Jězus rěčeše jónu japoštołam wo swojim ćerpjenju, křižu a swojej smjerći, Jeho wučomnicy to pak njerozumjachu. Woni so w tutym wokomiku wadźachu, štó z nich je tón najwjetši a prěni. Podobnje je w našim žiwjenju: Přińdźemy kemši, hladamy na Skřižowaneho a zaso ničo njerozumimy. Myslimy jenož na sebje samych, na swoje pjenjezy, wuspěchi a swójske ambicije. Myslimy hłownje na sebje, mjenujcy na to, štó je mje zranił a skřiwdźił. Rady přirunamy so z druhimi - smy wězo ći lěpši a kmańši.

Tomaš Kempenski, awtor knižki z kónca srjedźowěka Wo kročenju za Chrystusom pisa: Njechwal so z bohatstwom, maš-li je, ani z přećelemi, zo su mócni, ale chwal so w Bohu, kiž dawa wšitko. Njepřezběhuj so dla wulkosće a rjanosće ćěła, kotruž móže snadna chorosć zničić a zwohidźić. Njeměj spodobanja na sebi samym swojeje wustojnosće abo wobdarjenosće dla, zo so njeby njespodobał Bohu, wot kotrehož maš wšitko dobre přinarodźene. Njeměj sebje za lěpšeho, dyžli druhich, zo snadź njeby był špatniši před Bohom, kiž wě, što je w čłowjeku.

Kak zrozumić słowa našeho Knjeza, kotryž praji: Jeli chce štó prěni być, budź ze wšěch poslědni. Kak to? Njeje-li kóždy z nas powołany, so wuznamny stać, kotryž čas žiwjenja ma wšitke swoje dary a móžnosće wuwiwać? Njeje-li wažne wjace wědźeć a mudriši być? Njeje-li wažne być wuměłc abo natwarić něsto wulkeho za přichodne generacije? Njeje-li wažne zdobyć karjeru a móc, a so ze swojich wuspěchow wjeselić? To je wažne a ničo njeje w tym špatne. Nawopak! Dyrbiš so prócować wo tute wěcy a těž Cyrkej so wjeseli, hdyž jeje dźěći so wopokazuja jako kmane w tutym swěće. Směš so z tym samo chwalić, ale měrnje, a hižo ženje so nic přirunować z druhimi, měnjo, zo su tući hórši a mjenje kmani. Njezabudź, zo wšitko, štož sy w žiwjenju dobył, je dar wot Boha. A čim wjace wěš a wobsedźiš, čim wjace zdokonješ a docpěješ, čim krućišo budźeš po smjerći před Bohom sudźeny.

Potajkim wulkosć a česć, pozicija a připóznaće su jara přijomne a su prócy hódne. Wažne je z kajkej intenciju so za tutymi wěcami žedźiš. To pak njeje hišće to najwažniše. W křesćanskim žiwjenju dawa zdobom hišće wažniša hierarchija. Skónčnje, štó na njej hdźe je, znaje jeničce Bóh. W tutej hierarchiji je prěni tón, kotryž steji najbliže Jězusowemu křižej. Su to ludźo swětej njeznaći, kotřiž sćerpnje spjelnja swoje wšědne nadawki, kotřiž bjez wumjenjenjow potrěbnym słuža a kotřiž su Božim kaznjam a w modlitwje swěrni. Woni njezawidźa a njejsu česće a wobsydstwa „lačni“.

Haj, spěšnje minje so sława tutoho swěta. Praj mi, prošu, hdźe su nětko ći wšitcy prěni a wulcy knježa a mištrojo? Jich mzdu bjeru hižo druzy a na nich so mało spomina. Za čas žiwjenja zdachu so něšto woznamjenjeć, nětko pak so wo nich lědma rěči abo samo mjelči. Je tak, dokelž prěni a wulki je woprawdźe tón, kiž ma wulku lubosć. Prěni budźe tón, kiž ma wšo swětne za njerjad, zo by Chrystusa zdobył (Fil 3, 8).

TAD