Jězus je ze swojimi wučomnikami po puću do Jerusalema. Po puću su mjezsobu wo wšěm móžnym powědali. Jězus wužije składnosć, zo by swojich wučomnikow powučował – nic pak z pozběhnjenym porstom. „Štó z nas je najwjetši?“, wo tym su so wučomnicy poslednju njedźelu wadźili. Kaž hłupi hólcy su rěčeli. A nětko to samsne: „Mištrje, smy widźeli, kak jedyn, kiž njechodźi z nami, złych duchow wuhonja“ (Mk 9,38). Tu wužiwa něchtó Twoje mjeno, to je tola naš priwileg. To wón tola njesmě. Jězus pak njeznaje mjezy skupinow, njeznaje to: Woni tam a my tu.

Bě tola derje, štož je sčinił, tón cuzy, je demonow wuhonił. A je to w mjenje Jězusa činił; to njemóže tola złe być. A Jězus dźe hišće kročel dale: Kóždy, kiž was napoji ze sklěńcu wody, tón swoje myto njezhubi. Wučomnicy su hranicy sćahnyli a Jězus je tute začisnył.

Tutón tekst bě za ekumeniske aktiwity a wuprajenje II. Watikanskeho koncila cyle wažny. To pokazuje bamž Franciskus z časa, jako bě swoju słužbu jako nalědnik swjateho Pětra nastupił. K tomu přeco zaso namołwja. Snano eksistuje hižo ekumena „jednorych wutrobow“; ekumena za małych. Za nowy Boži swět su stare hranicy kontraproduktiwne. Za Božu nowu swójbu płaća nowe prawidła zhromadnosće. K tomu słušeć móžeš jenož přez skutk, nic přez wuprajenje: „My smy wěrne křesćanstwo“. Hižo tehdy před 2000 lětami warnowaše so před tym, chcyć być ekskluziwny. Te nowe „my“ njerěka wumjezować, ale zapřijeć. To nowe rěka so znutřkownje wotewrěć – hlej sćenje wo wustrowjenju hłuchoněmeho na 23. přezlětnej njedźeli. Elitarne myslenje bě dołho dosć wumjezowało. Nětko rěka: Kóždy ma wot Boha šansu, swój charisma, swoju hódnotu a swoju dostojnosć. Haj, smy přez Boži hłós elita, nic přez přihódnosć někajkeho čłowjeka.

Jězusa sćěhować njerěka, stajnje prajić: Njejsym ničo wosebite, ale tak žiwy być a jednać, zo tamny pytnje, zo je wón něšto wosebite. Ponižeć je aktiwita tutoho swěta. Aktiwita křesćanow rěka pozběhnyć, pozbudźować, k wěrnej zrawosći dopomhać, zo by čłowjek – kóždy – móhł być, k čemuž je Bóh jeho powołał: Być jeho wobraz a přirunanje – přirunajo Gen 1, 26sć.

Nihdźe hewak w Swjatym Pismje nimamy tak jasne powučenje wo sćěwkach čłowječeje hordosće. „Štóž njeje přećiwo mi, je za mnje“; to njeje žadanje k hłupej tolerancy, kotraž kóždemu rozestajenju z puća dźe a tak so z přiłožnikom nječłowjeskosće stanje. To je jeničce warnowanje před hłupikojtej arogancu, kotraž sej wužada, zo jeničce sama prawje ma.

Jězus njeposudźuje sćěhowanje zwonkastejaceho negatiwnje. Wón přicpěwa wučomnikam mjerzanje, kotrež su sami zawinyli. Dyrbi tola něšto špatne na tym być, hdyž su dźensa mnozy bjez nas respektiwnje přećiwo nam; hdyž Jězus a Cyrkej so z alternatiwomaj stanjetaj; kotrajž so mjezsobu wumjezujetaj.

Bóh je rěčnik małych; je kmany, młynske kamjenje zasadźić. Bjez tuteho hroženja bychmy zawěsće wšitko tak dale činili, kaž smy to přeco hižo činili.

Rabiniska mudrosć praji: „Woči a wutroba su hrěšnicy, a noha a ruka staj jeju pomocnikaj“. Jězus přicpěwa swojim wučomnikam, přicpěwa nam wjele: Žiwjenje bjez priwilegijow a wotewrjeny wid za to cuze. Jeho sćěhować rěka, tutón swět překisać w sprawnosći a wěrniwosći, we wotewrjenosći a zamołwitosći ze wšěmi, kotřiž su dobreje wole.

GN