Lubi připosłucharjo, čas prózdnin chili so kóncej. Za wjele šulerjow započina so z jutřišim dnjom nowy čas. Nic pak jenož ći młodźi ludźo maja wěste předstawy a wočakowanja na to přichodne. Tež dorosćeni su wćipni, kak póńdźe dale w našej towaršnosći. Kóždy změje za sebje tuž naležnosće na wutrobje, kotrež dadźa so bjezdwěla tež do próstwow zjeć kaž na př. sćěhowaca modlitwa wo žohnowanje – pochadźaca z Himalaje:

Prosymy Će wo Twój škit:
zo bychmy po puću strowi zwostali,
zo žadyn kóń sej nohu njezłama,
zo so njezabłudźimy a po prawym puću dźemy,
zo nas kamjeń njetrjechi a žane njewjedro njepřekwapi,
zo namakamy wodu, hdyž smy lačni,
zo nańdźemy pastwy, hdyž so naše składy pominu,
zo naš cil docpějemy, na kotryž so měrimy.

Haj stawa so, zo njemyslimy wjac na to, zo Bóh wšitke naše próstwy słyši a je nam k spomóženju wusłyši. Čujemy so druhdy, kaž bychmy stali před wulkej horu a njewěmy, kak móhli ju přewinyć. Smy sej něšto předewzali, štož žada sej połnu koncentraciju. Mamy za to mocow a tež wutrajnosće dosć, zo bychmy nowe wužadanje zmištrowali?

Sym překwapjeny, zo runje na tutej njedźeli so nam přihódny tekst ze Stareho Zakonja skići. Wujimk z 1. knihi Kralow da nam dohlad do połoženja profety Elije, kiž bě runje hakle wulku syłu Baalowych měšnikow zbił, kotřiž jednachu přećiwo Božim zakonjam. Israelski lud bě zawěrno w straše, Jahwu zabyć, kiž bě jich z wotročstwa do swobody wjedł.

Elija pak dyrbješe ćěkać, dokelž chcyše so kralowna pohanskeho ludu nad nim wjećić. Wojuje potajkim wo swoje žiwjenje. Skónčnje pak so mučny pod kerk sydny a měnješe, zo nětk dosaha. Nječuješe so lěpši hač jeho wótcojo. Strach rozy, zo swoje žiwjenje z wočow zhubi. To pak njejsu Bože puće. Tuž sćele Bóh jemu jandźela.

Po tym zo je wón radu přiwzał, něšto pojěsć a so napić, měješe zaso mocow dosć, zo móhł so na puć podać, zo by wjeršk wulkeje hory docpěł. Elija wědźeše potajkim, štó bě kmany jemu spomóženje poskićić. Puć k Bohu pak wjedźe přez pusćinu. Často sonimy tež my wo paradizu. Namakamy jón pak jenož, hdyž do toho puć přez pusćinu wolimy.

Kóžda ćišina je wokomik pusćiny. Tola skići so nam přeco zaso oaza abo znajmjeńša mały kerk. Tam móžemy sej wotpočnyć. Elija steji poprawom před bjezdnom. Runje we wobrazu pusćiny da so to derje začuwać. Kerk, tak derje so tež nam zdawa być, móže pak tež wobraz za spytowanje być, zo so spokojimy z tym štož mamy. Zarjadujemy so po zasadźe: To je małe ale za to moje. A z tym so ze wšěm, štož wokoło mje kruži, wotnamakam. To pak je zwjetša spočatk kónca. Potom móže so teza zwoprawdźić: Štóž njewojuje, je hižo přěhrał!

Bóh pak zasahnje. A to runje tam, hdźež je za nas poprawom pře pozdźe. We wokomiku jako bě Elija w stawizničce sej hižo wusnył, potajkim rezignował, přińdźe jandźel a wumóži jeho. To je wulkotny wobraz za to, zo wša móc, z kotrejež čerpamy, zo bychmy naše pruwowanja zmištrowali, přińdźe jeničce wot Boha samoho. Kaž Elija w stawizničce dowidźi, zo je Bóh jeho woprawdźita sylnosć, tak móžemy tež my, lubi připosłucharjo, so runje tak dopominać, hdyž smy so hižo ze wšěm móžnym wotnamakali: Bóh dawa nowu cyrobu na puć. Na přikład, hdyž nańdźemy na nowym wukubłanskim městnje nowych přećelow. To móže chětro skrućić. Bóh dźě chce, zo bychmy naš cil docpěli.

Pusćina je při tym to, štož zrozumi Jězus pot sćěhowanjom. Jeho sćěhować je jara sprócniwe: Dyrbimy stawać a jěsć. Hewak dźě naš puć njezmištrujemy. Bóh chce nam runje w ćežkich a wužadacych wokomikach prajić: Zadani so! Naš křižowy puć, kiž tež we wěstej měrje dźemy, je postajeny za to, zo bychmy naš žiwjenski cil docpěli. W stawizničce je so Elija wužadanju kłonił a po 40 dnjach a 40 nocach puć na horu dokroćił. Kak wupada to w našim žiwjenju?

Lubi wěriwi, jandźel njeje Eliju škitał před krizu a před tym, zo móhł do womory padnyć. Wón je jeho škitał w krizy samej a w jeho womorje, do kotrejež bě padnył, jako sej wusny. Słowa „Stań a jěs!“ móža tež nam być wažne, zo bychmy so přeco zaso móhli dopominać. Bóh skónčnje kóždeho posylnja, runje tam, hdźež njewidźi čłowjek hižo žadyn zmysł, zo by dale činił a so prócował, krasny žiwjenski cil docpěć.

Modlmy so:

Dobry Božo,
wjele strachow hroža na našim puću,
přećiwki mócnych, tež w Cyrkwi,
přećiwki w nas samych, w swójskim egoizmje,
hdyž smy mučni a rezignujemy,
hdyž smy přežadani a mało dowěrjamy.

Pósćel nam jandźelow, kotřiž nas budźa,
kotřiž nam z wuskosće pomhaja,
kotřiž nam zmužitosć darja,
móc dale kročić,
doniž k Tebi skónčnje njedóńdźemy.
Daj zo bychmy tež mjezsobu byli jandźeljo!

Dźakujemy so Ći za Jězusa,
kiž je so stał z chlěbom našeho žiwjenja,
ze žórłom mocy a lubosće,
ze zakładom našeje nadźije a radosće.
Wón je Twoja móc za nas. Amen!

GN