pincy stajili, praješe mać jědnaćelětneho hólca.

Za druhich pak njeběše to lochko, na př. za dźewjećlětneho Antona, kotryž morkotaše: Hdyž na kompjuterje njehraju, da pasu wostudu. Wón přewiny swoju wostudu ze sportowanjom, z dobrej knižku a z chwilu za druhich.

Čehodla naspominam tónle přikład? Dokelž myslu sej, zo smy podobnje kaž dźěći ze Štrasburga potrjechjeni. Přičina našeho njeměra, přičina našeje zwjeršnosće w myslenju a rozmołwach, a tež přičina našeho sucheho a zwjeršneho wobchada z druhimi tči runje w častym hladanju wobrazow. To su dźesatki tysac wobrazow, kotrež njemóžeš znutřkownje předźěłać. Mam tež začuće, zo wosebje reklama za wužiwanje a luxus wotwabja čłowjeka wot zakładnych prašenjow za Bohom a za cilom čłowjeskeje existency.

Hdyž nazymu přiroda wuměra a słónco zlutniwje swjeći, dopomina nas Cyrkej na tutych poslednich njedźelach cyrkwineho lěta na wažnu wěc. Je to wěc, na kotruž w harje wšědneho dnja a w swjeće medijow často zabywamy. Mamy mjenujcy na to myslić, zo naše žiwjenje a tutón swět, so swojemu kóncej bližitej. Zo dyrbimy tež my raz wumrjeć, a ničo w tutym žiwjenju, nimo našich dobrych prócowanjow, njeje wěčne. Mamy tež myslić na apokalyptiski čas, to rěka, zo so Knjez jako sudnik wróći a Wón sčini to w njewočakowanym wokomiku. Potom budźe wšitko zemske nimo. Dokładny čas tutoho přichada pak nichtó z nas njeznaje.

Jeli tomu tak je, bychmy měli być w kóždej situaciji swojeho žiwjenja najlěpje přihotowani na Jězusowy přichad. Ludowa mudrosć praji, zo Knjez-Jězus tebje tajkeho zetka, kaž sy dotal po twojich wašnjach žiwy był. Modliš-li so často, zetka Wón tebje klečo při modlitwje w cyrkwi; a hdyž přehusto piješ, snano nańdźe Wón će, wopiteho, w korčmje.

Přichad Knjeza budu přewodźeć wšelake znamjenja, kotrež nam dźensa zwobraznja Swjate Pismo po začućach ludźi tamneje doby: Słónco so zaćmi, měsačk njebudźe hižo swjećić, hwězdy padnu, a njebjeske mocy budźeja so hibać. Budźe to najskěrje powšitkowna globalna katastrofa.

W našej dobje maš hižo signale, kotrež su lědma optimistiske, haj, kusk apokalyptiske: Myslće, prošu, na masowe morjenje njenarodźenych dźěći, abo na njemoralku a namoc w medijach. Abo na bohate kraje, kiž – na druhich njedźiwajo – bědnych zwužiwaja. Myslće tež na drogi mjez młodostnymi, kriminalitu a politisko-socijalny egoizm. Myslće, kak často chcyćiwy čłowjek znjewužiwa přirodu? Wšitcy smy někak njewěsći a bojimy so trochu wo přichod swojich dźěći.

W tajkich njespokojnych wobstejnosćach pokazuja so potom druhdy profeća njezboža, abo nawodnicy sektow, abo tež swědkojo Jehowy. Woni prěduja hižo wo kóncu swěta, wo sudnym dnju a chłostanju. Na nich pak njesłuchajmy, přetož mamy Cyrkej, kotraž najlěpje interpretuje wšitke znamjenja časa. Je dźě fakt, zo swět so wot Boha a Jeho kaznjow wotsaluje.

Napominanja Knjezowe přiwozmimy, kónca časow pak so njebójmy! Jeli so kóždy dźeń Wótčenaš modlimy a tam prosymy ze słowami: Ale wumóž nas wote złeho, prosymy zdobom, zo by Bóh tež nas wot wšěje paniki a wot wšěch bojosćow wuswobodźił. Zo by nam tež wutrać dał na poslednim sudźe, hdyž Syn Čłowjeka přińdźe z wulkej mocu a hordoznosću. Zo by nam pomhał w prawej wěrje wutrać, nimo zadwělowanjow a spytowanjow.

Njetrjebamy so bojeć, ale zdobom njesměmy tež swoju zbóžnosć zaspać, njesměmy swój drohotny čas před wobrazowku přečinić. Kóždy dźeń je zajimawe łopjeno w knize našeho žiwjenja. Kóždy dźeń by móhł być naš posledni. Zbóžni, kotřiž su na njón přihotowani.

TAD