Čehodla žedźi so telko ludźi za knjejstwom a mocu? Tale žadosć, zo móhł knježić, zda so často bóle wabjaca, hač žadosć za pjenjezami a bohatstwom. Što je tu tak powabjace? Zo je čłowjek njewotwistny, abo zo je wón něchtó wažny a sam wjele rozsudźi, abo druhim něšto přikazuje? Zawěsće je to njemałe spytowanje. Wono pak njepotrjechi jenož kralow a politikarjow, ale tež kóždeho z nas. Samo japoštoljo njeběchu wot tutoho spytowanja cyle wuswobodźeni. Woni sej myslachu: Jeli je Jězus tón Syn Boži, potom, hdyž Wón w njebjesach knježi, měli tež woni podźěl na tutym knjejstwje měć. Jězusowa wotmołwa běše pak za nich zawěsće překłapjenje. Jězus mjenujcy rjekny: Syn čłowjeka dźě njeje přišoł, zo bychu jemu słužili, ale zo by słužił, a dał swoje žiwjenje za mnochich a jich wukupił (Mk 10,45).

Znate je wam zawěsće słowo minister? Haj, tych mamy w Berlinje dźesatki. Štó pak woprawdźe wě, što tute słowčko minister woznamjenja? Łaćonsce rěka wono słužownik! Předstajće sej, we Tagesschau njepraji so Finanzminister ale Finanz-Diener, słužownik financow; nic Bildungsminister ale Bildungs-Diener, słužownik kubłanja... To by k smějkotanju było. Čehodla? Dokelž słowo słužić klinči w dźensnišej towaršnosći někak negatiwnje, jako něšto zastarske. Přetož słužić by měło rěkać: Něšto nanuzowane činić, štož je so nam z přikazom napołožiło. Dźensa chce nimale kóždy sam šef być a často to prajenje měć. Snano so tež my bojimy słužić, myslimy sej, zo z tym nas něchtó znjewužiwa a nas podrjaduje.

Naš Knjez njeje so strachoćił, zo by druhim słužił. Tute słužić zrozumimy jenož w Božim zmysle, jako hódnotu, kotraž wuchadźa z ponižnosće, kotraž steji napřećo wužiwanju a k zabawje w modernym swěće. Jězus je prajił: Štóž chce mjez wami wulki być, tón njech budźe waš słužownik (Mk 10,44). Abo, štož tež pola sćenika Jana čitamy: Jězus stany wot wječerje, wotpołoži zwjeršnu drastu, a wzawši płótno wopasa so z nim. Potom nala wody do šklě, a poča wučomnikam noze myć (13,4–5). Tu čini Boži Syn to, stož tehdy činjachu wotročcy a njewólnicy! Naposled wón rjekny: Sym wam přikład dał, zo byšće tež tak činili, kaž sym ja wam sčinił (13,14).

Haj, jeli smy dźěći Bože, jeli začuwamy, zo smy wot Boha přiwzaći a lubowani, a zo naše žiwjenje je w Jeho ruce; jeli smy žiwi po Jeho kaznjach, jeli słužimy Jemu rady a podwolimy so Jeho woli, potom je samozrozumliwe, zo rady słužimy kaž Jězus, bjez wobmyslenjow. Potom njebojimy so, zo nas druzy wusměšuja abo zańč nimaja. Štóž rady słuži, tón tež na někoho njepumpota.

Naš Knjez je so z lubosće k nam na křižu zwoprował. Wón so tež kóždy raz na Kemšach za nas wopruje. Wopor ma něšto ze słužbu činić. Tutu słužacu, woporniwu lubosć, wuknjemy wot Njeho, runje wot Njeho. Knjez Jězus njeje so na tym postorčił, być słužownik wšitkich. Njeje přišoł, zo by knježił, ale zo by słužił (Mk 10,45). To je tón rjany křesćanski porjad! Njech stawa so to w swójbach, mjez přiwuznymi, w susodstwje a našej egoistiskej towaršnosći. Štóž słuži, tón wopruje swój čas a energiju za druhich, a njehlada na swoju lěpšinu. Wulki je woprawdźe tón, kiž jedna kaž Jězus.

TAD