Lubi wěriwi, haj hdyž njeby tutón kónc był? 10 Božich kaznjow spjelnić haj, ale potom předać wšo, štož mam? Ale po rjedźe: Snano ma tola něhdźe zmysł, zo woči začinić njemóžemy kaž hort. Snano móžemy sej wuši zadźeržeć, abo do jednoho wucha nutř a z druheho zaso won.

Tak dźe so nam druhdy tež z Božim słowom, kotrež derje klinči, kotrež móže pak tež boleć, kiž móže z pomocu być a zdobom njepřijomne. Tak dźe so nam zawěsće tež z dźensnišim swjatym sćenjom (Mk 10,17–30): Najradšo ćežke pasaže wuwostajić, zo njebychmy so předołho z tym zaběrać trjebali. Zo bychmy snano při sebi prajić móhli: Z tym tola ja měnjeny njejsym.

Stawiznička, kiž zamóže pohnuwać. Muž dźe k Jězusej a poprosy jeho: Što dyrbju činić, zo bych wěčne žiwjenje dobył? To je jemu po wšěm zdaću wažne. Za to chcył so rozdrěć. A wočakuje nětko wot Jězusa sprawnu wotmołwu.

Jězus pak reaguje na tute prašenje z jasnej korekturu: Nichtó njeje dobry, chiba jeno Bóh. Hač bychmy my sej tajku wotmołwu lubić dali? Jězus dopomina na 10 Božich kaznjow. Tola spjelnjenje 10 Božich kaznjow je jemu přemało. Wšako tam jenož steji, štož njeměł činić. Muž praji zrudźeny: Na wšo to sym kedźbował wot swojeje młodosće. Chětro wulki njeměr začuwa w swojej wutrobje. Njeje potajkim spokojom. Što pak da jemu wěstotu w swojim njeměrje? Je to snano jeho zamóženje?

Jězus hlada z lubosću na njeho. Wón dawno hižo wě, što jemu pobrachuje: Njeje swobodny. Je něšto, štož jeho wjaza a puta: Su to jeho kubła. Jězus přinjese z jeničkim słowom na swětło, štož tutoho muža znjeměrnja. Wě, zo njemóže sej njebjesa ze wšěm swojim zamóženjom kupić.

Jězus ma zrozumjenje za woneho, dokelž je so wotewrěł, zo so tak wo swoje wěčne žiwjenje starosći. Jedne pak jemu pobrachuje. A Jězus jemu tóšto přicpěwa. Budźe so dać přeswědčić a wšitkich swojich wěstotow so wzdać? Hač jemu pře wjele njepřicpěwa?

Muž zrudnje woteńdźe. Hdy by Jězus jemu hišće jednu kaznju přidał. Zawěsće by to rady zdokonjał. Ale wšeho so wzdać? To je potom tola trochu přewjele. Klinči to kaž zdychnjenčko, hdyž Jězus praji: Kak ćežko přińdu ći, kiž su bohaći, do Božeho kralestwa!

Njewěmy, što je so z tutoho muža stało. Hač je sej to hišće raz přemyslił? Hač njeje so tola hišće raz nawróćił?

Wěmy, lubi wěriwi, kak z nami samymi steji. Hač je w nas prašenje za Bohom a wěčnym žiwjenjom žiwe. Na čo powěšamy swoju wutrobu? Kelko woznamjenja nam připóznaće a wobsydstwo? Su to prašenja, z kotrymiž dyrbi so kóždy z nas rozestajeć. Jeli smy znjeměrnjeni, dźe so nam kaž wonemu mužej w swjatym sćenju. By to dobre znamjo było, jeli bychmy za Boži hłós a jeho słowo byli wotewrjeni. Poselstwo za nas tu a dźensa móhło być, jeli chcemy je z wotewrjenymaj wušomaj słyšeć: Njezepěrajće wutroby na wobsydstwo, ale zepěrajće ju na Boha!

Na dźensnišej njedźeli, hdyž swjeća wosady Kulow a Wotrow kaž tež Klóšterske wjeski Kermušu, njech dźak překrótko njepřińdźe. Dźakowanje Bohu napřećo měło jako nadpismo nad cyłym Starym a Nowym Zakonjom stać, dźakowanje za dobre poselstwo jeho lubosće k čłowjekej, ke wšěm, potajkim tež nam! Tak směmy so Bohu dźakować za was wšitkich, kotřiž sće žiwjenje wosady sobu njesli we wěrje, kotraž wopokazuje so přez skutk, w lubosći, kotraž so na najwšelakoriše wašnja za druhich stara, a w nadźiji, kotraž tutu słužbu najebać wšeje zahubnosće w Cyrkwi a w swěće přetraje.

Bych móhł mnoho ludźi naličić, chcu pak tu jenož na skupiny pokazać: Najprjedy na was wšitkich, kotřiž přeco zaso Božu mšu sobu swjećiće. Dźak słuša wosadnej radźe a cyrkwinskemu předstejićerstwu, potom, so wě, angažowanym pomocnikam towarstwa Bratrowstwa a chórej za jich słužbu, dale wohnjowej woborje, mnohim čestnohamtskim pomocnikam a nic naposledk konwentej Boromejkow, kotřiž za ćichim so wjele za nas modla! Tak móžemy so Bohu tež dźakować za wšo dobre, štož wot druhich nazhonjamy. Kóžda Boža słužba njech je postajena wot dźakowanja. Eucharistija dźě rěka: Dźak prajić, žohnować a so dać požohnować. Dźakowanje pohnuwa k tomu so dźiwać a so radować. Tole měło być wobstatk našeje wosady, zo druhich přiwabjamy wosrjedź rozdwojeneje Cyrkwje a komplikowaneho swěta. Zwostańmy wzajomnje po puću. Potom stanje so naša wosada za druhich z přićinu dźakowanja. Amen.

GN