1/. Wotrězk ewangelija dźensnišeje njedźele mjenujemy powołanja prěnich wučomnikow. Tam zaklinči dwójce słowo, kotrež je jara wažne za naše křesćanske žiwjenje. Njeje to pak słowo „Bóh” abo „lubosć”, abo „wěra”. Dźe wo pozdatnje mało wažne słowčko mjenujcy „hnydom”. Jězus powoła Pětra a Handrija prajo Pójtaj za mnu, a potom čitamy: Hnydom syće wostajiwši sćěhowaštaj jeho. Samsnje: „Hnydom” dźěštaj za Jězusom bratraj Jakub a Jan.

Před lětami, na jednym zetkanju katólskeje młodźiny, so praša wjednik młodostneho, kotryž prědku sedźeše: Sy ty swjaty? Wony so tutym słowam tróšku dźiwaše a wotmołwi: Hmm, ja spytam swjaty być. Tajku wotmołwu by snadź kóždy, z přitomnych młodostnych w žurli, dał. Wjednik po chwili praji: Spytaj nětk so pozběhnyć. Hdyž je so wony pozběhnył, njeběše tamny spokojom. Wón znapřećiwi: Sym tebi prajił: Spytaj so pozběhnyć a nic: Pozběhń so. Młodostny sydnje so a hišće jónu so pozběhnje. Zaso njeběše wjednik spokojom: Ty sy so runje pozběhnył, ja pak sym ći prajił: SPYTAJ so pozběhnyć. Młodostny so dźiwa a praji: Kak móžu ja spytać so pozběhnyć? Pak sedźu, abo so pozběhnu. Što rěka: Spytać so pozběhnyć? A nětko přindźe na tymle zetkanju wotmołwa, kotraž je tež za nas prašenje: Što rěka, zo ja spytam swjaty być? Tak to njeńdźe – pak sy ty w kontretnej situaciji, wokomiku, swjaty, abo swjaty njesy. Stej potajkim w našim žiwjenju dwě słowje, kotrejž wojujetej přećiwo sebi. To stej słowo spytać a słowo hnydom.

2/. Jasne, zo njeje špatne, hdyž křesćan spyta něšto dobreho činić, ale dźe mi wo to, zo by wón (tež ja a ty) jednał rozsudnje a kruće, a činił hnydom wšo, štož je móžne. Swjate Pismo praji: Njebjeske kralestwo ćerpi přez móc, a ći, kiž móc nałožuja, torhnu je na so (Mt 11,12). Tohodla je wažny tón wokomik w našim nabožnym žiwjenju, hdyž prajiš: Stanu so ze swjatym – chcu, nětko, runje nětko.

Zo by ty k tajkemu rozsudej přišoł, maš najprědy přećiwo złemu duchej wojować. Tón će mjenujcy spytujo praji: Njesy ty naduty, hdyž prajiš, zo chceš swjaty być? Spomnij na swoje poslednje hrěchi, wone běchu hišće wjetše hač prjedy. Haj, móžeš spytać, ale budź realist. Njetrjebaš hnydom započeć, wzmi sej tróšku časa. Hladaj na druhich – su mjez nimi swjeći ludźo? Woni su wšědni, maja druhdy wuspěchi a druhdy woni zwrěšća. Jasne, móžeš być porjadny, přistojny, ale... – Haj, runje z tutym „ale” dyrbiš so rozestajeć. Tu runje dyrbiš hejaty a zasakły katólik być a prajić: Tola ja budu swjaty!

Jan Bosko je často prajił: Pak budźeš swjaty, abo njejsy! Tež potom, hdyž moje hrěchi mje přeco zaso poniža, ja pak stanu a znowa započnu. Wěm, zo njemóžu so spušćeć jenož na swoje mocy a kmanosće. Tohodla dowěrjam so Bohu, kotryž mje w spowědnym stole wot hrěchow wotwjaza nic sydomkróć ale sydomdźecać sydomkróć. Dowěrjam so Bohu, kotryž mje žiwi z swojim ćěłom. Njesym potajkim błudny, hdyž praju: Budu swjaty!

3/. Nazhonjamy pak, zo we wšědnym dnju často chabłamy. Mamy być swjeći, k tomu smy powołani, a runje we wšědnym dnju pokazamy so často jako njelubozni w słowach a skutkach. Smy tež zawistni a njespokojni. Nochcemy druhdy susoda postrowić, hladamy na swoje lěpšiny, a powšitkownje smy słabi, tež ćežko je nam druhdy něšto swěru dodźeržeć. Jeli chabłamy, zwostanjemy tola wot Boha powołani! Powołani – ze swjatym so stać! Kóždy dźeń je čiste łopjenjo knižki našeho žiwjenja. Kóždu hodźinu móžeš na nje napisać Bohu swoje HAJ! Kóždy wokomik móžeš dać Bohu swoje cyłe JA!

Jenož Bóh Knjez rěka za nas žiwjenje w połnosći. Dokelž wšo, štož je ryzy zemske zańdźe a našej wutrobje njedosaha. Jasne, zo smy wusměrjeni na wjac. Tutu najhłubšu žadosć wutroby njesměmy sej zasypać dać přez moderne zwjeršnosće. Smy křesćenjo, potajkim mamy hinašu perspektiwu, a wona přesahuje naše zemske, materialistiske žiwjenje a požadliwosće. Smy powołani, w połnosći žiwi być!

Bratřa a sotry, budźće tak žiwi, zo njebyšće žiwi byli zboka wašeho poprawneho žiwjenja! Pytajće a žadajće za tym, štož je woprawdźe hódne, zo byšće waše žiwjenje za to zasadźili. Nic ja spytam, ale ja to sčinju – hnydom. Amen.

TAD