Dźensniši ewangelij powěda wo wustrowjenju slepeho (Mk 10,46b–52). Tohodla bych chył k tutej temje wam sćěhowacu refleksiju zdźělić.

Sprěnja. Njebě to prěnje wustrowjenje slepeho, kotrež Jězus Chrystus zdokonja. Wo jednym tajkim čitamy hižo we wosmym kapitlu samsneho ewangelija (Mk 8,22–26).

Mjez tutymaj tekstomaj je wjele podobneho, ale su tež diferency. Najwjetša a najwažniša je sćěhowaca. Tón prěni slepy – z wosmeho kapitla – bu k Jězusej Chrystusej přiwjedźeny: Tu přiwjedźechu k njemu slepeho a prošachu jeho, zo by so jeho dótknył (Mk 8,22), a tón dźensniši – z dźesateho kapitla – přińdźe sam: Tu ćisny wón swój płašć, poskoči a přińdźe k Jězusej (Mk 10,50).

A što to wšitko za nas rěka? Cyle wažna myslička! Tutaj slepaj symbolizujetaj kóždeho z nas, a pokazujetaj abo dopominataj na to, što mamy abo dyrbimy činić, jelizo chcemy dospołnje abo lěpje na duchownej płoninje widźeć.

Najprjedy dyrbi nam něchtó, kaž tutomu prěnjemu slepemu, pomhać. A potom dyrbimy, kaž tón druhi slepy, so wo to sami starać. Pomoc je wažna, ale naša iniciatiwa tež. Hinak njeje móžno na nabožnej płoninje so wuwiwać.

Cyle jednory bibliski přikład. W knize Japoštołskich skutkow čitamy wo etiopskim komorniku, kotryž čitaše, sedźo na swojim wozu, knihu profeta Jezaja. Tehdy rjekny jemu diakon Filip: Rozumiš, štož čitaš? (8,30b). Wotmołwa komornika bě tajka: Kak bych móhł, hdyž mje nichtó njewuči (8,31b). To přitrjechi. Něchtó dyrbi pomhać Bibliju zrozumić. Ale přitrjechi tež, zo dyrbi so najprjedy wosobinsce započeć Swjate Pismo čitać.

Zdruha. Hdyž bě slepy wustrowjeny rjekny jemu Jězus: Dźi, twopja wěra je će wustrowiła! (Mk 10,52b). Tajke słowa čitamy abo słyšimy w Nowym Zakonju často na kóncu wšelakich  wustrowjenjow. Na přikład po wustrowjenju krawjaceje žony rjekny jej Jězus: Dźowka, twoja wěra je će wustrowiła, dźi wo měrje a budź wuhojena wot swojeje chorosće (Mk 5, 34b). Wězo je ju Jězus Chrystus wustrowił, tola dyrbješe tež jeje sobudźěło być. Ale nic jenož to.

Tute słowa maja hišće dalši woznam. Tule njeńdźe jenož wo sobudźěło. Tule dźe tež wo to, zo pokazuja tute słowa na to, kajki wulki respekt měješe Jězus Chrystus před kóždym čłowjekom. Wón sptytaše přeco w druhim čłowjeku to pozitiwne widźeć.

W našim žiwjenju ma a samo dyrbi podobnje być. Spytajmy tež my, kaž Jězus Chrystus, w kóždym čłowjeku přeco něšto dobreho pytać a pozitiwnje wo nim powědać, dokelž je dźě kóždy čłowjek po wobrazu Božim stworjeny (Gen 1,26–27) a ma, samo nimo złeho, wjele dobreho we sebi.

DJD